Σούρουππο στη ΧΤΕρνία τζιαι βρέσιει

Νυχτώννει.  Μυρίζει γρασίδι τζιαι υγρασία, χώμα βρεγμένο που εποτίστηκε αδρά που την τροπική νεροποντή που επέρασε θυμωμένη πάνω που την πόλη μας σήμερα.  Αργά αργά φκέννουν οι γειτόνοι στες αυλούδες τους τζιαι ανάφτουν τες κυριακάτικες φουκούδες τους, κουβαλούν τα ράδια τους τζιαι τα πλαστικά τραπεζάκια, τες πύρες, τα χότ τόγκς τους, τα σατέϊ τα βιετναμέζικα που μουσκομυρίζουν ντζίντζερ τζιαι σκόρδο.  Άλλοι ψήννουν πριζόλες, άλλοι κοτόπουλλα με σάλτσαν μουστάρδας (σπάζει τα ρουθούνια)   Στη διαπασών πάλε η χίπ χόπ  που δίπλα στο διαμέρισμα του τύπου που νομίζω εν πάτρωνος (θωρώ πολλές περίεργα στολισμένες δύστυχες να μπαιννοφκέννουν).  Ακκάννει με η μουσική του σάν τους κούνουπους που βουζουνίζουν μές την καταστροφήν της αυλής μου.  Στο άλλο σπίτι παίζουν περίεργα βιετναμέζικα πόπ, με τες υψίφωνες τσιριλλιές της τραγουδίστριας να κάμνει συνδιασμούς με τες ξετιμασιές της χίπ χόπ του πελλοπάτρωνου.  Τί να σκέφτουνται οι γέροι άραγες?

Μιξοκλαίω πουμέσα μου γιατί ανακάλυψα οτι οι κορμοί που έριξεν το Χτηνόν εσπάσαν μου τζιαι  τη Σούλλαν τη Φουκούν.   Τί εφιάλτης.  Ώς τζιαι το σύμβολον του μεσογειακού αντρισμού μου εκαταστρέψαν μου το.  (λέμε).   Ευνουχίσαν με.  (καλά ρε πελλέ χαλάρωσε)  Ποτζιεί ποδά ανάφτω την, κουτσουρεμένη, τζιαι ψήννω παϊδάκια του αρνιού με κρούστα που θυμάρι.  Ευωδιάζει η γειτονιά.  Αντίο Σούλλα.  Τελευταία δημιουργία, τελευταίος μου κρεατοέρωτας με το κορμί σου το καφτό.  Και νεκρή ενίκας.   Εν μέλιν το αρνάκιν, τρώμεν το στα όρθια  (έσπασεν το πλαστικό μου τραπέζι, τζιαι οι καρέκλες μου επίσης, ΧΤΗΝΟ, ρέ ΧΤΗΝΟ μαλακισμένε!!)  με σαλάτα τζιαι ψωμί φρέσκο πορτογαλλέζικο που πάει πολλά.  

Στο ράδιο ΜΟΥ, παίζει  ο Robert Schumann  ο ευαίσθητος, για αντιπερισπασμό στες άλλες μουσικές που μου βιάζουν την ακοή.  

Εν αποπνιχτικά δαμέ, ώρες ώρες.  Τσιλλά με τούτη η γειτονιά.   Οι γέροι που εν ετοιμοθάνατοι. Οι  άνεργοι πρεζάκηδες.   Οι  ξημαρισμένοι.   Γιατί να πουλούν χασίσια πόξω που το σούπερμαρκετ μου οι αληταρέοι?  Γιατί οι πόρνες να κάμνουν πεζοδρόμιο δκυό πόρτες πιό κάτω που δαμέ?  Γιατί η αστυνομία να βάλλει τύπους πουκάτω με τη φάτσαν τους πάς το κουγκρίν της αυλής μου κάθε μιάν την άλλην?   Τούτη η πόλη με τα δάση τζιαι τους βάλτους τους πανέμορφους που αλλού δέν έσιει τέθκιοιυς γιατί να έσιει τόσον άσχημον πρόσωπο?  Πονώ να τα θωρώ.    Μα πού ήρτα να γοράσω σπίτιν?!

Εαυτέ, άτε, εννα συνηθίσεις σε λλίες μέρες τζιαι θα πείθεις τον εαυτό σου ότι εν καλά ότι σου αρέσκει πράγματι το πολύχρωμο πρόσωπο της πόλης με τα ακραία καλά τζιαι κακά, οτι σου αρέσκει η ανωνυμία τζιαι η απόλυτη ησυχία χωρίς συγγενικές ευθύνες, η κοινωνική ανομία (όποιος θέλεις είσαι δαμέ!!)   Καρτέρα καλέ μου να σου φύει το άλας της θάλασσας που το δέρμα σου το ηλιοφίλητο, καρτέρα να σαπήσουν οι εικόνες που κρατάς σάν τες ποσκασμένες τες παττίσιες, καρτέρα την αγάπην που αντάλλαξες με τους φίλους σου να οξυδωθεί  λλίον τζιαι όσα απελευθέρωσες που μέσα σου εννα ξαναφυλακιστούν μές τα κατεστημένα σου τζιαι την καθημερινότητα.    

Στέκουμαι τυλιμένος σάν τον μανδύαν τον μαύρον το σούρουππον.  Άψα τζιαι τσιάρον, ο αδύναμος  (όχι, δέν πρέπει!! σταμάτα.  Φτάννει!!).  Έν με φοούμαι.  Για να τα σκέφτουμαι, σημαίνει κάτι ψήννει ο νούς.