Καταραμένο μοχίτο της φράουλας

"Πιέ μοχίτο να δείς."   

Τί τα έθελα τα αππωμένα τα μοχίτο πόψε?   Ντάξει του λεμονιού κάπως επίννετουν αν και εμπένναν μές τα δόγκια μου τα φύλλα του δκυόσμη τζιαι μές το μάτιν μου το καλαμάκι (αυτομάτως ππέφτει το coolness factor -το οποίον φυσικά είναι αχρείαστον άμα είσαι παντρεμένος).  Εϊβα.  Μα τί ωραίον τόπον επήα με μουσικές (κάποιος φίλος)   που δέν ακούω συνήθως  -"άτε ρέ πελλέ άννοιξε, κάμε τζιαι κάτι αυθόρμητον ήρτεν η ώρα" λαλώ του εαυτού μου, τζι έφκηκα  να χορέψουμεν με την Αγάπη.   Εππήδησα τζιαι λλίον πάς σε τραπέζιν.   Εσούστηκα με βαρετόν τζιαι αστείον τρόπον για μερικά λεπτά εκστατικά.  Ώωωωωππ.  Μα έχω κορμίν?  Έν είμαι τελικά εγκέφαλος κινητός με μαλλιά γυρώ γυρώ τζιαι κάτι μέλη κρεάτινα κοκκαλοστερεωμένα να κρέμμουνται άχρηστα  πουκάτω του?   Έχω κορμίν, τζιαι θέλει να του ακούσω.  Θέλει να του ακούσω.  

"Ζήσε καλέ μου"  λαλεί το Αδρωπούιν Του Νού  που εξύπνησεν τζι εποκνιάστηκεν μετά που πολυβδόμαδον ύπνον.   "Τζιαι να είσαι αυθόρμητος την ώραν που μεγαλώννει η Στιγμή τζιαι σάν το κύμμαν πνίει τα πράματα που φοάσαι τζιαι που σε σταματούν.  Μόνον τότε είσαι ο Εαυτός λεβέντη μου."   

Άχ.  Τζιήνον το τέταρτο μοχίτον της φράουλας το παχύρευστον με το ρούμιν  εσκότωσεν με.  Πικρόγλυκο τζιαι δυνάμενο ούλλο σκοτωστικές ουσίες για το πάγκρεας μου.  Εττίλαρεν μου τον εγκέφαλον.   Είμαι τόσο χαλαρός τωρά.

...Μα τί τα έθελα τα δέκα dunhill τα μπλέ τα απανωτά  που ερούφησα, άθρωπος μή καπνιστής?    Γιατί τα ερούφησα τζι εκάτσαν μου στο στομάσιην?  Γιατί ΕΤΣΙ.    Έτσι θέλω πόψε.  Πόψε κάμνουμεν αταξίες   τζαι να πεθάνει ο χάρος.