Δέκα αποκαλύψεις (Updated)

Εκάλεσεν με η  Dokisisofi να γράψω δέκα αποκαλύψεις.  Τζιήνη καταφέρνει να λαλεί πολλά με λλία λόγια τζιαι εκατάφερεν να βάλει δέκα.  Εγώ είμαι πιό λαφαζάνης τζιαι θέλω τόπον πολλύν να γράψω.    Έγραψα τες πρώτες πέντε εψές, τζιαι τες άλλες πέντε πόψε.

1)  Ομολογώ, έσιει ένα μήνα που μιά φορά τη βδομάδα ενδίδω στον πειρασμόν της πετασσω-σκουπιδο-φετιχιστικής μου φαντασίωσης για την οποίαν έχω ξαναγράψει εδώ  .   Έναν μήναν εβασάνιζεν με η εμμονή, τελικά είπα της "Ι Give UP!, take me, I am yours!"       Όπως περνώ που την πλουσιούπολην τους Χτηνοχτέρνιους κατά το σούρουππον τες πέμπτες, τζιαι ρέσσω που τα τεράστια σπίθκια τους των $4-10 εκατ.,  πετάσσω τα σκουπίθκια του αυτοκινήτου μου μές τα γραδίθκια τους τα περιποιημένα.  Αμαρτία ξομολοημένη.  Πετάσσω έναν έναν τα άχρηστα μου με σατανικό γέλλιο, ηδονίζουμαι ο κκεραττάς.  Η γυναίκα μου -είπα της το-  πιστεύει ακράδαντα οτι έχει κάτι το σεξουαλικόν η εμμονή μου, αλλά δέν το έχω ψάξει ακόμα.  Τζιαι όσον περνούν οι εφτομάδες, παραπάνω πετάσσω.  Διάολε, νομίζω ως του χρόνου εννα αρκέψω να φέρνω σακκούλλες μαύρες με σκουπίθκια στο καπώ μου που το σπίτιν μου τζιαι να τα σιενώννω όπως πάω πετητός με τη δευτέραν φουλαρισμένην.

2)   Κάθε μέρα βάλλω τα κοπελλούθκια μου κρυφά να μυρίζουνται τα φύλλα που το φούλιν που μεγαλώννω, το δυόσμον που το μπουκαλούδιν, την κυπριακή ρίγανην, την κανέλλαν (καλάν τούτη εν που το βιετνάμ), επίσης φλούδαν του λεμονιού   --με την ελπίδαν οτι έτσι δημιουργώ τους υποσυνείδητα το Αν-οίκω με τες ρίζες τους τες μεσογειακές έτσι ώστε μιά μέρα να τα μυρίσουν in situ στην Κύπρον, να γεμώσουν τα μμάθκια τους τζιαι να μέν ξέρουν γιατί.

3) Μισώ/αγαπώ  το αυτοκίνητο μου το ττογιότα.  Έχω του τζιαι όνομαν:  Ο   Τταντής ο Ττογιότας.     Οδηγώ ούλλη μέρα για να διδάσκω στα σπίθκια του κόσμου με τον Τταντήν.  Μισώ τον Τταντήν.  Πλυννίσκω τον δύο φορές το χρόνο μόνο, να μέν πάρουν τα μυαλά του αέραν.  Έχω παράνοια συνέχεια οτι κάτι έσιει τζιαι εννα χαλάσει τζιαι θα με αφήσει στη μέσην του δρόμου.   Λόγω τούτης της παράνοιας βρίζω τον τζιαι μιλώ του δυνατά ούλλη μέρα σαν να τζιαι εν γαούριν κυπριακό τζιαι γώ ο ναστρετίν χότζας.   Διώ του τζιαι ττοππουζιές στο τεμόνιν τζιαι πάτσους στους κώλους του (στές μαξιλάρες δηλαδή).  Αναπτύσσω του θεωρίες, τραουδώ του, λαλώ του μυστικά.  Τζιήνος έν μιλά τίποτε τζιαι ανέχεται με.

4)   Αρέσκουν μου τα φαγιά τα υπερβολικά καφτερά τζιήνα με τα πιπέρκα τα χαπανιέρο που εν σάν τους δαίμονες αψά.  Αρέσκει μου να τα τρώω σε συνταγές που την καραϊβική με ψαρικά της κατσαρόλλας ή με κοτόπουλλο σούβλα καφτερή.  Τρώεις τα τζιαι χάννεις τον έλεχχον του εαυτού σου αμέσως, παθθαίννει οργασμόν το μυαλό σσου ακράτητον.   Φακκά η καρδία σου, γεμώννουν τα μμάθκια σου, τριβιτζιάζεσαι δέ σε φορούν οι τόποι, σούζεις σιέρκα + πόθκια, λλιοψυχάς, μωρεύκεσαι, γελάς, κλαίεις  -δηλαδή απελευθερώννεται το κορμί σου που τη φυλακήν του.  I like.  

5)  Άμαν πάω στο δάσος μου περίπατον τζιαι δέν έσιει κανέναν κάποτε αρέσκει μου να παίζω πόλεμον τζιαι να παουρίζω σάν να τζιαι είμαι δέκα χρονών κοπελλούδιν.  Φαντάζουμαι οτι με κυνηγά κάποιος για να με σφάξει (συνήθως κάποιος πολεμιστής πασιής μουστακαλλής να μέν μπορεί να με φτάσει εύκολα, φαντάζουμαι οτι αγκομαχά πίσω μου τζιαι κρατά ππάλαν)  τζιαι κόφκουμαι του βούρου μές τα λαγκάδια γυρόν που τα πεύκα τζιαι τους βράχους, περιπαίζω τον.  Όπως βουρώ φκάλλωντας φωνή μεγάλη, ιαχές πολεμικές εκκαθαριστικές της ψυσιής, συχνά πετάσσουνται που τες λαξιές τζιαι τους θάμνους οι σκίουροι, τα ελάφκια, οι αλεπούες σιεσμένοι πάνω τους.   Μιά φοράν μόνον εγίνηκα ρεζίλιν γιατί έδωκα πάνω σ' έναν περαστικόν με τα σακκίδια του τζιαι ήπιεν τα γαίματα του ο καημένος, εθώρεν με που απόστασην να βουρώ τζιαι να ξητιμάζω σε ξένη γλώσσα σούζωντας τη βέρκαν μου, τζιαι ενόμισεν οτι ήταν  να πάω πάνω του.  Είδα τον τζιαι εκόπηκεν μου η χαρά.  Αντράπηκα πολλά ας πούμεν.

6)  Το ιδανικό μου night out:   Πάμε κάτω στη μεγαλούπολη με φίλους για συναυλία της συμφωνικής, άμαν παίζει Mahler,  ή κανένας μοντέρνος συνθέτης που μου αρέσκει.  Πρίν τη συναυλία πάντα πάμε για ποτά στο μπάρ του symphony hall να γίνουμε τίγκα, πίννω πάντα μαρτίνι ή ρούμι.  Ώς την ώρα της μουσικής δέ θωρώ μπροστά μου τζιαι αρχίζω να μιλώ δυνατά με τρόπον που δέν αρέσκει στους γέρους θαμώνες.  Απολαμβάννω τη μουσική, κλαμουρίζουμαι συχνά, γίνουμαι χάλλια (με λυτρωτικό τρόπο)  κάμνω self therapy, πνάζω.  Τελειώννει η μουσική.  Πεινούμε.  Πάμε να φάμε περίεργα φαγιά που την ινδονησία, δίπλα.  Σε κακομάζαλο εστιατόριο ξεπεσμένο, με neon ταπέλλες του '60 που ένας θεός ξέρει γιατί ζεί ακόμα.  Λλίγο λερωμένον, αλλά κάμνουν ένα fried rice with preserved anchovies θεϊκόν.  Κάμνουν επίσης tiki-drinks  -πχ  Σκόρπιον, και Μάϊ Τάϊ, Suffering Bastard, Ζόμπι, τζιαι άλλα πολλά αρχαία ποτά του '50-60  με τεράστιαν ποσότηταν αλκοόλ τζιαι ζάχαρης.  Καλάμια παμπού παντού.  Πράσινες καρέκλες ξεπεσμένες.   Κιτς σχέδια στον τοίχο.  Σερβιτόρες πεντάμορφες.    Ή πάμεν για στρείδια ωμά τζιαι πύρες βελγικές στο Oyster House.  Τρώω δύο δωδεκάδες πάντα, τζιαι παραγγέλλω διάφορα (έχουν 50 ποικιλίες που ούλλην την αμερική, διαφορετικές γεύσεις, πελλαμός με το πιπέρι τζιαι το λεμόνι).  Η νύχτα τελειώννει.  Είμαι ευτυχισμένος.

7)  Έχω ψευτοφετίχ με τις τσελλίστριες.  Άμαν είμαι σε συναυλίαν τζιαι παίζει τσελλίστρια με πάθος, ειδικά αν παίζει Ligeti, Britten, Penderecki που έχουν παθιασμένα κομμάθκια τζιαι σούζεται τζιαι τα μέλη της χαράσσουν την  έκσταση της στον καμβάν του αέρα, τζιαι το πρόσωπο της γίνεται καθρέφτης μετάφρασης του πόνου της μουσικής, έρκουνται μου δάκρυα ζεστά στα μμάθκια, χτυπά η καρδία μου, κοκκινίζω, ερωτεύκουμαι για δέκα λεπτά.  Μετά αρκεύκει η Αγάπη να μου διά αγκωνιές μές τα πλευρά επειδή με ξέρει καλά, τζιαι προσγειώννουμαι.

(τζιαι πάμε για στρείδια)

8)  Σε όποιο σπίτιν πάω που τα 30 διαφορετικά που πάω κάθε εφτομάδαν,  βουρούν με τα ζώα τους πουπίσω να τα χαϊδέψω, να με γλύψουν, να τριφτούν πάνω μου, να τα ταϊσω.  Εν μυστήριο.  Κάττοι, σσιύλλοι, ψάρκα, ιγκουάνα, ταράντουλες, κουφάες, κουνέλλια, όλα τα τραβά ο Διάσπορος.   Μάλιστα ακούν με τζιαι δέν πετάσσουνται πάνω μου ποττέ, λαλώ τους Sit!, τζιαι κάθουνται, παλαβώννουν τα αφεντικά τους.  Άρκεψα να τους λαλώ λαφαζανιές που κλέφκω που τον Dog Whisperer του Discovery Channel.   Να μολοήσω οτι σε πολλές περιπτώσεις θυμούμαι τα ονόματα των ζώων αντί να θυμούμαι τα ονόματα των γονιών (κωμικοτραγικό).  Πχ  "καλησπέρα κύριε...εεεε, εε, εε, ...παπά του Τζόνι.     Ώωωω  να τζιαι ο Πλούτο τζιαι η Ψιψινέλ, μα τί κάμνεις Πλούτο?"  

9)  Ο κρυφός μου στόχος στη ζωήν είναι να πετύχει η γυναίκα μου τζιαι άλλο στην καριέραν της έτσι ώστε να παρετήσω να βουρώ 6 μέρες της εφτομάς τζιαι να μπορέσω να διδάσκω μόνο 2 μέρες, να γράφω μουσικήν για άλλες 3 ενώ προσέχω τα μωρά, να μπώ δυναμικά στους κύκλους της κλασσικής επιτέλους, τζιαι να μου παίζουν τη μουσικήν μου δαμέ τζιαι στην ευρώπην, να ταξιδεύκω συνέχεια για συναυλίες, τζιαι το καλοκαίριν να πηαίννουμεν κύπρον που τον Ιούνην ώς το σεπτέβρην για χαλάρωμεν τζιαι να γράφω τα μεγάλα μου κομμάθκια κάτω που τη συτζιάν τζιαι τα κοπελλούθκια να μεγαλώσουν δίπλα στη θάλασσαν τζιαι την θαλπωρήν της κύπρου με τον παππούν τζιαι τη γιαγιάν.  Άλλο δέ θέλω.

10)   Έχω συχνά φαντασιώσεις μεσανατολικής φυγής που δέν αρμόζουν με τα χριστιανικο-οικογενειακο-πατριδο jingo -ιστικά μου ιδεώδη που μου εφυτέψαν:   Πετώ με το νούν μου στην τεχεράνην όπου μεινίσκω σε ξημαρισμένον διαμέρισμαν σε κακόφημη συνοικία, τυλιμένος σεντόνια τζιαι μπούρκαν, παρέαν μαζίν με ενα γέρο μάστρον του σεττάρ που δέ μιλά τίποτε.  Βάλλει με ούλλη μέρα να παίζω για να μάθω το  ραντίφ το περιβόητο αρχαίο βιβλίον της μουσικής της περσίας.  12 ώρες κάθε μέρα.  Τες νύχτες ταϊζουν με πελάφια τζιαι αρνιά στιφάδον αρωματικά οι μαντηλοδεμμένες περσίδες τζιαι ππέφτω σε άβολον κρεβάτι να ροχχαλίσω ώς το πρωίν όπως το γάρον.  Κάποτε μουντάρουν με αφηνιασμένες (νά και μιά κλασσική αντρική φαντασίωση χαχαχα) τζιαι αγαπιούμαστεν σιωπηλά σάν τα ζώα να μέν ακούσει ή να μάθει κανένας τίποτε.  Πάμεν τζαμίν κάθε λλίον για να ακούω τους χότζες να μου σηκώννεται η τρίχα τζιαι να κλαίω.   Γλέντια σε χωρκά προμεσαιωνικά κουρδικά, να παίζουν οι ταμπουριτζήδες τα ευλαβικά τους μονότονα κομμάθκια που προκαλούν θρησκευτικήν έκστασην, τζιαι να αφήννουμαι να με παρασύρει το συναίσθημαν.  (έθθα πώ κανενού οτι είμαι άθεος φυσικά, μέν μας αποκεφαλίσουν).

Αυτά.