Ρυπαντική φαντασίωση....

Τον  τελευταίο μήνα, τις Πέμπτες που διδάσκω ένα δεκάωρο στην Πολίχνην των  zillioners, περνώ ξανά που μιάν γειτονιάν κατοικημένη απο γαουρκάθρωπους,  αθρωπογούρουνα, τζιαι άλλα χτηνά δίποδα, μιαν αππωμένη γειτονιά στην οποίαν είχα την ατυχία να διδάσκω (σε αρκετά που τα δεκατομυριόσπιθκια της)   πρίν 1-2 χρόνια.  Είχα βάλει τότε αγγελία στο στάρπακς πάς τη γωνιάν του στύλ"Δάσκαλος Πιάνου, έρκουμαι έσσω σας, ειδικός σε όλα τα στύλ και επίπεδα, τιμές λογικές  (ιμίσχ).  Επειδή έν πατά κανένας άλλος σε τούτην την απόμερη γειτονιά, έπιασα πολλούς πελάτες.  Εχάρηκα.  Εγνώρισα τους.  Εξιχάρηκα.  Αηδία αθρώποι.  Έν μου εξανάτυχεν έτσι πράμαν.  Για κάποιο λόγον, ούλλοι  οι γονείς των μαθητών μου σε τζιήνην τη γειτονιάν εσυμπεριφερούνταν μου αμέσως μόλις με εγνωρίσαν σάν να τζιαι είμαι Άθρωπος-Ποσκούπιδο, ήταν κακοπληρωτές, εθωρούσαν με αφ' υψηλού, κλπ κλπ.   (! περίεργο, λυπηρό, μιά γειτονιά ολόκληρη γεμάτη αχάπ(π)αρους ημι-άθρωπους, βόρτους, ζόππους, μούνευρους τζιαι μερικούς τζιερτζιελλώρους! ) Επίσης, τα κοπελλούθκια τους ήταν πολλά κακομαθημένα, ούλλον απαιτήσεις τζιαι attitude ντίβηκον που τα 12 τους, απαντούσαν κινητά μές το μάθημαν, εμασούσαν πίσσαν, έν εθκιεβάζαν, επεριμέναν οτι ήταν να παίζουν το πάsh πιάνο σε τρείς μήνες τζιαι οι γονείς τους επαραπονιούνταν γιατί δέν προοδεύκουν τα χρυσά τους, 'μα γιατί δέν τους μαθθαίννεις κομμάτια που ξέρουν?'  (!!!)   κλπ κλπ. Εσπάσαν τα νεύρα μου,  έν άντεξα τα πασταρτοκοπελλούθκια ούτε τους γονιούς άλλον τζιαι έφυα νύχταν.   Γράψε Defeated.

Ακόμα νευριάζω με τον εαυτό μμου  (έτσι κάμνω, άμαν φταίει κάτι =φταίω εγώ...)

Τον τελευταίον μήναν έπιασεν με το λοιπόν μιά περίεργη εμμονή επειδή περνώ που τζιαμαί συχνά,  εγεννήθηκε μέσα μου μιά περίεργη άπρεπη συμπεριφορά κάπως αστεία αλλά borderline sociopathic.   Όχι, δέν έγινα παντιστηράς.   Έχω όμως μιάν σχετικά άρρωστη ρυπαντική σκουπιδική φαντασίωσην βανδαλισμού που δέν αντέχω άλλον, θα την πραγματοποιήσω, εστρίνιασεν το είναι μου:

Θωρώ με να οδηγώ τζιαι να κοντεύκω των σπιθκιών τούτων αργά, να χασκογελώ δαιμονισμένα, να του πατώ του Τογιότα με τη δευτέρα τζιαι να αννοίω το παράθυρον  μου όπως πάω φούσπιν δίπλα που τα σπίθκια τους να αρκέφκω να πετάσσω το ένα μετά το άλλο  τα σκουπίθκια που εμαζευτήκαν μές το αυτοκίνητον μου ούλλην εφτομάδαν:  Τα χαρτιά των ντόνατς, τα ποτήρκα του καφέ, τες πλαστικές κοακόλες, τες κόλλες των σάντουϊτς, τες τσέντες, τα ττενεκκούθκια του άϊς ττί, τα κουθκιά των πρίνγκλ chips, τα ασημόχαρτα των πίσσων, νούρους των μήλων  -ούλλα όσα εφύλαξα καταύτης προσεχτικά κάθε μέρα.    Μετά, όπως πάω πετητός, να με σσιαστούν ένας δύο γείτονες, τζιαι  να γυρίσω να τους ζαοδώ σε αργήν κίνηση μέ ύφος ψυχοπαθή,  να παλλουκώσω τα στόπερ μπροστά τους, να ποταβρίσω το σιέριν τζιαι να πετάξω μπροστά τους με μεγάλην επίδειξη μιά τσένταν ολόκληρη άχρηστα στα πόθκια τους.

Δυστυχώς λυπούμαι το περιβάλλον.  

Αλλά η φαντασίωση τούτη τραανιεί το μυαλόν μου...

Ώχχω, είπα το τζιαι έπνασα.