U-turn, out turn.

Στον γρανιτένιο βράχο που ξάπλωσα το πρωί με μισόκλειστα τα μάτια ήρθε το δάσος, έκατσε δίπλα μου και μου ψιθύρισε στ' αυτί:

"Διάσπορε, σπάζε συχνά την κρούστα του Εαυτού που σε κρατά φυλακισμένο, εν-αυγομένο, κι αγάπησε με.  Θα σωθείς."

Άφησα το κορμί μου στο βράχο, πέταξα ψηλά πάνω απο τα σύννεφα, Είδα και Σώθηκα.

--------------------------------------------------------------------------------

Άρχισε επιτέλους το χιόνι ν' αποτραβιέται, κι ο ήλιος -δειλά, υπομονετικά σάν καλός εραστής- ξεσκεπάζει το σώμα της γής και τραβάει το λευκό σεντόνι του πάγου έτοιμος να τρυγήσει ξανά τα κάλλη της.   Αναγέννηση.   Λειώνει ο πάγος, γεννά ρυάκια εφήμερα στο ξέφωτο, και τα πεσμένα φύλλα που σάν ύφασμα δερμάτινο ψαλιδισμένο είχανε ντύσει τους ώμους του δάσους το χειμώνα, ξυπνούν και συνεχίζουν την αποσύνθεση τους ανενόχλητα, χωρίς να βαρυγκομούν ή να πενθούν για την κατάντια τους τους -δέν  τα ενοχλεί  που η προσωρινή τους χειμωνιάτικη Επέκταση του Κύκλου της Ζωής τελείωσε ξαφνικά και άδοξα στις όχθες μιάς λακκούβας με βρώμικο νερό.   Ψηλά στα δέντρα, τα γυμνά κλαριά (στωικοί γονείς αρχαίοι) παρακολουθούν αυτό τον αργό θάνατο, το ολοκαύτωμα, χωρίς αντίο ή παροξυσμούς συναισθηματικούς.    Σοφία του κύκλου της ζωής.  Σε δύο μήνες τα νέα τους παιδιά θα κοσμήσουν τα ξύλινα ακροδάκτυλα με σμαράγδια, πεταλούδες κι ερωδιούς. Ο κύκλος ξαναρχίζει.   Είμαι ζωντανός.  

Τα πεύκα -που είχαν χάσει την αλμυρή, αντρική ευωδιά τους τόσο καιρό  παγωμένα, δοσμένα στη λίθη-  ξαναχαϊδεύουν τον αέρα ερωτικά, καλούν το διαβάτη να σταθεί και να τριφτεί πάνω τους ολόκορμα, να μοιραστεί ρετσίνες, βρύα, ζουζούνια, ζωή.  Ωκεανοί οι χυμοί τους, αφρίζουνε κρυμμένοι σε φλέβες αόρατες στα σκοτεινά βάθη του ξύλου.  Κι εμένα το ίδιο.   Πεύκος έγινα κι εγώ.   (Αν κλείσεις τα μάτια είσαι στο τρόοδος Διάσπορε, φυτεμένος σε μιά βουνοπλαγιά θαμνόφυτη,  σου φέρνει δάκρυα ζεστά η ανάμνηση, απόλαυσε την.     Είμαι ζωντανός).

Η λίμνη της Αλήθειας (αλήθεια, έτσι τη λένε!)  μου έδειξε τα παγωμένα της σπλάχνα και είπε "έλα, πάτα με την άκρια του παπουτσιού τον διάφανο πάγο κι ελευθέρωσε με.  Δέν αντέχω άλλο, διαβάτη".  Την πάτησα απαλά, προσεκτικά, κι η κρούστα υποχώρησε απότομα, βράχηκα ώς τα γόνατα. Λίμνη, το φιλί σου με ξύπνησε ολόκληρο.   Τρέμω.   Είμαι ζωντανός.

-------------------------------------------------------------------------------