Παρασκευή στη χτερνία

Εφτά  πράματα που είδα τζιαι που έκαμα σήμμερα στη ΧΤΕρνία:

1.  Έναν καταχάλη στην άκριαν του χάϊγουεη πέντε λωρίδων, να παίζει σαξόφωνον ολομέθυστος τζιαι επαρπάταν κολυμπώντας πάς το κουγκρίν χωρίς να ανησυχά οτι εννα τον ιτσιλλήσουμεν.  Έπαιξα του πουρούν τζιαι έδωσα του 'μεαλιώναν πάνω' σάν έτρεχα 140χλμ.

2.   Έκλαψα για ένα ψωμί...    Σε μιάν πόλην που διδάσκω τες παρασκευές άκουσα έσιει φούρνον παραδοσιακόν κάποιου θεόπελλου που ακολουθά τες παλιές μεθόδους (ζύμωμα στο χέρι, προζύμι, βιολογικό αλεύρι λεσμένο με μυλόπετρες επι τόπου, νερόν του πηγαδιού, φούρνος των ξύλων).  Επήα να δώ τί γίνεται, έμπηκα μέσα τζιαι είσιεν περίπου πεντακόσια ψωμιά πάς σε στάντ τζιαι αεριζούνταν μετά που το φούρνισμα.  Έδωκεν μου μιά μυρωθκιά έναν πάτσον κυπριακόν μές τη μουτσούναν τζιαι εγονάτησα.    Έθελα να τα αγκαλιάσω ούλλα.  Τελικά εγόρασα μιάν ελιωτήν σχεδόν ένα πόδι μάκρος με ελιές πράσινες, σάφρον, αγκινάρες.  Έφαα την βραστή βραστή στο αυτοκίνητο.  Όπως εμάσουν κάτι με έπιασεν τζιαι δάκρυσα με το βούκκο στο στόμα αμάσητο, σάν το κοπελλούδιν που το πιάννει το παράπονο τζιαι θέλει τη μάμμαν του.  Ήντα πράμαν οι αισθήσεις τζιαι η μνήμη!

3.    Ο μαθητής μου ο Βενιαμίν που Δέ Μιλά Τίποτε, ετάραξεν με πάλε σήμμερα.  Έβαλα το να μάθει το Ricercar a 6 voci που το οφερτόριον του Μπάχ (ένα που τα δυσκολότερα κομμάθκια για πιάνον)  τζιαι έπαιξεν το που τα βάθη του ωκεανού της ψυχούδας του.  Όπως ετέλλειωννεν το κομμάτιν άρκεψεν να αυτοσχεδιάζει στο στύλ του Μπάχ, έπαιζεν για άλλα δέκα λεπτά τζιαι έγυρεν τα ο κκεραττάς.  Έκατσα τζιαι άκουα τες χιλιάδες νότες να πλέκουνται στον αέραν μπροστά μου σάν το χαλίν, τζιαι έμεινεν μου έναν χαμόγελο περήφανο.  Δκιάολε, έντα μουσικός έφκηκεν ο Βενιαμίν.  Επήρα πάνω μου πιλέ.

4.  Η κυρία Τερέζα που εδίδαξα ύστερα, έφκαλεν επιτέλους το κομμάτιν του Scott Joplin που τη βασανίζει έσιει τρείς εφτομάδες.  Έσιει τόοοσους μήνες εξηγώ της ποιές εν οι σωστές στρατηγικές μελέτης/οργάνωσης, προσπαθώ να την πείσω οτι πρέπει να μάθει να γελά του νού της για να του διδάξει έναν κομμάτιν μουσικό.  You have to let go Theresa, let go...   

Επιτέλους άκουσεν μου.  Εν τη βοηθά το κορμίν της ομως...  Εν πολλά αχχωμένη συνέχεια, τρέμουν τα σιέρκα της σάν παίζει, δρώννουν οι φούχτες της δέ χαλαρώννει να απολαύσει τη μουσική..  Βρέ εξηγώ της για τους συνθετες, βρέ ανέκδοτα, βρέ μιλώ με χαμηλή ήρεμη φωνή, τίποτε.  Παίζω πιάνον να ακούσει τζιαι να δεί οτι ρισκάρω τζιαι γώ μπροστά που άλλο...   Δέν χαλαρώννει.  Μα γιατί κ. Τερέζα μου, μιά χαρά παιδίν είμαι γιατί με φοάσαι τόσον, 45 χρονών γυναίκα?  Τί έχω πάνω μου που σε απειλά?

5.   Friday night is pizza night.  Επήα να φέρω πίτσαν που τους καλαμαράες της γειτονιάς, άννοιξεν η καρκιά μου γιατί εξέραν το όνομαν μου, επαράγγειλα στη μητρικήμ μου γλώσσα, τζιαι επείραξα τους με τον κλασσικό αντρικό ελληνικό ειρωνικό τρόπο που μόνο οταν μιλούμε μεταξύ μας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.  (με τους χτέρνιους δέν πιάννει η ειρωνία, παρεξηγούν εύκολα, τζίζουνται)

6.  Ήρτα σπίτιν τζιαι είδα οτι η γυναίκα μου επήεν κομμωτήριο σημμερα τζιαι  έκοψεν τα μαλλιά της μέ μοτέρνον χιαστί ψαλιδιστόν ανακατωμένον τρόπον τζιαι πάει της πολλά, τζιαι εχάρηκα την. 

7.  Άν και δέν ήπια καφέν το απόγευμαν τζιαι έχω πονοκέφαλον τωρά, δέν έχω ύπνον πάλε......