Σημείωμα στη μούσα της μουσικής ερωτικό.
Αγαπημένη
μούσα
γοργόνα φουρτούνα
(που μ' εγκατέλειψες κυρτό, σε έκσταση σφιγμένο, γυμνό, στην κάμαρη την άθλια του έρωτα και του θανάτου)
Σ' αγαπώ...
και
σού ΄κλεψα το φουστάνι τ' ακριβό, το γλυκοκίτρινο (απότομα
κομμένο και ραμμένο με τη μοντέρνα τεχνική
του ημίθεου βερσάτσε)
που είχες φυλάξει στο βάθος της ντουλάπας για σπέσιαλ τελετές
το φόρεσα ξεκούμπωτο και
με το κοκκινάδι στραβοκρατημένο στο άτσαλο μου χέρι ζωγραφίζω χείλη λαχταριστά σε σχήμα καρδιάς γέφυρες στο μέτωπο με το μολύβι σου, σκιές φατάλ μπλέ σκούρες, μασκάρα τσουχτερή στα βλέφαρα και στις πατούσες άβολα
της Κέητ Σπέητ τα ασημένια ψηλοτάκουνα -θέλησα βλέπεις να σου μοιάσω
μούσα πολύτροπη μουσικολάγνα.
Αν δέν επιστρέψεις (φρόνιμη και καθαρή και πρόθυμη) απόψε, θα βγώ στους δρόμους με σγουρή περούκα, το σκισμένο σου καφέ καλτσόν, και κόκκινα τριαντάφυλλα στα χέρια.
Σχόλια
(σόρυ)
The last paragraph reminded me of the song 'Roxanne' :P
Έρχεται, φεύγει, ψήνει μου το ψάρι στα χείλη...
Γράφω κομμάτι για πιάνο και χορευτές, έν εκολλησεν τίποτε ώς τωρά, ήδη έγραψα 1 ώρα μουσική άχρηστη...
Νιώθω σε - μπορεί να κάθεσαι κάπου στο άσχετο και τούτα όλα που ο εγκέφαλός σου επεξεργάζεται στο άσχετο θα αρχίσουν να σου φωνάζουν και θα θέλουν να τα γεννήσεις στο χαρτί.
Είσαι κοντα φίλε μου!