Τέλος.

Άτε.  Πάει τζιαι το 15μπτον draft....   Ενεουλιάστηκα το.  Έν έχω τίποτε άλλον μέσα μου.  Άδειασα εντελώς.   Ετέλειωσεν αλλο έναν κομμάτιν.  Χέστηκε το σύμπαν αν έγραψα αλλο έναν κομμάτιν.

Ο καθρέφτης λαλεί οτι το αριστερόν μάτι  μμου εμπλέτισεν με φώς αγέρωχον αλλά ίλαρον όπως τους νομάδες της στέππας που τους σκάφκει τα μματόφυλλα τους ο άνεμος, το μέτωπον μου ε σάν τη θάλασσαν την αφηνιαζμένην.   Καλή η φαντασίωση, έστω τζι αν είμαι ένας διασπορούλλης δάσκαλος και πατέρας με σπιτούδιν, αυτοκινητούδιν και άλλα βολέματα.   

Αλλά:

Πονώ τη ράσιη μου, τη σιαγόναν μου, το στομάχιν μου, τα μμάθκια μου, βουϊζουν τα φτιά μου, νυστάζω, θέλω καρκάλισμα, θέλω ακράτητο σέχσ  να ξεδώσω, θέλω ποτά, φαγιά, χορούς, θέλω να με βουρήσουν μές σε κάμπους ξεραμμένους για να με δέρουν, θέλω να χαχανίσω με φίλους, θέλω να πάω στο δάσος για 10 ώρες, θέλω να κολυμπήσω στον ακάμα, θέλω να μιλήσουμε....... .  

(Θέλε).

Έκαμα το απόγευμα τσιάττ  στο σκάϊπ  με τη χορογράφον, θα της στείλω το κομμάτιν τζιαι τα ποιήματα αύριο (είχα deadline την πρωταπριλλιά), θα το ακούσει και όταν τελειώσει τη δουλειάν που έσιει (χορογραφεί Shostakovitch + Bartok για τη διάσημη συμφωνικήν της μεγαλούπολης yes!! εφκήκαν οι μετοχές της πάνω, τζιαι ελπίζω να επηρεάσει τζι εμέναν)  θα αρκέψει να το χορογραφεί το δικόμ μου.   Μένει να έβρουμεν ριάλλια για να στήσουμεν τη συναυλίαν μας να πιερώσουμεν τους χορευτές, το ενοίκιον της αίθουσας τζιαι το promotion.  Λαλεί εννα πρέπει να έβρουμεν περίπου $8-10  χιλιάδες.      Θα γράψουμεν κανέναν grant ριαλλιών στο μουσείον μοτέρνας τέγνης, λαλεί.  Για να δούμεν...

Στο μεταξύ, δέ θα καρτερώ το άγιο φώς.   Το κομμάτιν πρέπει να ζωντανέψει στα σιέρκα  άλλους όσον πιό σύντομα γίνεται.   Τριβιτζιάζουμαι.  Κομμάτιν άπαιχτον =  έρως ανεκπλήρωτος =έγκλημαν.

Το σάββατον θα πάω το λοιπόν να  δώ έναν παλιό μου καθηγητή πιανίστα που του αρέσκει η μουσική μου.  Ετηλεφώνησα του τζιαι είπεν να πάω να τον έβρω να του το δείξω, να πιούμεν τα πράσινα τσάγια μας (εν της φυσικής ζωής, του γιόγκα)  τζιαι να κουβεντιάσουμεν.

Αύριο νύχταν εκανόνισα να φκώ έξω με μιάν καλή μου φίλη που παίζει **Το τζί που το πάsh Πιάνο**  -ευτυχώς που μπορεί να με δεί έτσι αυθόρμητα εν πολλά πολυάσχολη με την καριέραν της συνήθως.  Παίζει μόνον μοντέρνα μουσική, ένα πλασματούδι πέντε πόθκια ύψος τζιαι φακκά του πιάνου να το σπάσει, κουμαντάρει το με μαεστρία.  Μόλις ήρτεν πίσω που την μέκκαν της μοντέρνας -το Darmstadt της γερμανίας το ξακουστόν, επαρουσίασεν κάτι πελλοκομμάθκια τζιαι ήρτεν πίσω.   Αν της αρέσει το κομμάτιν μου θα το παίξει (χωρίς χορογραφίαν -φυσικά σάν εξυπνόσπορος που είμαι έγραψα κομμάτιν που να μπορεί να παιχτεί ανεξάρτητα του χορού) .