To obsess, possess, fixate upon, to be surrounded by, to clutch.
....Σχεδόν ετέλειωσα σήμερα το πρώτον κομμάτιν για πιάνο + χορευτές που γράφω, με θέμαν τους διάφορους τρόπους που ο άθρωπος κουβαλά τα 'βάρη' του, τους σταυρούς του. Το πρώτον μου κομμάτιν έχει να κάμει με την εμμονήν. Την πρωτόγονην εμμονήν που κουβαλούμεν μέσα μας, τρώει μας, τραγανούμεν την τζιαι μείς συνέχειαν, την εμμονήν που είναι ά-λογη, χωρίς γλώσσα, μουγγή, την εμμονήν που θωρούμεν κάθε φοράν τζιαι που διαφορετικές γωνιές χωρίς να καταλήγουμεν πούποτε, χωρίς να λύουμεν τα δεσμά της. Επιμένουμεν να κουβαλούμεν τους ρότσους μας με εμμονήν, αγαπούμεν τους, έν θέλουμεν να τους αποχωριστούμεν, τζιαι σκεφτούμαστεν τους συνέχεια θωρούμεν τους που ούλλες τες πλευρές. \
Για να εμπνευστώ, έγραφα ποίησην παράλληλα με τις νότες πάς τη δομήν του κομμαθκιού μου, έθελα να δώ αν φκέννει η έμπνευση πάς σε δύο μέσα ταυτόχρονα. Νομίζω εκατάφερα το. Ά, το πρώτον μου κομμάτιν είναι τριφασικό, άρα έγραψα τρία ποιήματα που βασικά εν 'θέμα και παραλλαγές' το ένα του άλλου, περιγράφουν δηλαδή την εμμονήν με παρόμοιες, δανεισμένες μεταξύ τους εικόνες, βλέποντας το θέμαν που διαφορετική πλευρά κάθε φορά.
Είδα την εμμονήν στο πρώτο μέρος σάν το παράσιτο που καταπίννουμεν τζιαι επερίγραψα ίνταλος διασχίζει το σώμαν.
Στο δεύτερο είδα την (τζιαι το σώμα) σάν ηφαίστιο/λάβα/πέτρες.
Στο τρίτο σάν τη σπηλιά/σταλακτίτες/οξέα/κρύσταλλοι.
Σόρρρρυ dudes, εν στα αγγλικά η ποίηση για να μπορώ να τα δώσω ούλλα της χορογράφου όταν τελειώσω (εννα φκούν περίπου μιά τουζίνα ποιήματα στο τέλος υπολογίζω) για να εμπνευστεί (ή να φρικάρει, ή να νομίσει οτι χάννω, ή να μέν καταλάβει τίποτε τζιαι να απογοητευτεί μαζί μου, ή να ποθαμμάσει τζιαι να με αντιληφθεί ώς πάsh συνθέτην κατάπελλον τζιαι να θέλει να τα βάλει μές το performance του κομμαθκιού, τζιαι να τονωθεί το εγώ μου πολλά).
----------------------------------------------------------------------------
I
You
swallowed a
bitter thing
a
black
tentacled
thing unswallowable
It
swam
like
a parasite
swam swift as anger
down the red throat river
sat
amongst stomach trees
spleen rocks and
yellow fat globules
settled the valleys and the lung mountains
grew
umbilicals and
tails
bones
arms
intestines
large as death
it
grew
hard as
armor
as big as
large as
a tumor (her tumor)
---------------------------------------------------------
II
You (it) swallowed whole (you)
this bitter 'thing'
(you are this thing)
a
black glowing
tentacled
mountain
whale of a disgusting thing
it swam (you)
like
no
it didn't swim
it
tsunami-ed
it
volcanic avalanched
down
the
throat lava tubes
swamped red
hot
'round a
Buddha-burning easterfire
(it swam red hot
be -neath the
sto-mach lemon trees)
then it
tremored
snaked
up the lung valley
(that is you snaked, and only you, you were alone, biting your own lava tail)
bogged -swamped
marshed
magma-ed the dreadful brain dome crust
cracked then
spatter coned
exploding memory wombs and cervixes
bloomed
like an ash cloud pyroclastic
scorching head umbilicals and
eyes
and ears
clogging mouths with
tephra
crushing arms
and knees
this dreadful tentacled
lava mountain
tall as a father
as loud as death
erect as anger
grew and grew large as The War
large as '..her open death arms...'
..until there was nothing left
for it to burn
and it (hers) tumored.
----------------------------------------------------------------------------
III
You swallowed
(yourself)
whole,
you disgusting bitter black
tentacled thing.
swam
dripped
down the hole
fluted
slid
down
tear ducts into
sinus caverns down
red
river throat rapids into
the
fissure cave esophagus
pits
down through the thick terra rosa
beneath the stomach lemon trees
white bone pillars and
stopped dead.
Sat there a hundred years rotting blooming
pooling
like crystalline acid moon milk
eating away at my
deadcave marbles
spongy like fear
eating away at
'lithified like loneliness'
percolating through
fossil abandonments
draping around umbilicals
inside wombs
cervixes
and
flowstone carved easter island faces large
as father columns
as thick as anger
(you) sat there rotting
eating away at the limestone like a
stalactite tumormother
you sat there
eroding canyons and boulder chokes
blooming the cave with
carcass desires
bleached 'regret' bones
you sat until there was no more flesh to eat at
and then you
left me.
Σχόλια
It sounds wonderful and it flows and burns the whole way through the body, the lava mountain and at last, down into the cave...
The beauty of obsession or without obsession no beauty..?
Congratulations..!!!
i love the transformations (the ones within each variation itself, too) and their dynamics.
transporting, transforming
then swapping metaphors, metamorphoses, between them.
obsession somaticized - body interpreted as landscape - nature personified.
amazingly powerful imagery.
(enna prosthesis je tin mousiki otan teliosis, elpizo?)
kali sinexia :)
Τρεφούμαστε που τις εμμονές μας... κουκουλώνουν μας τζιαι αρέσκει μας να χανούμαστε μέσα τους τζιαι να περπατούμε... τζιαι τρέφουμεν τες ταυτόχρονα - φαύλος κύκλος.
Πολλά καλό Διάσπορε. Εν να της αρέσει γιατί ήβρες το "σημείο" της νομίζω.
"Without obsession, no beauty"
Thank you..... this phrase is beautiful
its true for me, existence without some manageable obsession doesn't bloom flowers or trees....
dokisisofi
there is more.....
bqngungot
I just love your description it's right on... you got it, thank you, this is very encouraging to hear you speak like this
i wrote the music already for this part, now i need 8 more poems and more music... i am working in multimedia, simultaneously though.. brain racing..
ruthless
Red; red,; more and more red obsession my dear
veils covers we get covered in this obsession....
i hope i have found it... the music is a struggle still
:)))
εγώ εφαντάστηκα μια πέτρα γρανιτένια που εξιούσεν μιαν πέτρα κιμωλία.εξιούσεν την εξιούσεν την με μανία.με βία.με κακία.άκομψα.με μίσος. τζιαι τζιήνη φυσικά υποχωρούσε εμιτσιάνισκε
Βασικά κοίταζα την κίνηση στο feedjit και λέει κάπου
"Nicosia arrived from google.com on "Διασπορος: Παϊδάκια χοιρινά με avant-garde μουσικές" by searching for μουσικη για παιδακια.
06:57:55 -- 7 hours 16 mins ago"
looooooooooooooooooooooooooooooool
looooool
Είδες; Ποτέ μα ποτέ μην υποτιμάς τα διαλυτικά!
Μπορούν να σ’ εκδικηθούν με τρόπους που ούτε καν έχεις φανταστεί! :D
Πίσω σ’αυτό που ήθελα να πω:
Is death really loud to you?
It reaches me so appealingly serene…
Δηλαδή αν το βιώσω τζιαι οπτικοακουστικά, βλέπω με να γυρεύκω απινιδωτή.
------
ΥΓ: Τούτη η ρηματοποίηση των ουσιαστικών εγονάτισεν με, μα τω Θεώ.
Άρεσεν σου ά;
δοκι
το google search εν παράξενον εργαλείο, σκέφτουμαι τον καημένον που ήρτεν στο blog τζιαι είδεν το πόστ μου για τα παϊδάκια...
ρίτσα
άρεσεν μου η εικόνα που είδες, πολλά, θωρώ την τζιαι εγώ.
λάζαρε
θάνατος, loud as a final chord in a symphony....
έπιασες τζιαι το anxiety που έχει το obsession χτισμένο μέσα του..
απολογούμαι για τες σύντομες απαντήσεις φίλοι μου... δουλεύκω 12-18 ώρες τες τελευταίες μέρες τζιαι δέν έχω νουν. Σχεδόν εν έτοιμον το first draft της μουσικής, ώς τη δευτέρα θα το γράψω. Εζάωσεν με ομως, είμαι χάλια ψυχολογικά, επαρασύρθηκα μές τον obsessive κόσμον που έπλασα γμτ.... θέλω έξω (i want out)