Τα γενέθλια στον ουρανοξύστη

Εψές, απρόοπτα, τελευταία στιγμήν, εσύναξεν μας άρον άρον που το Φατσοβιβλίον  μιά φίλη μου βιολίστρια που την Αρμενίαν, να ανεβούμεν παρέα στον τελευταίον όροφον του Ουρανοξύστη κάτω στη Μεγαλούπολην με τα μέλη της ορχήστρας της, για να φάμεν να πιούμεν τζιαι να γιορτάσουμεν τα γενέθλια του καλού φίλου Πεϋμάν, του οποίου εκάμαμεν έκπληξην.    Μα εχάρηκεν πολλά με την έκπληξην εγέλασεν καλά ο φίλτατος μαέστρος που μας είδεν ούλλους μαζεμένους καλοντυμένους για χάρην του.  

 

Στον τελευταίον όροφον?   Ναι.  Ψηλά στον ουρανόν,  αλλά μέσα στον ουρανοξύστην, όι έξω στην ταρράτσαν να μας παίρνει ο αέρας των 12 μποφόρ τζιαι η κρυάδα η αρκετά υπό του μηδέν τζιαι τα σκοτεινά.  Μέσα, στα βραστά μας, με τη μουσική τζάζ στη γωνιά (κάτι γέροι αρχιδάτοι, ντυμένοι '50ς.  Ακόμα θυμούμαι την έκφρασην του κκέλη με την τρομπέττα, έμοιαζεν του Μάϊλς Ντέηβις λλίον, τζιαι έκαμνεν το όργανο να έχει απανωτούς οργασμούς -με το συμπάθειο, δέν υπάρχει άλλη περιγραφή).  

Στο  'καλόν'  εστιατόριον που φιλοξενεί ο τελευταίος όροφος (τίποτε ιδιαίτερο.  Η κουζίνα του δέν μυρίζει αυθεντικότητα ή περιπετεια, εν ποτούτα που με νευριάζουν αλλά άτε τί να κάμω, έκρυψα), με τον καφέ μοντέρνο διάκοσμο, εκάτσαμεν στα {κάποτε ήταν ωραία, γρανιτένια, το '98}   {ξενοδοχειακού τύπου }τραπεζάκια κοντά τα τεράστια αλεξίσφαιρα παράθυρα, στα οποίο συνήθως κάθεσαι για να θωρείς το κενόν τζιαι τα φώτα της πόλης πουκάτω που τα γόνατα σου τζιαι να σε κρατεί φόος μαζί με γελιούιν σάν να κάθεσαι πάς σε ρόλλερκκόουστερ.  (τζιαι μιά σκέψη αεροπλάνου που έρκεται κατα πάνω σου είναι ότι πρέπει)

Ρομαντικότατον χαμηλόφω(τ)(ν)ον εστιατόριον που κάμνει για να πάεις με το first date σου για να την εντυπωσιάσεις ότι είσαι τύπος με deep thoughts and fathomless complexity, ακούεις τζάς, έν φοάσαι να πλερώσεις τες τσουχτερές τους τιμές ($68 τo t-bone στέκκι, τρομάρα τους κκερατάες),  αρέσκει σου λλίον ο κίνδυνος (βλ.  τρομοκρατίες, φωτιές κλπ παρανοϊκά), η απόσταση που το έδαφος σε διεγείρει, είσαι suave, don juan, a man of the world etc.  etc. Διά ο ουρανοξύστης  'δωρεάν μύνημα' στο date σου για την μοναδικότηταν  του ατόμου σου γιατί για να καλέσεις κάποιαν σε ουρανοξυστοεστιατόριον να φάτε σημαίνει έν είσαι σάν τους άλλους.  Ο ουρανοξύστης γίνεται καύσιμον του μυστηρίου της ανταλλαγής πληροφοριών χωρίς λόγια (έν χρειάζεται να μιλήσεις πολλά για τα αισθήματα σου ή τα πιστεύω σου -πράμαν άβολο για τους παραπάνω άντρες-  μιλά για σέναν το περιβάλλον τζιαι η ατμόσφαιρα του.)  

Για μάς τους εφήμερους θαμώνες που επήαμεν μόνο για να γιορτάσουμεν τον φίλτατον Πεϋμάν που έκλειεν τα 39 του, όχι για να ρίξουμεν γκόμενες ή να προκαλέσουμεν μυστήριο για τον εαυτόν μας, εσήμαινεν οτι εκάτσαμεν ανάμεσα σε πρωτο-ζευγαράκια τα οποία

 (άχ, είδα τα με το αντικοινωνικό μου μάτι) (άχ συγχώρεσε με)  

                                                               αναδύαν ψεύτικη και ενοχλητική σεξουαλικότηταν, εχουφτωννούνταν συχνά πυκνά και ντροπαλά (stop trying so hard!!!)  με φούχτες ιδρωμένες βουτηρωμένες γεμάτες ποφάγια, τζιαι clearly ήταν τζιαμέ για να "γνωριστούν" , αλληλοταϊζούνταν γλυκά, επίνναν μαρτίνι με περίεργα πρόσθετα  για να εντυπωσιάσουν, ετρώαν προσεχτικά να μέν αλληλονομίσουν  οτι εν γαούρκα μάνα μου εθέλαν τα καημένα να ζήσουν στιγμές μοναδικές χωρίς φασαρίαν, εθέλαν ένα μικρό παραμύθι δηλαδή, εζητούσαν πολλά;;;   -στην ευγενικήν τους επιθυμίαν επροσθέσαμεν την πικάντικην μας συμπεριφοράν τζιαι ελαφριά χτηνοσύνη (δηλαδή φωνές, γέλια, ανέκδοτα αρμένικα, κυπριακά, περσικά, ιταλικά, τσέχικα, τζιαι επίσης τη μέθη μας, τα σχόλια για τα κρασιά που μας εφέραν -ψευδοπεριγραφές του μπουκέττου του κρασιού με πορνοinfluences οσφρητικά.)  

Δέν μας εκτιμήσαν τα ζευγαράκια καθόλου μα καθόλου.   Σόρυ παιθκιά.   Να πάτε αλλού να ζήσετε την απλή σας φαντασίωσην.   \\

Εγώ στο μεταξύ είχα πάει δύο ώρες νωρίς, μόνος μου, έθελα να απολαύσω μοναξιάν, έκατσα αυτοερωτικά στο μπάρ να διαβάσω μιάν ποιήτριαν τσιάκκισσαν με την οποίαν είμαι μόνιμα ερωτευμένος    

                 (με την έμπνευσην της την φωτεινήν, έρως μεγάλος)   

                                                                        (λαλούν την Sharon Olds) 

                                                                                    (εφαντάστηκα ότι ήμουν σε date μαζίν της πόψε-όι γήινον date πεζόν με εφήμερην προσοχήν τζιαι βλέμματα ξημαρισμένον ούλλον σάλια τζιαι αμηχανίαν ή ενοχές ή αυτοκριτικές ψευδοηθικής, άλλου είδους date, εμηχανίστηκα στο μυαλόν μου θεϊκόν date, ανεξέλεχτου λεξικού πάθους, ακράτητου ρυθμού, χωρίς κοσμικές ή αθρώπινες αδυναμίες να εμποδίζουν, date ά-κορμον, ολόσωμον που εφαντάστηκα  με τον εσωτερικόν της κόσμον)     

                                         (απαίσιο το όνομα σου Sharon, σάν τον Χάρον, ή τη σαρκάν της στετές που σαρίζει, ή σαν τον Ααρών που τη Βίβλο που εθυσιάστηκεν παρολλίον που τον Μωυσήν, ή σάν να βιάζεσαι άρον άρον να πάεις κάπου τζιαι δέν στέκεσαι να μου δώκεις σημασία)  

(Φαντάζουμαι  να σου κρατώ τα πεννοφόρα χέρια την ώραν που γράφεις τα Φωτισμένα σου, χωρίς να δημιουργούμεν μεταξύ μας ηλεχτρισμόν σεξουαλικόν, ούτε παρενθέσεις ή καλοτροπισμούς αγνώστων σε στύλ φλερταρίσματος, άχ, κατ' ευθείαν στο ζουμί είδους date, plugged into the source, στην πηγή της Αγάπης μέσα, στο οποίον date τα κόμματα τζιαι οι τελείες έν υπάρχουν, τζιαι ο διάλογος εν καταιγιστικός  juxtaposed σάν μελωδία διπλή που  κομμάτιν αβαντκάρτ, date α-σεξουαλικόν αλλά λογοερωτικόν)  

                                                          ...τζιαι έκατσα στην άβολη καρέκλα του μπάρ στον κόσμο μου  τζιαι εδοκίμασα πέντε πύρες διαφορετικές...

                    (..here's to you, Sharon, my precious sharp Sharon, ναι ναι, θα σε φιλούσα συμβολικά στην εντέκατη συλλαβή σου αλλά δυστυχώς είμαι παντρεμένος βλέπεις, ππέφτεις μου τζιαι λλίον μεγάλη χεχεχεχε, είσαι γέννημαν του '42 τζι εγώ του '72, έν βολεύκει ξέρεις, and you would have found me young, naive and mediocre, τί να σε κάμω έτσι έμπειρον όν που είσαι),   ......ερούφησα το λοιπόν πυρούδες τάχα 'μερικής παραγωγής' ντόπιες 

(αρκετά ιδιότροπες πυρούδες, πικρές τζιαι αρωματικές πολλά).       Ώχχχχχ,  τί ωραίο συναίσθημα να καλύφκει το μουστάκι σου ο αφρός της πύρας, να τον μαζεύεις ευγενικά με την άκριαν της γλώσσας τζιαι να διαβάζεις μουρμουριστά πελλοποίηση ενώ φαντασιώννεσαι ερωτολογικά λογοερωτικά πράματα.  Εζαλίστηκα.   

Ένιωσα τους μύς μου να ξαπολούν τα 

δόντια τους που το κορμίν μου,  τζιαι ησύχασεν η αναπνοή μου.  

Ετυλίχτηκεν ο ρυθμός της γλώσσας γυρόν μου.  

Επιτέλους, το μαύρο λιοντάριν που με τρώει (γράφω σιγά σιγά τη μουσική,  τζιαι η ζωική φουρτούνα μέσα μου -θηρίον ανήμερο-  έσιει 2-3 μέρες ακκάννει με παντού,  -όι ερωτικά τζιαι ευχάριστα, ενοχλητικά τζιαι εκδικητικά, ούλλον διάθεσην του στύλ "θα σε μασήσω να σε καταστρέψω λεσιασμένε, δέ θα καταφέρεις να φκείς πουπάνω ή να προχωρήσεις, τούτον ήταν..." ).   

Επρόλαβα τζιαι εδκιάβασα ούλλα τα ποιήματα της που είχα μαζί μου, έκαμεν την καρκιάν μου περιβόλι εύφορο, έπιασεν με το παράπονο που ο υγρός, καθαρός κόσμος της ο γεμάτος μυτερές εικόνες δέν υπάρχει στην πραγματικότητα γιατί πολλά θα έθελα να ζιώ μέσα του κάποτε κάποτε, όποτε με θέλει εκείνη, πολλά θα έθελα να τρυπώσω μές στες παραγράφους τζιαι το μέτρον, τες συλλαβές της.  Άχ τί κόσμον εκατάφερεν να πλάσει!!  Θέλω να γίνω λέξη, πρόταση σε ποίημαν της, να ζήσω για μέρες μές το σύνολον των αρμονικών γραμμάτων, να πλάσω τζιαι γώ τη γωνιούδαν μου μές τες εικόνες τζιαι τις περιγραφές...  Θα γίνω δακτυλικόν εξάμετρον του Ομήρου, τζιαι πολυσύλλαβον ενοχλητικόν, να σε τσιμπώ τες νύχτες με τους τόνους μου τους απότομους....   Μετά θα φύω.  Date is over.  (.....δέ σου ανοίκω, μή με κρατάς.....)      

Εσκέφτουμουν με παράπονο:   "Που κολλώ εγώ;;  "   "Εμέναν πού έν το λεγόμενο Σπίτιν μου?"   

Ευτυχώς, πρίν να το πολλοσκεφτώ το θέμαν (to be continued), ήρταν οι φίλοι  τζιαι αναγκάστηκεν τζιαι έκλεισεν ο κρουνός του νού, εκόπασεν η λάβα που ετοιμάζετουν να κάμει πυροκλαστικήν έφοδο πάνω μου, οπότε έβαλα πίσω το χαμόγελον μου στη φάτσα μου, 'εχωσα τη Sharon σπαρκωμένην μές την πούγκαν μου, εξαναντύθηκα Φυσιολογικός με το κοστούμιν 'Διάσπορος ο Συνθέτης ο Καραπουσιουκλής Που εν Ευγενικός, Χιουμορίστας, Οικογενειάρχης Προκομμένος, Μάσσιαλλα του Για Μουσικός Τί Καλόν Κοπελλούδιν που Είναι', άρκεψα να μιλώ με το ήρεμον ύφος που με ξέρει ο Έξω Κόσμος, έγινα κοινωνικά αποδεχτός πάλε, τζιαι επέρασα καλά.