Ουίσκια με το Γιαννήν το συνθέτη,

Χικ.   Είμαι (ακόμα) πίττα...

Επέρασα πόψε ιμισχ για μιά στιγμή που το σπίτι του καρδιακού φίλου μου του Γιαννή του συνθέτη του αμερικάνου Βραχοκαβαλλάρη κάτω στη μεγαλούπολη, να του πάρω δώρο μιά μπουκάλα single malt βαρελίσιας δύναμης (δηλαδή με 55% αλκοόλ, το κέρατον του)  για να του ευχηθώ που αποφοίτησε το grad school επιτέλους.  Υπολόγιζα λάθος.  Έμεινα ούλλη νύχτα τζιαι τωρά είμαι λειώμα.   Μόλις με είδεν έβαλεν τες φωνές γιατί επεθύμισεν με έσιει να το δώ ένα μήνα.   Έπιασεν την μπουκάλαν απαλά αλλά σταθερά όπως πιάννεις τη ζάμπαν της αγάπης σου την ώραν που πάεις να τη φιλήσεις, τζιαι λαλεί μου "Φίλε, έσιει πολλύν καιρόν να μπορέσω να γοράσω καλόν ουίσκι, είσαι λεβέντης".   Έσφιξεν με στην αγκαλιά του, εγέλασεν, έκατσεν χαμέ τζιαι εσήκωσεν το στον αέραν να το μελετήσει κάτω που το κίτρινο φώς της λάμπας.  Εκτίμησεν το πολλά. Επέμενε να την ανοίξουμε τωρά αμέσως, να πιούμε παρέα.  Εξιττάππωσεν την.   Ήθελεν πολλά να μεθύσουμεν.   Ετράβησεν με περήφανος που το σιέρι να μου δείξη το καινούργιο μουσικό όργανο που εκατασκεύασε,,  το οποίο εστέκετουν επιβλητικό στον τοίχο του σαλονιού.   Τον πελλόν.   Ηλεκτροκόλλησεν κάτι σίδερα δύο μέτρα, τζιαι κάτι πασιές πλάκες αλουμίνιες τζιαι έκαμε τεράστιο κρουστο οργανο που το παίζει με δοξάρκα του βιολιού τζιαι σφυρκά, ο κατάπελλος, τζιαι ηχογραφά τα πλάθει νέους ήχους..  Μπράβο Γιαννή, θωρώ άρχισες να ξεφεύγεις που το σφιχτή χριστιανική παιδική σου ηλικία καταριμμένος μές στη μέσην (ή τον πισινόν)  της αμερικής, την αποπνιχτική, που σε κάμνει να σκέφτεσαι τετράγωνα για την μουσική τζιαι τη ζωή τζιαι τα αισθήματα, ξέρω πόσον την παλεύκεις να την διώξεις.  Παλεύκω τζιαι γώ να σκοτώσω κάτι παρόμοιον φίλε μου.  Κρατά  με τζιαι μέναν αιχμάλωτον τούτος ο βιαστής της συνειδητότητας...    Άτε, ανοίξαμεν τη μπουκάλα, ακούστηκεν το "ππόππ" που σημαίνει goodtimes are here, εφύσησεν μας η μυρωδιά του ουισκιού ελεύθερη σάν τους αέρηες που επεταχτήκαν που τον ασκόν του αιόλου τζιαι ξαφνικά εγελάσαμεν με πεθυμιάν.  Γμτ.   Δέν έχω καθόλου εγκράτεια... (διάσπορε έσιεις ολόκληρη πέμπτη δύσκολη δωδεκάωρη μπροστά σου, παρέτα τα ποτάααα...)  (Παρέτα με εσύ..)    Αποτέλεσμα:  Εϊβα πρώτη ώς όγδοη, σε μικρά ποτηράκια, σκέτο υγρό πύρ.  Τρά λα λα λα λα..  Νηστικός, ποσταμένος,  τί καρτεράς διάσπορε? Επίττωσες το νούσ σου.   Έν είσαι 25 χρονών πλέον.  (Είμαι αιώνιος.  Παρέτα με).  

Τί ωραίο ήταν το ξανθόπυρο καπνοφίλητο ουίσκι με συνοδεία την αγάπη που έχω για το φίλο μου. Κι ας μή μιλά ποτέ του για τον εσωτερικό του κόσμο ή για τα αισθήματα του.  Βλέπω τα ούλλα στο ηφαίστιο μές βλέμμα του, δέν πειράζει.     Ακούσαμε αμίλητοι για μιά ώρα (στην υγειά σου φίλε, κλίνκ)  τα έντονα στρίνγκ κουαρτέτ του Μπέλα Μπάρτοκ -τα καλύτερα του 20ου αιώνα, λαλούν αυτοί που καταλάβουν.   Ελάμπαν ολόχρυσα!   Είδεν με στο τέλος ολόϊσια στα μάτια με σημασία ο Γιαννής.  Εμοιραστήκαμε σε μιά στιγμή αιώνια τη πολύπλοκη, πολυεπίπεδη επίγνωση των κομματιών που μόνο οι τάχα-ειδικοί της μουσικής κατέχουν, a 'knowing smile'...   

Φίλε Γιαννή μου, άτε, μπράβο σου που  αποφοίτησες.   Που το βαθύ πλατύ σου άγχος έν εμίλας τίποτε πόψε.  Τί θα κάμεις τωρά που ετέλειωσες τα σχολεία??   Πού θα πάεις να δουλέψεις μές τούντην οικονομία, που ακόμα τζιαι οι φυσιολογικοί αθρώποι έν βρίσκουν δουλειά?   Κανένας δέ μας θέλει σε τούντον κόσμο Γιαννή, κανένας δέν εχτιμά όπως πρέπει την πελλομουσική μας  ή θέλει να μας δώκει λλία ριάλλια για να αποκτήσει την τέχνη μας, είμαστεν κοινωνικά άχρηστοι τζιαι για να επιζήσουμε αναγκαζούμαστε να πιντώννουμεν δέκα διαφορετικά  πράματα άσχετα για να φκάλλουμεν δολλάρια να ζιούμεν.  Σσιχτίρ.  Μήν κλαίεσαι διάσπορε, έν σου ταιρκάζει..

Γιαννή, φοούμαι εννα ξαναπάεις στα χτίσματα τζιαι θα μαραζώσεις....