Καλά μου ντόνατς, τριπλόν λάττε, πού θα καταλήξει ο έρωτας μας?/

Σήμμερα το απόγεμα εκαρτέρουν σε μιάν πόλην πευκόφυτη χωσμένη στο δάσος,  να τζυλίσει  η ώρα μεταξύ μαθητών (είχα δύο ακυρώσεις, yes!!!!)   τζιαι επάρκαρα σε ένα χωράφι καφέ κατάξερο τζιαι ολόπηλο στην άκριαν μιάς λίμνης μισοπαγωμένης που καρτερά να έρτουν τα χόρτα τζιαι τα φκιόρα να την έβρουν.  Ο κλεφτός ήλιος έβρασεν σε λλίον το αυτοκινητούδι μου, άνοιξα τα παράθυρα να απολαύσω τους +5 ολόκληρους βαθμούς, έφκαλα το σάκκο μμου, το τρικό, τα γάντια, το μάλλενο καππέλλο -έμεινα με τη φανελλούδαν γιατί έθελα ο φτωχός  να καταλάβω οτι είμαι ζωντανός, τζιαι έγυρα την πολυθρόναν να ξαπλώσω σάν τον κάττον που στροντζυλοτυλίεται γουργουρίζοντας παλαβωμένος γιατί καρκαλλιεί  τον ο ήλιος ο ανοιξιάτικος.  Για μιάν ώραν εδκιάβαζα/ακολούθουν παρτιτούρες ενω άκουα τη ανάλογη μουσικήν στο άϊππο μμου (οπτικοακουστική ηδονή διπλή)  έπιννα τον καφέ μμου, τζιαι έτρωα τα ντόνατς μου ευτυχισμένος.  Ευφορία.  Ήρταν πετούμενες μετά οι απαλές  συννεφκιές της άννοιξης τζιαι ετυλίξαν ωραία τον ουρανόν, εκρύωσα, ανάπνευσα υγρόν αέραν.  Είμαι ζωντανός τζιαι σήμμερα.  Μούσα πού είσαι να με ξελογιάσεις τωρά που έχω όρεξη τζιαι είμαι μισοτζοιμισμένος/ευάλωτος/ευδιάθετος/προς διάθεσην??

Εσκέφτηκα διάφορα  ημιαχχωτικά πράματα (μήπως τζιαι χαλαρώσω λίγο) ... 

πχ

-Επιτέλους εαυτέ διάσπορε ήρτεν η άνοιξη.  

Περιμένω την να φανεί in person (σε τρείς μέρες) στην πόρτα μου, ψηλή, ήρεμη, σίγουρη,  καρτερώ την να με πιάσει που το σιέριν τζιαι να με πάρει κάπου να μου πεί δυο μυστικά ψιθυριστά να σηκωθεί η τρίχα μου, θέλω την να μου χαϊδέψει χαμογελαστή τους κροτάφους, τζιαι να μου τραγουδίσει νανουρίσματα ενω κοιτάζουμε τον φρεσκοπλυμμένο ουρανό σε κάμπο με αγριολούλλουδα που τα σίει ο άνεμος..  Εβαρέθηκα τον πατσιόγερον το σιειμώναν (όταν έρκεται ο σιειμώνας εν πάντα ωραίος, νέος, ούλλον μύς, μα γερνά ως την άνοιξη τζιαι δέν το θέλω άλλο), βρωμεί το στόμαν του γερίασην τζιαι σιόνια κατουρημένα, εν ούλλον νεύρα ο ξιδόντης, τζιαι βουρά με κάθη μέρα για να με "πειράξει" ο πορνόγερος -συνέχειαν προσέχω τα νώτα μου, κανεί έν αντέχω άλλο!!

-Εν αντέχω άλλον να εν η θερμοκρασία απάνθρωπα υπό του μηδέν για πέντε μήνες, εσπάσαν τα νεύρα μου, θέλω να ακκάσει  το δέρμα μου ο ήλιος, θέλω να παρπατήσω στη φύση ή σε απόμακρον εξωτερικό χώρο ελαφροντυμένος χωρίς να κινδυνεύει η ζωή μου ή τα άκρα μου.  Θέλω άμα τύχει να ξικατουρηθώ σέ άβολον τόπο να μπορώ να παρκάρω στην άκριαν του δρόμου τζιαι να πάω στο δάσος να ανακουφιστώ (αν είναι απόλυτη ανάγκη), χωρίς κίνδυνον να ποξιλώσει τζιαι να κοπεί που μόνος του ο διασποροτσούτσουνος.  Που την άλλην, η κρυάδα διατηρά μου την επιδερμίδαν μου σάν την κούνναν, έν πλάσκουμαι  ρυτίδαν ηλιογέννητην ενώ οι φίλοι μου στην κύπρον εκάμαν ήδη  'πόθκια της καρακάξας' δίπλα που το μμάτιν τους σάν τις ηλιαχτίδες παρά το νεαρόν της ηλικίας τους.

-Επίσης,  εκατάλαβα οτι άρκεψα να μέν αντέχω άλλον την ξαγρυπνία, τέσσερις ώρες ύπνον τη νύχταν δέν με φτάννουν, έσιει που το καλοτζιαίρι να κλείσω μμάτιν ο γάρος, (εγώ φταίω που δέν κάθουμαι ήσυχος..)  τζιαι πάλε κοττώ ούλλη μέρα σάν διδάσκω μές τα σπίθκια του κόσμου (ρεζιλλίκκια, μα γίνεται να κλείουν τα μμάθκια σου σάν παίζει ο άλλος βαρετά γλήορα κομμάθκια του πεττόβε? ).

-Ντάξει, βρίσκω  χρόνον να γράφω μουσικές τζιαι ποιήματα για ώρες μετά τη δουλειά κλπ ενώ έχω βρέφη δίδυμα,  τζιαι εν εντάξει να δουλεύκω έξι μέρες της εφτομάς, ναι γίνεται, έν έσιει πρόβλημαν, αλλά εν πρόγραμμαν πιεστικά ψυχοφθόρον, το οποίο  καταστρέφει  το κορμίν.  Είπεν μου το κορμίν μου "Ρέ μπάσταρτε διάσπορε έφταιξα σου τζιαι έσιεις τα μαζίν μου τζιαι δέ μμε ξεκουράζεις ποττέ? "  Οκ, κορμάτζιην, ήρτεν η άνοιξη -γυναίκα με ψηλά στάνταρτς-  τζιαι πρέπει να κάμουμεν κοιλιακούς, να φάμεν ττόφου με σόϊ σος, τζιαι να τζοιμούμαστε 6-8 ώρες για να την εντυπωσιάσουμεν.  

-Τελευταίον:  Νυστάζω συνέχεια.   Εκατάληξα τωρά αντί 2-3 φορές την εβδομάδαν, να πίννω κάθε απόγευμαν γιγαντοκαφέν λάττε, με δύο ή τρία σιότς εσπρέσο, τζιαι να καταπίννω δύο ντόνατ ολόφρεσκα σπαρταριστά (ένα σιοκολάτας, ένα με καραμελλωμένη ζάχαρη, μμμμμμ).  Αμέσως  γίνουμαι ούφο πετάσσω αζίνες για περίπου 3 ώρες που τη ζάχαρη (actually it's genetically modified corn syrup)  τζιαι την καφεϊνη, αλλά μετά ττουμπάρει η ψυχοσωματολογία μου.  Τζιαι μετά δέν μπορώ τη νύχτα να κλέισω μάτι.  Δηλαδή φαύλος κύκλος.

Εσκέφτηκα τα τζιαι εγέλασα.    Μα αφού αρέσκουν μου τα ντόνατς γμτ...   Τζιαι ο καφές εν υπέροχος.  Τζιαι αρέσκει μου να μέν έχω ύπνον γιατί δημιουργώ συνέχεια (άρα Είμαι), επίσης η αγρυπνία φέρνει μιάν μεσοσυνειδητή κατάσταση α-φορίας στο σύμπαν του νού σου που ξεσχίζει την αίσθησην του χωροχρόνου,  τζιαι χτίζει πολλά εύφορον υλικόν άδειον, κατάλληλον να γίνει καλούπι  για σκέψεις, ποιήσεις τζιαι profound realizations.   Εξαναγέλασα.  Ευτυχώς που δέν μου αρέσκουν οι απαγορευμένες ουσίες γιατί κατίσχι μου αν μου αρέσκαν.  

Τί να κάμω?  Αφού δέ θέλω να κοιμηθώ.    Μα πρέπει.    Μπρός κρεμμός τζιαι πίσω άλλος κρεμμός.   Πάμε πίσω στον κόσμο της μουσικής τζιαι της εξήγησης της, τζιαι μετά βούρ στην Καλύβα.