Αινιγματικό.

Διαβάτη εαυτέ,  δώσε προσοχή.

Θα ζήσεις αγάπη μου καλέ μου πραγματικά, ολοκληρωτικά, με πάθος, αληθινά,

ζωές πολλές μαζί 

αν μάθεις να μεγεθύνεις το χρόνο 

έτσι μόνο θα ζήσεις το    Τώρα, τη στιγμή, το Είμαι.

θα μεγαλώσεις το Χρόνο αν αφεθείς και πετάξεις δίπλα του σάν ίσος του, με την ίδια ταχύτητα.

Αιωνιότητα θα σου φανεί η Στιγμή, ολόκληρη ζωή θα αισθανθείς να περνά και να μήν περνά.

θα ζήσεις, ολοΖώντανος, αθάνατος  για όσο θελήσεις

"...τη στιγμή που τρέμοντας τεντώνει το σώμα σάν τόξο μεσαιωνικό, σαν τη σφεντόνα του δαυίδ,

το χιλιοστό του δευτερολέπτου πρίν  το κορμί  φτερνιστεί

ή φτάσει σε οργασμική κορύφωση..."

"....τη στιγμή ακριβώς που πεθαίνει η ηρεμία και γεννιέται ο θυμός ή το ανάποδο..."

"...την στιγμή αμέσως πρίν  να ξεσπάσει η  φορτισμένη συγκίνηση σε θύελλα δακρύων..."

"...τη στιγμή που η αλυσίδες της λογικής πέφτουν και γυμνώνεται η ψυχή..." 

"....τη στιγμή  που αλλάζει το βλέμμα απο 'αγαπώ' σε 'δέ σ' αγαπώ'

ή απο   'σε θέλω' στο 'θα σε έχω'..."

"Θα ζείς πραγματικά (μόνος).....

.....εκεί στην κορφή του λόφου την ώρα που η κρέμμεται μετέωρο το Είναι  'μεταξύ κόσμων', εκεί που στέκει ακίνητο προς στιγμή σάν το τρενάκι του ρόλλερκοουστερ πρίν να το πάρει το κατήφορο.."

Ναί.  Μόνο εκεί θέλω.

Είμαι ζωντανός.  

Η  μούσα σήμερα με κοίταξε στα μάτια γυμνή δίπλα μου, τη στιγμή που ο Ξύπνιος στο βλέμμα μου έγινε Ύπνος και είπε λυπημένα:   

"Αυτή είναι η μοίρα σου καλέ μου.  Θα ζείς αληθινά μόνο την ώρα που -καβάλλα τις γραμμές του ορίζοντα-    Είσαι και δέν Είσαι   -- κι αυτή την όμορφη κατάρα εγώ σου την έδωσα."  

Και τώρα τί να κάνω?  Να κλάψω ή να γελάσω?