Τέταρτη μέρα στο δασος

Τέταρτη μέρα στο δάσος.  Σύντομη, στα κλεφτά, για μιά ωρα μόνο.  Θερμοκρασία μηδεν κελσίου.  Τρέχω, τρέχω, με πάθος, και σταματώ απότομα όταν ο νούς δεί κάτι αυθόρμητο.  Τρέχω αγκαλιά με την ομορφιά, μεγάλη η ταχύτητα, και το κορμί ανοιχτό, δέν προλαβαίνει ο νούς να σαμποτάρει την εμπειρία.  Τα σημαντικά εμφανίζονται αναπάντεχα.  Απασχόλα το κορμί, ξεγέλα το νού.  Κι ο νούς θα γεννήσει την ανταμοιβή.  

Σήμερα, στην είσοδο του δάσους, στην άλλη πλευρά της λίμνης, εκεί που ζούν οι λόφοι με τα ψηλόλιγνα πεύκα, με σταμάτησε μια Πόρτα.  "Κοίταξε με"  είπε.  "Πέρασε, σε καρτερούσα".

Πέρασα.  Ξαναπέρασα.  Πίσω τώρα.  Φωτογραφία, να σε θυμάμαι. 

 "Θα δείς κι αλλες σήμερα, περίμενε", είπε κι έκλεισε πίσω μου.

Ξανατρέχω.  Λαχάνιασμα.  Εαυτέ, νιώσε τους πνεύμονες, απόλαυσε τον πόνο στις κλειδώσεις, γέλασε με τα γόνατα του οκνηρού καρεκλόβιου που παραπονιούνται, ρούφηξε την ηδονή της πλάτης που προσπαθεί κρυφά μια άγνωστη της φτερογέννηση να δημιουργήσει.  Θαρρώ θα πετάξω πάνω απο το λόφο.  Θα ήθελα να βρυχηθώ, να μουγκανίσω  (κοίτα!  ώς και δώ στη μοναξιά οι κοινωνικές ντροπές πώς σε κρατούν μαζεμένο!)

Η δεύτερη πόρτα ήρθε κι αυτή, στην τελευταία πλαγιά του λόφου.  Στο βάθος φάνηκε ο βάλτος.  Πάμε!

Την ώρα που άνοιγε η πύλη έφτασα ορμητικός.  Σταμάτησε το λαχάνιασμα.  Όλα τα συστήματα του οργανισμού δουλεύουν συντονισμένα.  "Απο 'δώ να πάς"  "Έχε εμπιστοσύνη"

Χά!!!!   Και πιό κατω, αρχαίος τοίχος εγκατελειμμένος.  Η είσοδος ακόμα στέκει, τόσο αγέρωχα στέκει!  Τροχάδι στον κατήφορο.  Είμαι σίγουρος για το δρόμο.  Αυτή η είσοδος με πέρασε στα ενδότερα, εκεί που πρέπει να πάω.  Οι δυό πρώτες, πολύ εφήμερες ήταν, ξύλινες, με καλωσορίσαν, θα φύγουν μετά.  Αυτή που βρήκα εδώ είναι σχεδόν αιώνια, θα με καλωσορίζει πάντα.  Και στα ενδότερα θα μπαίνω απο δώ.  Με ευλάβια διαβαίνω το κατώφλι.  

Τέλος στο τροχάδι.  

Ναί!   Η τελευταία πόρτα.  Αυτή των σκιών.  Η μόνη Αιώνια.  Τα Δέντρα τα παράλληλα ανοίξαν τες πύλες.  Η σκιά μου στέκει, και περιμένει το κάλεσμα.   Να μπώ;   Να μπώ;

Μπαίνω.  Λύκος.  Αετός.  Μπαίνω.  

Μπήκα εκεί που έμελλε να μπώ.  Κορμί σ' ευχαριστώ.  Νού, ελεύθερο σε άφησα.  Τελευταία πράξη.  Στον αρχαιότερο βράχο ανέβηκα, κάτι που μίλησε είπε οτι εκεί μαζεύονταν οι αρχαίοι που ζούσαν εδώ πριν 6,000 χρόνια.   Δεσπόζει του βάλτου, με θέα υπέροχη.   Εδώ.  Είμαι σίγουρος γι αυτό.  Διασχίζω την κόκκινη θάλασσα, και αγκαλιάζω το βράχο με αγάπη.  Βράχε, δέν ήρθα να σε κατακτήσω.  Περαστικός και γώ, και σύ.  Το φώς, κι ο βάλτος με περιμένουν στην άλλη σου πλευρά.  Να περάσω;

"Να περάσεις"

(Για μιά στιγμή, την ώρα που στάθηκα στην κορφή, μου φάνηκε στους πρόποδες να με κυκλώνουν στοιβαροί άντρες με δέρματα ελαφιού ντυμένοι)

Φτερούγισμα, απλωμένα χιλιόχρωμα φτερά, χαϊδεύω το βράχο.  Μέλη σε διάταση.  Άνθρωπος.

Ακίνητος.  Σ' αγαπώ.

Και

Ο αετός μου σχίζει τον ουρανό, ανάμεσα στα γυμνά κλαριά.  Δές πώς με καλωσορίζουν!

Ανοίγουν κι αυτά μονοπάτι, ίσα να περάσω.  Στο μπλέ.  Αχ.  Όλα σ' αγαπούν όταν τ' αγαπήσεις.  Τίποτα δέν μένει αμέτοχο.   Όλα έχουν αγάπη για σένα, όταν δώσεις πρώτος, χωρίς να μπεί εμπόδιο το μυαλό.  Στην σιγή της σκέψης γεννιέται η αγάπη.  Χωρίς αυτή τη σιγή, είσαι κουφός στην εκστατική συμφωνία της αγάπης που έχουν όλα για σένα.  Ναί!  Δές το, ποτέ δέν είμαστε μόνοι.  Μάθε το.  Όλα μας αγαπούν.  Κοίτα!  Τεράστια που είναι αυτή η αγκαλιά!

Στους πρόποδες του λόφου προσγειώθηκε ο Αετός.    Τί μεγαλείο!  

Κάθομαι στα σκοτεινά, ατενίζω τα φωτεινά.   Τί όμορφες οι σκιές!  Πόσο ποιητικά πλαισιώνουν το Φώς.  Χωρίς αυτές, το Μπλέ δε θα καθρεφτιζότανε τόσο έντονο.

Δυό δράκοι πετούν παράλληλα στον ουρανό.

Τέλος ταξιδιού.  Άργησα.  Πίσω στα γήινα.  Υποσχέθηκα να ειμαι στην ώρα μου.  Λύκε, τρέχα να ταϊσεις τα κουτάβια.