Έχτη και η καλή, στο βάλτο

Βράχος πολύτιμος,  χαλκόλιθος, πετράδι της αυγής

Δέν Κρατώ, σε κρατώ, ακόμα κρατώ, κι ότι απόμεινε προϊστορικό θέλω

δικό μου

άχ τα θρύψαλα του αρχαίου κορμιού πασκίζουν να κρατήσουν

εσένα την αρχαία αγαπημένη και

το αργό το θάνατο σου που μέλλεται (μου τον είπες), τον οδυνηρό κι άδικο.

Σ' αφήνω να πάς εκεί που πρέπει, αγαπημένη πρώτη.

Εκεί που θέλησες.

Θα σου τα πώ όλα

όπως σε είδα

τώρα που στάθηκα σε βράχο 

Αγαπημένη λατρευτή

 το κορμί σου,  σάρκινο ήταν, τρωτό, ξεχύλιζε αγάπη,

(και στη στοργή την κόκκινη αφέθηκα άφραχτος)

Μα

τ'  Άλλο σου, το Μέσα

που γνώρισα όταν ο Νούς μου ξεδιπλώθηκε 

εκείνο το μουγγό

μικρούλι Ζώο Κρυφό, Κακό, 

 στη σπηλιά το έκρυψες -άρρωστο άοστο θηρίο

το έβλεπα καθαρά

και όσο το έκρυβες προσεχτικά εγώ το έβλεπα

Τώρα που όλα ήρθαν στο Τέλος

Σ' αφήνω, δέ σ' αφήνω.

Καθρέφτης ήμουνα μονάχα, και το ξέρεις.

-θυμάμαι κυλούσε τότε ο κόσμος στο σκοτάδι 

κλεισμένος στη σπηλιά

 αισθήσεις χωρίς εξήγηση

κι  ο κόσμος φάνταζε πλατύσκαλος

Ναι ναι, τα μάτια σου πίστεψα, ο αθώος

 και τα χέρια με τις απαλές γραμμώσεις πίστεψα

τη μυρωδιά σου πίστεψα 

κι έξι χιλιάδες μέρες οργής

δίπλα στο σάρκινο κορμί σου το άγιο

έμεινα να μαζεύω τους βράχους σου.

τα πράσινα σου μάτια παρακαλούσα να μή φύγουν

-έτσι έλεγες, έτσι ήθελες, η γή να σε καταπιεί-

άχ, πόθος, λίγο να  τα κρατήσω, χάντρες στη χούφτα ήθελα, τα μάτια σου

και τη φωνή σου, αυτή την καμπάνα κι αγκαλιά μαζί

στεριά κι ασφάλεια

άχ, μα τό άλλο σου κορμί, αυτό το Μικρό Κακό Ζώο

ιστό τύλιγε άθελα του χρυσοϋφασμένο, γέννησε λαβύρινθο

κι ο Εκλεκτός, Εγώ, το μικρό Δέντρο, ο σκαραβαίος

μέσα είχα κλειστεί, ναί μινώταυρος κατάντησα μουνουχισμένος

άντρας λειψός πισθάγγωνα δεμένος

μινώταυρος, εγώ!  Αντί Θησέας!

-είδα κι έπαθα να βγώ, ν' αλλάξω, να ξαναμπώ, να με σκοτώσω

Ήρωας?

Άχ,  η αριάδνη ποτέ δέν ήρθε, το ξέρεις??

Μόνος μου χρειάστηκε να τα κάνω όλα.

(με πρόσεξες καμιά φορά?)

Τό ήξερες οτι η δυστυχία σου είχε βγάλει δόντια και

ροκάνιζε τις ρίζες μου?

Το ήξερες οτι 

τα εφιαλτικά σου νύχια έγδυναν το φλοιό μου καθημερινά?

Το ήξερες οτι είχες κόψει τα φτερά μου?

Πόση αφαίμαξη!

Νά τώρα!  Το αρχαίο κορμί έπεσε επιτέλους.

Κι αγκάλιασε το βράχο.

Σ' αφήνω εδώ να κοιμηθείς απόψε ξύλινο αρχαίο κορμί.

Κι εσένα, πρώτη αγαπημένη, εδώ σ' αφήνω να κοιμηθείς.

Η λεπτή γραμμή που χωρίζει τη ροή απο το παγωμένο.

Κοίτα!  Δέν είναι εχθροί.

Τωρα που τα φανταχτερα χρωματα των δεντρων φύγανε, επιτέλους κοίτα την ομορφιά του βάλτου.

Δέντρο που έκοψε ο κάστορας.  Πάγος.  Κίτρινος βάλτος.