Ο Λύκος του βάλτου

Στο δάσος, για τρίτη μέρα.  Δάσος,  μίλα μου σε παρακαλώ κι άλλο.  Σ' αγαπώ. Κάθε μέρα σε υμνώ ολόκληρος.  

Τροχάδι στη βροχή τη δεύτερη μερα, ανέβηκα τους βράχους σου την πρώτη.  Την τρίτη μέρα, σήμερα, με νίκησε η Λίμνη.  Ήθελα να κάνω μέγα κύκλο στο δάσος με τη λίμνη στη μέση.  Τροχάδι τρίωρο, σα ζώο.  Τα μονοπάτια πολλά.  Χάθηκα.  Με άγρια χαρά χάθηκα.  Επίτηδες χάθηκα.  Νυμφίε μου κίνδυνε!  Ερωτικό το αίσθημα να ξέρεις ότι ίσως δέ θα βρείς το δρόμο, ίσως πάθεις κακό,  αλλά κάτι μέσα σου να σε οδηγεί εκεί που πρέπει.   Ζωντανός.  Το κορμί πάλλεται με τη συχνότητα της φύσης, Ένα έγινα με το πράσινο, Ένα με το μπλέ, κι όλα μιλούν.  Οδηγούν.  Βρήκα το δρόμο πάλι.  Αν το μπορούσα θα πετούσα και τα ρούχα, και το δέρμα, στο βάλτο να βαφτιστώ. Αλλά το ξέρεις πως δέ γίνεται αυτο.  Το μέρος μου που μπορεί, σχίσθηκε, ασπροφόρεσε και εκεί ποταμίστηκε.  Εκεί έμεινε, στο βάλτο θαμμένος ενας Εγώ.   Εδώ τον ξέρω το δρόμο.  Αλλού, ίσως ειναι αργά. 

Συννεφιά, κι ένας αέρας μυρωδάτος, πευκοαγάπητος.  Το πρωί ο ήλιος μένει κρυμμένος, όλα ασημένια, το νερό και το σύμπαν.  Και οι βελόνες, τυχαίο σχήμα αρχαίο.

Όλο μόνος έρχομαι.  Μόνος φεύγω.  Οι ανθρωποι απώντες.  Σταματά ο χρόνος, με μένα αγκαλιά.  Πάντα μόνος εδώ, εγώ και τα δέντρα μου, ο έρωτας μου.  Εγώ και το δάσος.  Εγώ και οι λίμνες.   Στη μοναξιά που έφτιαξα, γεννά το κορμί μιά μορφή ειρήνης.  

Ο  Άγριος Ζώος  τρέχει τετράποδος στα λημέρια του χωρίς δεσμά καθόλου.  

Τρέχει μεχρι να του τελειώσει η αναπνοή.  Μετά κι άλλο.  Στο διάβα ανοίγουν μονοπάτια.

Όλα τα ρουφά, οι αισθήσεις πολλαπλασιάστηκαν.  Μεθυσμένο το βλέμμα.  

Άχ, δές το Άγριε μου επιτέλους!!   Τυφλός είσαι.  Και δέ θα το δείς ποτέ.  Το ξέρω.

Το ξέρει η ψυχή, τόσο καθαρά το βλέπει.  Μα εσύ δέ θα το μπορέσεις.

Άκου καλέ μου.

Στο μή-ανοίκω, αγαπώ απέραντα τον εαυτό.

Στο μή-κρατώ, αγαπώ χωρίς φραγμό το έξω.   Ρέει άφθονο, με μένα διάμεσο.

Στο μή μου ανήκεις, η κρούστα πέφτει και η πραγματική αγάπη τινάζεται έξω ακράτητη.

Στην ελευθερία τα συναισθήματα ανθίζουν κατάλευκα.

Άχ.

Μα όλα θέλουμε να τα κρατήσουμε.  Φύση ανθρώπου.  Και η ζωή έτσι γίνεται μια φυλακή καθημερινή.

Ακόμα και τα ομορφότερα που θέλουμε δικά μας, φυλακή.  

Όσα ποθούμε, φυλακή.  Όσα είναι γύρω μας, φυλακή.  Το κορμί, μια φυλακή. 

Ναι αλλά,

Λύκε εαυτέ έτρεξες σήμερα στο δάσος.  Με κατοίκησες, ένιωσα τη γούνα σου να με περιβάλλει. Έτρεξα μαζί σου.   Μίμηση κι αυτή.  Μέσα μου, να τρέχεις συνέχεια, ακράτητος να τρέχεις καλέ μου.  Μόνος χωρίς αγέλη.   Λύκος του Βάλτου και της στέππας.

Μάθε μου την ελευθερία που μόνο εσύ προσδιορίζεις.  Όχι τη ψεύτικη που μας θέλει φυγόπονους, ή ανεύθυνους, ή αμέτοχους.  Την άλλη ελευθερία μάθε μου, λύκε εαυτέ, την Κρυφή, που ανοίγει σύμπαν μέσα, κι ότι και να γίνεται όλα τ' αγκαλιάζει χωρίς κτητικότητα.

Μάθε μου.

Το μονοπάτι χάνεται ξαφνικάα.  Δάσος ανεξερεύνητο.  Ακολουθώ τα σημάδια.  Ήλιος, άνεμος, μυρωδιά.

Ρίσκο.  Δέ μ' ενδιαφέρει σήμερα.  Έχω εμπιστοσύνη.  Τρέχω.  Τα δέντρα σκύβουν.  Τα φύλλα ανεμοδέρνονται.  Τα πουλιά σιγήσαν.  Κάτι άλλο μιλά.

Σε κάποιο σημείο, βράχοι ανθρωποκομμένοι.  Παλιό ορυχείο γρανίτη, εγκατελειμμένο.

Αρχαίο.  Ξεχασμένο.  Λάβωμα παλιό.  Μήν το ξεχνάς άλλο.  Καύσιμο είναι της ψυχής, εγκατελειμμένο, αγάπα το γιατί αυτό τρέφει την καλοσύνη που έχεις.  Μή το ξεχνάς άλλο το παλιό ορυχείο.  Δές!  Τα φύλλα γύρω τ' αγκαλιάζουν, μιλούν με τα χρώματα τους.  Ένα ένα θα κουβαλήσω τους βράχους έξω απο το δάσος.

Παραμυθένια η λίμνη η νέα.   Επιτέλους, ανοίξαν και τα ουράνια.  Και η προσπάθεια, το λαχάνιασμα, επιβραβεύεται.   Δέν το ζήτησα, μόνο του ήρθε.  Αδειάζει ο νούς.

Μπήκε μέσα νέο υλικό.  Αγάπα.

Και η άλλη πλευρά της λίμνης. Προετοιμασία, μιά θλίψη.

Ξάφνου, μιλά ο ουρανός πάλι.  Χρώματα.  Σχέδια σαν τους ανθρώπους των σπηλαίων.  Ένα γιν γιάνγκ, αυτό που με τρέχει συνέχεια όπου πάω.

Υπέροχη που είναι η φύση όταν τη δέχεσαι με άδειο το μυαλό.

Μύνημα πρώτο, είπε.

"Ευάρεστο μου είναι το Ελεύθερο"

Μύνημα δεύτερο

"Τρία στοιχεία σε αρμονία, το τέταρτο είναι εκλογή"

Μύνημα Τρίτο.

"Τα σχήματα θα Πλησιάζουν ή θα Ξεχωρίζουν μέχρι να βρούν το ισοζύγιο"