Εποχή Αποχής

Τζι αφού έγραψα ακόμα εφτά κομμάθκια, τούντη φορά για σόλο σεττάρ, ΕΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ επιτέλους.   Επήε θκυό μήνες το αγκάστριν της ψυσιής μου.  Το ουράνιο σέχς τζιαι το δίμηνον του μέλιτος  έκαμεν τον κύκλον του, εποφκάρτηκα, τζι εκλείσαν οι πόρτες της δημιουργίας.

Τζι ήρτεν η ώρα της εκκόλαψης.

Εν σημαντικό να ξέρει ο άθρωπος τα όρια του.


Εβρέθηκα τωρά στη μέση μιάς άνοιξης βροχερής δακάτω στη βόρεια αμερική, να βαρκούμαι τους παραπάνω μου μαθητές τζιαι τες απαιτήσεις τους γονιούς τους, να θέλω να ξεκουραστώ.

Ακούω εισηγήσεις...

Σχόλια

Ο χρήστης Joy Tears είπε…
Αν φκάλλεις τα προς το ζειν χωρίς τους μαθητές που βαρκέσαι, παραίτα τους (αν μπορείς πριν τελειώσει η χρονιά). Αν όμως δεν μπορείς...υπομονή ως το καλοκαίρι,έννεν μακριά. Όσο τζιαι να τρέφει την ψυσιή σου η δημιουργία...την τζοιλιά σου τζιαι της οικογένειας σου δεν!
4/13/2011 1:03 μ.μ.
Ο χρήστης Aceras Anthropophorum είπε…
Την άλλην εφτομάδαν να τους βάλεις να σου κάμουν τζιείνοι μάθημαν για ότι ξέρουν.
4/13/2011 4:32 μ.μ.
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Joy Tears

Που να μείνει μαύρη τζιαι σκοτεινή για κρίση, ανάγκασεν με να πιντώσω όποιον τζι όποιον μαθητήν, τζιαι πρίζουν μου τα. Προς το παρών έν έσιει τρόπον να τους φύω. Το μόνο που μπορώ να κάμω εν να τους αφιερώσω ένα χιουμοριστικό πόστ σύντομα, τουλάχιστο να φύει το κάγριν που πάνω μου.



aceras
Χαχα, άρεσεν μου ρε η ιδέα σου. Θα τους αιφνιδιάσω, σήμερα μάλιστα.
4/14/2011 7:20 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελάτε στες μουσικές

Είμαι Κύπρο. Εννα παίξω πελλομουσικές αύριο στη γκαλερί Αποθήκες 79 στον Άγιο Λαζαρο (Λάρνακα), η ώρα 8μμ Παρασκευή 9/8 που θα έσιει έκθεση με τα γλυπτά του παπά-Διάσπορου τζι εγώ παρουσιάζω κομμάτιν με απαγγελίαν ποίησης του Λιασίδη, μουσική των Σούφι για πιάνον, άλλα ηλεκτρονικά, ήχους που τα εργαλεία του πατέρα κλπ. Θα τα πιντώσω μές το κομπιούτερ σάν το πάζλ ζωντανά να κάμω ψυχεδέλιαν μεάλην. Τταξίμια μαζίν με ήχους του σμιρίλιου. Σφυρί μαζί με Λιασίδη. Ελάτε να μεθύσετε ελάτε μεθυσμένοι τζιαι θα σας ταξιδέψω στον Κήπο μμου που έν τον πιάννει με η κρίση με η διχόνοια τζιαι που έσιει πόλικο γρουσάφι να μοιράσει.
Διαβάστε περισσότερα

Τρώγοντας το Ντούριαν

Προσπαθώ να κάμω τη ψυσιή μμου να αντιναχτεί, να ξεσκονιστεί για να αλλάξει τροπάρι τούντες μέρες τες τελευταίες της δουλειάς που εξουθενώθηκα.  Γι' αυτό, κάθε μέρα  κάμνω κάτι εχτός προγράμματος, κάτι που ταράσσει τα νερά τζιαι φέρνει τα πάνω κάτω.   Πχ πάω περίπατο σε κακόφημες συνοικίες ή ακούω μουσικές που δέν μου αρέσκουν.  Έτσι για να δώ πώς θα αντιδράσω. Σήμερα έμπηκε μμου στο νού να πάω στην αγορά τους ασιάτες δαμέ δίπλα τζιαι να γοράσω το περιβόητο φρούτο τους βιετναμέζους το διαβολικό Ντούριαν, το οποίο εν τεράστιο ίσιαμε πέντε κιλά, εν σκληρό που έξω τζιαι αγκαθθωτό, τζιαι άμαν το ανοίξεις βρωμεί χτιτζιό αλουσία/ποσκούπιδα/θειάφι/κρομμύθκια.   Βρωμεί τόσον πολλά που στο βιετνάμ έσιει απαγορευτικές ταπέλλες σε δημόσιους χώρους.  Πάει ο ζώλος του ίσιαμε 100 τετραγωνικά μέτρα.  Τουμάνι.  Η γεύση του Ντούριαν εννεν γλυτζιά, εν σχεδόν αλμυρούδα, τζιαι μάλιστα το φρούτον τούτον  εν κρεμώδες σάν τη κκάσταρτ  ή σάν το τυρί το ροκφόρ,  με aftertaste λίγον αλμυρή τζιαι χαλασμένη -...
Διαβάστε περισσότερα