Οι κανόνες του αυτοσχεδιαστή.

Τί να τες κάμω πλέον τες νότες?
Γιατί να αρπάσσω το άπιαστον που το λαιμόν να το σφίγγω να το διπλώννω τζιαι να το σφηνώννω μές τη στενήν φυλακήν της γραφής?
Για να το παίζουν άλλοι?  Άλλοι που έννεναι αέρκια της ψυσιής μου όσον τζι αν προσπαθήσουν?
Έτην ελευθερίαν κοπέλλια του αυτοσχεδιαστή.
Ένα σχέδιον απλόν, αρχιτεκτονικόν.  Με περιορισμούς αδρούς: Χρόνος, ένταση, τεχνοτροπία.  Που δαμέ τζι' α πάει εν ελεύθερος ο παίχτης να βάλει τη δικήν του τη ψυσιήν.  Όι τη δική μμου.  Εγιώ είμαι ο μέγας μηχανικός τζι εσού ο μέγας χτίστης.
Μέν μπαίννεις στα χωράφκια μου ακάλεστος, τζι εγιώ έν θα μπώ στα δικά σου.
Τζιαι παρέαν, αν κάτσουμεν τζι ακούσουμεν καλά ο ένας τον άλλον, θα φκάλουμεν ήχους τζιαι θα πλάσουμε φανταστικούς κόσμους .


Τούτη εν τζι η φιλία.
Τούτη εν τζι η αγάπη.
Λλίοι περιορισμοί, τζιαι λλίοι κανόνες μόνο.
Αυτοσχεδιασμός μόνον.
Ποττέ ξανά τες νότες.  Ποττέ ξανά κονσέρβες ομορκιάς.  Ποττέ ξανά εθθα ακούσω μουσικήν που ράδιο ψεύτικην, επέταξα 900 γκίκαπάϊτς μουσικήν εψές.  Έσβησα τα που τα κοππιούτε να μέν με δηλητηριάζουν πλέον.  Εχαθήκαν στον αιθέραν τζιαι οι Μπεττόβεν τζι οι άλλοι, τζι ούλλοι εχαθήκαν.

Ζωντανήν μουσικήν θα ακούω μόνον, ή τίποτε.

Έτσι θέλω να έναι η σχέση μου με τη Θεία Τέχνη, έτσι όπως ήταν τα πράματα για 100,000 χρόνια πρίν αρκέψουμεν να φυλακίζουμεν το 'Απιαστο σε δίσκους τζιαι πελλάρες. Γιατί?  Γιατί τόσο μονόχνωτος Διάσπορε? Ε, είδα την αλήθκεια μμου, ο κόσμος τούτος εν ένα ψέμαν πλαστικόν.  Μόνον η δική μου πραγματικότητα εν αληθινή.  Καταλάβεις? Οι κανόνες εν δικοί μου.  Η δύναμη, δική μου.

Θκιάολε εφέραν μας τα πάνω κάτω οι Αχρείοι, ευτυχώς, τζι εδώκαν μου ακόμα παραπάνω άδειαν να πάω στα άκρα.  Ευχαριστώ τους.  Πλέο δέν με ενδιαφέρει ο κόσμος "σας" ο σαπημένος λεβέντες μου, χαρήτε τον όσοι έν εκαταφέρετε να έβρετε τη δική σας αλήθκειαν..  Άκρα, άκρα, ορίζοντες, άλλοι κόσμοι, τέχνη, τέχνη τζι αθρώποι.   Ποττέ έν ήμουν τόσο σίγουρος, ήρεμος.

---------------

Ο ηλεκτρισμός, περνά μέσα που πόρτες τζιαι φυλακές, στοιβάζεται, ξαπολιέται, αλλάσσει, τζιαι μιλά τη γλώσσαν των αγγέλων.  Έτους ήχους που κάμνουν οι πλανήτες, οι γαλαξίες τζιαι η ύλη.  Τούτην τη γλώσσαν την καθαρή μιλώ, όι τη σαπημένην των αθρώπων.


Σχόλια

Ο χρήστης Joy Tears είπε…
Εν τζιαι πειράζει που, ενώ στο κείμενο καταλάβω τι λαλείς, το σχέδιο δεν? :)
Εσύ κάμνεις τη δική σου μουσική αλλά εμείς που ούτε να κάμουμε μουσική μπορούμε ούτε να ακούμε ζωντανά έχουμε πολλές ευκαιρίες, τι να κάμουμε?
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Τη δική σου 'μουσική', 'σχέδιο', 'ελευθερία' εν που παροτρύνω δαμέ να εξερευνήσεις :)
Ο χρήστης Joy Tears είπε…
Νομίζω πως την ήβρα, εν κάτι όμως τόσο εσωτερικό και περίπλοκο που εν μπορώ να το εξηγήσω! Απλά έσιει στιγμές που κτύπα με κάτι σαν αναλαμπή τζιαι νιώθω το πουμέσα μου
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Στην ώρα του θα μπόρεις να το περιγράψεις τζιαι να το εξερευνήσεις. Η αναλαμπή εν ένας φάρος που σου δείχνει το δρόμο.
Ο χρήστης Joy Tears είπε…
Πάντως επαρατήρησα ότι τούτες οι αναλαμπές έρκουνται μου σαν οδηγώ, σαν πέφτω και θωρώ το ταβάνι, μολις ξυπνήσω και γενικά όταν είμαι πολλά χαλαρή και εν σκέφτουμαι τίποτε. Περνά η σκέψη που τον νου μου και λαλεί μου τι ωραία που είναι να νιώθεις ευτυχισμένη εσωτερικά ενώ ο έξω κόσμος μπορεί και να καταρρέει και κάμνει με να νιώθω παντοδύναμη. Φυσικά σαν ψάρι που είμαι, ονειροπετώ πολλά συχνά :)
Ο χρήστης Aceras Anthropophorum είπε…
Εντάξει, αν εν σαν τες άλλες μουσικές πρέπει να το ψηλαφίσω 10-20 φορές για να το αισθανθώ σε σημείον που να γινεί προέκταση της φαντασίας μου. Άλλες μουσικές άκουσα τες πάνω που 20 φορές για χρόνια μέχρι να επικοινωνήσω με τους ήχους.

Όταν σε είδα να κάμνεις εικαστικά με τους ήχους, ένωσα τον κόσμον που αλλάσσει τζιαι με πέρνει σε τόπους που εν εξαναπήεν άθρωπος. Πάντως το ηχητικόν μέρος του εργου ασκει μιαν παράξενην παρενόχλησην πάνω στες νοητικές δομές που εκατάφερα να οικοδομήσω για να επικοινωνώ με τον γνωστόν κόσμον, αντίθετα με το εικαστικόν μέρος που έφκαλλεν μιαν γλυκάδαν τζιαι μιαν ποίησην.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Πάντως το καλοκαίρι θα έρθω με πολλές πολλές απορίες.:-)))
ιων
Ο χρήστης Λάζαρος είπε…
[Άσχετον (;) που ούλλα τα πιο πάνω:]

Κοντά είκοσι χρόνια μετά, θωρώ ξανά — ενήλικας πιον —, το Tous les Matins du Monde. Γίνεται να μεν πετάσει ο νους μου, η σκέψη, η καρκιά μου, σ' εσένα, ρε αρφέ;

Καλή να'ν' η ώρα σου. Ό,τι τζι αν κάμνεις, όπως τζι αν το κάμνεις· ό,τι τζι αν αγαπάς.

Яκουμής
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
εσυ πρέπει να 'σαι δίδυμος
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
νομίζω είσαι λίον απόλυτος αλλά κάτι εννα ξέρεις εσύ.

όρφεους

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελάτε στες μουσικές

Τρώγοντας το Ντούριαν