Ο Εχθρός της Ευτυχίας
Η μνήμη τζι η πεθυμιά εν ο εχθρός της ευτυχίας.
Βαστούμεν το εχτές που την ποθκιάν, το αύριον που το μανίτζιν, τζιαι δέν τα αφήννουμεν να φύουν, τζιαι γι αυτόν δυστυχούμεν.
Μα, έν είμαστεν οι ίδιοι που είμασταν εχτές. Ναί?
Ούτε κάν οι ίδιοι που είμασταν πρίν ένα δευτερόλεπτον έν είμαστεν πλέον.
Τούντη στιγμήν, το μόνον πράμαν που υπάρχει μπροστά μας τζι εν αληθινόν εν η αλλαγή που τζιυλά σάν τον ποταμόν τζιαι παίρνει μας που το Τωρά στο επόμενον Τωρά.
Μα, η μνήμη βασανίζει μας. Εχτές, εφανταζούμαστεν πως μας ανήκει το τάδε τζιαι το τάδε. Είχαμεν λοαρκασμούς σίουρους, είχαμεν προοπτικές προόδου στην καριέραν τζιαι τη ζωήν, είχαμεν διακοπές να κάμουμεν look forward to, πράματα να γοράσουμεν.. Ψυγείο γεμάτον. Ο απατηλός νούς οργίαζεν γεμάτος πράματα που είχαμεν κερδίσει τζιαι πράματα που πεθυμά να κερδίσει.
Μεγάλος εχθρός της ευτυχίας τούτος!
Σήμμερα, αθθυμούμαστεν τί ενομίζαμεν πως είχαμεν τζιαι τί επεθυμούσαμεν να αποχτήσουμεν ή να κάμουμεν. Τζιαι φοούμαστεν, εσούστηκεν η φαντασίωση μας. Για μιά στιγμήν ετάραξεν το ψεύτικον πέπλον τζι είδαμεν την Αλήθκειαν. Εφκήκαμεν που το Άσυλον της ψευκιάς για μιά μικρή στιγμούλλα. Η παραποθκιά του νού ξαφνικά εσταμάτησεν να μας μεθά.
Εν πικρή η αλήθκεια.
Τίποτε έν μας ανήκει.
Τζι η μόνη ευτυχία της αθρωπότητας έναι η απόφαση του ατόμου να ζήσει μόνο για την Αγάπην τζιαι την συνεχήν Αλλαγήν.
Εν τούτη η αλήθκεια που οι μαστόροι της αθρωπότητας, οι ελεχτές του Κοινού Νού, τζιείνοι που κουμαντάρουν τον τρόπον που θωρούμεν την ίδιαν μας τη ψυσιήν τζιαι ζωήν θέλουν να μας χώννουν.
Ρίξε το πέπλον τζι άλλον.
Προσηλώθου στο συναίσθημαν που είσιες για μιά στιγμήν εχτές, τζιήν τη στιγμήν που ήρτεν η Ανακούφιση.
Προσηλώθου ξένε.
Τζιαι άδειασε τη σκέψην.
Το πρώτον πέπλον έππεσεν.
Έσιει αλλο έξι, τζι είσαι ελεύθερος..
Βαστούμεν το εχτές που την ποθκιάν, το αύριον που το μανίτζιν, τζιαι δέν τα αφήννουμεν να φύουν, τζιαι γι αυτόν δυστυχούμεν.
Μα, έν είμαστεν οι ίδιοι που είμασταν εχτές. Ναί?
Ούτε κάν οι ίδιοι που είμασταν πρίν ένα δευτερόλεπτον έν είμαστεν πλέον.
Τούντη στιγμήν, το μόνον πράμαν που υπάρχει μπροστά μας τζι εν αληθινόν εν η αλλαγή που τζιυλά σάν τον ποταμόν τζιαι παίρνει μας που το Τωρά στο επόμενον Τωρά.
Μα, η μνήμη βασανίζει μας. Εχτές, εφανταζούμαστεν πως μας ανήκει το τάδε τζιαι το τάδε. Είχαμεν λοαρκασμούς σίουρους, είχαμεν προοπτικές προόδου στην καριέραν τζιαι τη ζωήν, είχαμεν διακοπές να κάμουμεν look forward to, πράματα να γοράσουμεν.. Ψυγείο γεμάτον. Ο απατηλός νούς οργίαζεν γεμάτος πράματα που είχαμεν κερδίσει τζιαι πράματα που πεθυμά να κερδίσει.
Μεγάλος εχθρός της ευτυχίας τούτος!
Σήμμερα, αθθυμούμαστεν τί ενομίζαμεν πως είχαμεν τζιαι τί επεθυμούσαμεν να αποχτήσουμεν ή να κάμουμεν. Τζιαι φοούμαστεν, εσούστηκεν η φαντασίωση μας. Για μιά στιγμήν ετάραξεν το ψεύτικον πέπλον τζι είδαμεν την Αλήθκειαν. Εφκήκαμεν που το Άσυλον της ψευκιάς για μιά μικρή στιγμούλλα. Η παραποθκιά του νού ξαφνικά εσταμάτησεν να μας μεθά.
Εν πικρή η αλήθκεια.
Τίποτε έν μας ανήκει.
Τζι η μόνη ευτυχία της αθρωπότητας έναι η απόφαση του ατόμου να ζήσει μόνο για την Αγάπην τζιαι την συνεχήν Αλλαγήν.
Εν τούτη η αλήθκεια που οι μαστόροι της αθρωπότητας, οι ελεχτές του Κοινού Νού, τζιείνοι που κουμαντάρουν τον τρόπον που θωρούμεν την ίδιαν μας τη ψυσιήν τζιαι ζωήν θέλουν να μας χώννουν.
Ρίξε το πέπλον τζι άλλον.
Προσηλώθου στο συναίσθημαν που είσιες για μιά στιγμήν εχτές, τζιήν τη στιγμήν που ήρτεν η Ανακούφιση.
Προσηλώθου ξένε.
Τζιαι άδειασε τη σκέψην.
Το πρώτον πέπλον έππεσεν.
Έσιει αλλο έξι, τζι είσαι ελεύθερος..
Σχόλια
Αμα συμβιβαστείς με το σιηρόττερον που μπορεί να συμβεί, τότε οτιδήποτε άλλο έρτει εν θετικόν.
΄Εσιεις μιαν μεγάλην αγκαλιάν. .-))))
ΙΩΝ
Υπάρχει μόνον η Αγάπη. Μέ ξεχνιέστε, μέ σας τζοιμίζουν.