Στο καλό, κυρία Γκήνσπεργκ.

Πάει η γειτόνισσα μου η κοτζιάκαρη.  Έσβησε στο νοσοκομείο.  Στα 90.  Μόνη της εθκιάλεξε το θάνατο, αρνήθηκε το φαϊ, έπινε μόνο νερό για 2 βδομάδες.  Πάν οι ιστορίες της, οι λαφαζανιές της, οι φωνές που έβαλλε του άντρα της του κουκκουφημένου μιά ζωή κακόμοιρου κύριου Γκήνσπερκ.

Αγάπαν με πολλά.  Δέ ξέρω γιατί μου έχουν αδυναμία οι κοτζιάκαρες αλλά μου έχουν.
Κάθε λίγες μέρες επήαιννα να τους θωρώ δίπλα, τα σπίθκια μας εν κολλητά, δικό τους κανένα δέν έχουν, μόνο την κόρη τους που τους προσέχει.  Έρκετουν κουτσά κουτσά στην πόρτα να με χαιρετήσει με χαμόγελο, εφίλαν με με σφιχτή αγκαλιά, ελάλεν μου "Διόνυσε γιέ μου μου εσύ"  (ελάλεν πως μοιάζω με τους πασιοζάμπηες τους αρχαίους πάς τα βάζα), τζι άρκεφκεν ιστορίες για τη μυθολογία.  Κάποτε ήταν σπουδαία, καθηγήτρια αγγλικών, ιστορίας.  Ένας εγκέφαλος γεμάτος λαφαζανιές, ξημαρισμένα ανέκδοτα, μιά φάουσα πανέξυπνη.  Έδειχνεν μου 
φωτογραφίες της που το 1935 που ήταν νεαρή, κατάξανθη, ψηλή, θεά του σέξ όπως εκαυχιέτουν η ίδια γελώντας τζιαι στραβοκοιτάζοντας τον κύριο Γκήνσπεργκ.

Πάντα μου εσέρβιρεν τσάϊ με σιρόπι λεμονιού βρασμένο με μέλι, δύο πισκότα (συνήθως παγιάτικα), τζιαι μετά άννοιεν το στόμαν της, εμίλαν για 2 ώρες ασταμάτητα, τζιαι μετά έπρεπε να έβρω δικαιολογία για να φύω  (έβαλλα την Αγάπη να με πιάσει τηλέφωνο)  αλλιώς θα μιλούσε για 10 ώρες.   Μα τα τελευταία δύο χρόνια, αρρωστησε, το κορμί την πρόδωσε.  Οι ιστορίες άρχισαν να μήν έχουν συνοχή.  Αραιώσαν οι κουβέντες, και την ώρα της επίσκεψης συχνά έκαμνε ανάγκη της άθελα πάνω της, ντρέπετουν, έκλαιε, ζητούσε συγνώμη και τα κουρασμένα της γαλανά μάτια θολώναν παραπάνω κάθε βδομάδα.

Πέρσυ εσσιώπησεν εντελώς.  Εκάθετουν ούλλη μέρα μπροστά στο παράθυρο να θωρεί τα αυτοκίνητα τζιαι τα πουλιά που πετούν μπροστά στον κήπο της.  Τζι επιτέλους, ήρτεν η ώρα της, έν έθελε να ζήσει άλλο, τζιαι μόνη της εδιάλεξε να πεθάνει που την πείνα.  Οι δικοί της εσεβαστήκαν την επιθυμία της, είπαν το μεγάλο γειά, μαζεμένοι γυρόν της.


Αντίο σου.