Ο αστακός και η εξέλιξη του έρωτα.

Γενέθλια της κ. Διασπορίνας, της Αγάπης.    Της μαγείρεψα αστακό, που την φέρνει πάντα σε οργασμό των αισθήσεων.  Με ξαναερωτεύεται όταν της μαγειρεύω.  Θυμάται τη μαγνητική έλξη που ασκώ πάνω της.  Μυστήριος που είναι ο μακροχρόνιος έρωτας!     Εμεγάλωσεν η Αγάπη μου.  Έντεκα γενέθλια έχουμε περάσει παρέα, αγαπημένη της φράση  "η σχέση μας είναι σάν κατασκήνωση", προσπαθούμε πάντα να λειτουργούμε με flexibility, να αλλάζουμε χωριστά και μαζί, να αντιδρούμε στις δοκιμασίες συλλογικά και ξεχωριστά.  Όπως μας έρχονται.  Είναι δύσκολο βάσανο ο έρωτας.


Κάποτε όλα είναι ρόδινα.  Κάποτε χάλια.  Απομακρυνόμαστε, ξανακοντεύουμε.  Παλεύουμε τη ρουτίνα, την καθημερινότητα.  Τα μεγάλα προβλήματα που φέρνει η ζωή.  Όλα που ζεί ο άνθρωπος μές την κοινωνία φθίρουν τον έρωτα, άν και δυναμώνουν την επικοινωνία, τη σχέση.

Καλά, τα πρώτα τρία χρόνια δέν τα λογαριάζω γιατί ο έρωτας  -αυτό το τρανό καύσιμο της εξέλιξης και της ζωής-  σε τυφλώνει, βλέπεις τον άλλο εξιδανικευμένα, βλέπεις στο πρόσωπο του τον καθρεφτισμό του καλύτερου σου εαυτού.  Μέσα απο τον πρώτο έρωτα νομίζεις έφτασες κάπου, η μοναξιά σου εξανεμίζεται.  Υπάρχει κάποιος δίπλα σου που σε ξέρει, που σε αγαπά, κι εσύ ανταποκρίνεσαι.  Υπάρχει ο έρωτας μεταξύ, κοινός παρονομαστής.  Κάνεις τα πάντα παρέα, ζητάς γνώμες, μυστήριο ο άλλος που θέλεις να ξεκλειδώσεις.  Η κάθε κίνηση σημαντική, οι μικρές συνήθειες σου φαίνονται γεμάτες ίντρικα για το πλάσμα που λατρεύεις.

Συζητάς με τις ώρες.  Πλάθεις τον Κοινό σας Κήπο.  Τρυγάς το σχεδόν-άγνωστο κορμί με όσους τρόπους σε οδηγεί η φαντασία και οι ορμόνες της αγάπης.  Ξανά και ξανά.

Και ο έρωτας σιγά σιγά φεύγει.  Έρχονται οι δοκιμασίες.  Αλλαγές στη δουλειά, στα πιστεύω. Ανία.  Όλα τα έχεις μοιραστεί.  Όλα μιά συνήθεια.  Όσο και να μήν το θέλεις, έτσι έχει η ζωή.
Δέν είναι δυνατό δυό ανθρώποι να μεγαλώσουν δίπλα ο ένας απο τον άλλο για χρόνια να μεγαλώνουν παράλληλα.  Και μας κρατούν τα πλοκάμια του "Σε Ξέρω Όσο Κανένας Άλλος".


Άρχισα να πιστεύω μές το πολλύ μου ψάξε-ψάξε-βασάνισε-το-νού-στίψε-την-αντίληψη-σου, πως ο έρωτας έχει τρία στάδια:


Στην αρχή, το πάθος ολοκληρώνει.  Η μοναξιά μηδενίζεται.  Μαζί κάνουμε σχέδια για τη ζωή, αγοράζουμε σπίτια παρέα, αντικείμενα.  Σπόρος ο έρωτας που γεννά φιλοδοξίες κοινές.  Χωράφι για πειράματα συνειδητότητας.  Με νιάζει ο άλλος όσο ο εαυτός.  Βήμα μεγάλο.  Μέσα απο τον έρωτα, το μικρό παιδί γεμάτο εγωισμό μέσα μας, μεγαλώνει ξαφνικά. Νιώθει την ελευθερία του Δίνω και Δίνομαι.   Μα αυτή η ώθηση της συνειδητότητας είναι πρόσκαιρη, εφήμερη.  Όπως πρέπει να είναι δηλαδή..


Στο δεύτερο του στάδιο, ξανάρχεται η ατομική μοναξιά.  Ο έρωτας σου είναι ένα δεδομένο στην καθημερινή σου ρουτίνα.  Όσο και να μιλάμε συχνά, όσα συναισθήματα και να μοιραζόμαστε.  Όταν όλα έχουν πιά ειπωθεί, όταν οι ιστορίες για χρόνια παλιά επαναλαμβάνονται, όταν οι πράξεις γίνονται predictable.  Όταν στον έρωτα τον σωματικό όλα έχουν δοκιμαστεί, όταν μπεί η ζωή ανάμεσα μας να μήν αφήνει όρεξη για το πάθος όσο πρίν.
Ο άνθρωπος είναι ζώο που το ένστικτο του τον οδηγεί συνεχώς στο καινούργιο.  Πείσαμε τον εαυτό μας πως μέσα απο ενα σύντροφο μπορούμε να περάσουμε τη ζωή μας.  Δική μας αυτή η ευθύνη, η οποία όμως βαραίνει όλες τις σχέσεις, άσχετα με την αρχική πρόθεση ή τις αρχές που βάλαμε κάτω.  Δύσκολο το στάδιο αυτό του έρωτα, το μεταβατικό.


Στο τρίτο στάδιο, που μόνο οι τυχεροί φτάνουν,  έρχεται μιά  αγάπη διαφορετική, ζεστή, για τον σύντροφο σου.  Αναθεωρούνται οι παλιές αρχές, όσες διαφορές έχουν προκύψει απο το μεγάλωμα και των δύο αναγνωρίζονται.  Και αποφασίζεις τότε.  Οι δρόμοι δέν είναι ίσως παράλληλοι πλέον.  Τα παλιά κοινά δέν ωθούν τη σχέση.  Και απο την αρχή, πρέπει να βρεθούν νέα κοινά, να ξαναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο.



Τα δύο πρώτα στάδια τα κυριεύει το Φύλο.  Το Αρσενικό-Θυληκό που έλεγα προχτές.  Όσο τα κυριεύει, η εικόνα που έχουμε για τον άλλο είναι θολή.  Ακούμε πρώτα των σεξουαλικών μας οργάνων, των ορμόνων τους.   Είμαστε το φύλο μας.  Σε αντιπαράθεση με το άλλο φύλο, η οποία γεννά μαγνητισμό, έλξη.

Για να υπερβούμε το Φύλο, να Δούμε αληθινά τον άλλο όπως είναι, Όν γυμνό στο σύμπαν, Όν σάν κι εμάς τρωτό, αδύναμο, πρέπει μέσα μας πρώτα να παντρέψουμε τα φύλα.  Μέσα μας να δούμε τη Γυναίκα, τον Άντρα μέσα, να τους λατρέψουμε.  Και μετά να δούμε έξω πάλι.  Νέα μάτια.


Τρώει η Αγάπη τον αστακό που μαγείρεψα με μαεστρία.  Τα παιδιά κοιμούνται μετά απο μέρα κουραστική, γεμάτη δράση, τρέξιμο, ξύπνημα πρωινό, ρούχα σωρό, φαγιά στο πάτωμα.
Τρώει η Αγάπη με λατρεία τον αστακό μου.  Και άν και ξέρω αποκλείεται να έχει την σωματική όρεξη να εκφράσει τη σεξουαλικότητα απόψε με το κορμί μουπαρέα, στο πρόσωπο της βλέπω κάτι δυνατότερο απο οργασμό.   Βλέπω τη Γυναίκα, και μαζί βλέπω μέσα μου τη Γυναίκα.

Βουτούμε παρέα τα κομμάτια του αστακού στο λειωμένο βούτυρο με το λεμόνι, ο καρυοθραύστης σπάει το σκληρό του κέλυφος και τα υγρά πετάχτηκαν παντού στις απλωμένες μαυροσακούλες.   Την κοιτάζω πλάγια με νόημα.  Η κοινή εμπειρία, παρμένη απο τον καθένα με τον δικό του τρόπο.  Η ελευθερία να νιώσει ο καθένας την ώρα που νιώθει ο άλλος.    Τί σημαίνει αυτό?