Η απουσία του κακού

Γέρο μετανάστη έλληνα, που έφυες για να γλυτώσεις το λυντσάρισμα 

γέρο μετανάστη που έφυες να γλυτώσεις στην αμερική πρίν 50 χρόνια

μα ο εαυτός σου σε ακολούθησε, η φύση σου η βρώμικη

σε πόσους έκαμες κακό, γέρο?

Στις γυναίκες σου έκαμες.

Στα παιθκιά σου.

Στους άλλους.

Κανένας δέν σε αγαπούσε

μόνο μίσος έσπειρες

εχρώστας του κόσμου τα λεφτά στους χαρτοπαίχτες μαφιόζους

εχρώστας όποιου εσυνεργάστηκε ποττέ μαζί σου

ώς τζιαι τα μωρά της γειτονιάς εβούρας τα να τα δέρεις άμαν επερνούσαν που την αυλή σου

εφήκαν σε οι γυναίκες σου

τζιαι τα παιθκιά σου εφκήκαν πρεζόνια, κακοποιοί

στο τέλος, πασιής, κκέλης, έμεινες έσσω μόνος σου για είκοσι χρόνια μίζερα

τοκογλύφε, 'πλούσιε' της γειτονιάς

έφερνες κάθε νύχτα πουτάνες ξιδόντησσες του δρόμου να σου

ικανοποιούν τη δίψα που δέν ανακάλυψες ποτέ γιατί την είσιες.

Έμαθες την ηρωίνη πιλέ, στα 60 σου.

Έδερνες τες, εκακοποίας τες άγρια.  Μα η αστυνομία έν έκαμνεν τίποτε.

Εκαλοπλήρωννες τους κερατάες.

Τζιαι μιάν ημέραν, μόνος σου, έππεσες που τη σκάλαν τζι έσπασες καμπόσα κόκκαλα.

Γέρος όπως ήσουν, μόνος σου, έν εμπόρεσες να συρθείς να τηλεφωνήσεις να σε σώσουν.

Τζι εψόφησες, οιχτρόν θάνατον της πείνας, της δίψας τζιαι της εσωτερικής αιμορραγίας.

Μάλλον θα εφώναζες, αλλά τες φωνές σου δέν τες ακούσαμεν.  

Τζι ήβραν σε οι φίλοι σου οι καταχάληες μετά που 3 ολόκληρες βδομάδες, βρωμισμένον, με έκφρασην τρόμου στο πρόσωπο, όι μετάνοιας.

Ακόμα τζιαι νεκρός έκαμνες ζημιές, κακά.

Εσπάσαν οι σωλήνες του ππουστοσπιθκιού σου τζι επήαν τα νερά ούλλα μές το υπόγειον μου, εκαταστρέψαν το μπάνιον μου τζιαι το δωμάτιο με το πλυντήριο.  Ένα χειμώνα ολόκληρο δέν ήξερα γιατί έχω χείμαρρο στο υπόγειο μου.  Τζιαι σιγά σιγά, εκατάλαβα το.

$20,000 η ζημιά, τζι η ασφάλεια δέν το καλύπτει.

Είσιες τζιαι τρία δεντρά, ήταν να ππέσουν πουπάνω μας, αναγκάστηκα να ξοδεφτώ να τα κόψω εγώ, να μέν μου σκοτώσεις τα κοπελλούθκια μου με την κατζία σου.

Επέθανες, τζιαι τα πρεζόνια οι άστεγοι κατεστραμμένοι εσπάσαν την πόρτα, εκάμαν το άντρον της ακολασίας.  Τζιαι στην αυλή σου, σκουπιδότοπος, ώς τζιαι ζώα ψόφκια είσιεν.

Ποντικούς, αρουραίους, ρακούν, σσιύλλους άγριους.    

Τζιαι τωρά, κάποιος εγόρασεν το βρωμόσπιτο σου, θέλει να χτίσει 3 σπίθκια μές το τεράστιο σου οικόπεδο, σπίθκια φτηνά αλλά καλά, για οικογένειες φτωσιές.

Ήρτεν ο σιοίρος εχτές.

Με τα δόντια, τα νύσια, εμάσησεν τους τοίχους που τόσα κακά έχουν δεί, έδωσεν τους παμόν.

Μιάν ώραν η σκόνη, ο ήχος ο πολεμικός της καταστροφής επλανιέτουν στη γειτονιά.

Τζι εμείς, μαζί με τους γέρους που τον εξέραν, εχειροκροτούσαμεν

Σάν να τζι έππεφτεν σε επανάστασην το άγαλμα του Τσάρου.

Εφέραμεν κεραστικά.

Τζι η δυναστεία του πλούσιου μαφιόζου ετέλειωσεν άδοξα

μές σέναν φορτηγό γεμάτον άχρηστα παλιόξυλα νεκατωμένα με

ρούχα, έπιπλα, γυαλλικά, που δέν εγύρεψεν κανένας συγγενής.

Μιάν ώραν επήρεν η καταστροφή του κακού.

Τζιαι ξαφνικά θωρώ τα δέντρα πουπίσω.

Θωρώ την Απουσία.

Το Κενό.

Εν περίεργο συναίσθημα η ανακούφιση,

Η ψυσιή σου λαλεί  "Εφυε το Κακό"

Μα ο νούς, που δέν συνηθίζει την αλλαγή εύκολα,

λαλεί

"Μα πού έναι το σπίτι που μου επεριόριζε τον ορίζοντα???

Φέρτε το πίσω

Τζιαι δέ ξέρω τί να κάμω με τούντην ελευθερία".