Το Ταξίδι μου. Μέρος Β': Τρώγοντας τον Καρπό της Γνώσης.
Η αρσενική πλευρά της φύσης μας έχει το ρόλο του κυνηγού, του Ήρωα, αυτού που γεννήθηκε για να φέρνει την τάξη. Αυτός βάζει φραγμούς, αυτός λέει Ναί και Όχι σε κάθε απόφαση. Αυτός βάζει σε πράξη τις ιδέες και τους στόχους. O αντρισμός έχει σύμβολο τη Γή, τους βράχους, τις μυτερές κορφές, το χώμα, τη μυρωδιά της δύναμης. Όν συμπαγές.
Η θηλυκή πλευρά της φύσης μας έχει το ρόλο της δημιουργίας. Αυτή δέχεται τους σπόρους, τους μεγαλώνει, γεννά τις ιδέες, την τέχνη. Αυτή νιώθει, αυτή καταγράφει και γεννά συμπεράσματα. Είναι θάλασσα, εκεί που άρχισε η ζωή, ρέει, αγκαλιάζει.
Ξέχωρα, τα δύο Φύλα μέσα μας, παλεύουν. Μόνο με την ένωση τους ολοκληρώνεται ο άνθρωπος.
Όταν ο άντρας βρεί τη γυναίκα μέσα του, ολοκληρώνεται. Και το ανάποδο.
Όταν στον παράδεισο μας γεννηθεί απο το κορμί το αρσενικό-θηλυκό, ο παλιός εαυτός, ο μονόπλευρος, ο χωρίς Διά-λογο, πεθαίνει. Στη θέση του γεννιέται ένα όν πολύπλοκο.
Ο ερμαφρόδιτος.
Περπατά τη γή του παραδείσου ο εμαφρόδιτος, γυρεύοντας το δέντρο της γνώσης. Γυρεύει τη γνώση επειδή η διπλή του φύση αποζητά αυτό το "κάτι" που είναι μεγαλύτερο απο τον εαυτό.
Σ' αυτή τη γνώση έχουμε δικαίωμα όλοι. Είναι η κληρονομιά μας, την πόρτα της άμα ανοίξουμε μας περιμένουν με αγκαλιές όλοι όσοι ζήσαν μέχρι τώρα, με συγκεντρωμένη την σοφία τους καταγραμμένη εκεί, σε εικόνες. Η σοφία αυτή χωρά σε μιά χούφτα, σ' ένα καρπό τόσο δά.
Αν αφεθούμε στο Δέντρο, βλέπουμε τον καλύτερο μας εαυτό στο βάθος.
Αν αφεθούμε στο Δέντρο, βλέπουμε τον καλύτερο μας εαυτό στο βάθος.
Σχόλια
αλλά έν θα εχώριζα τον τρόπο που ενεργεί ένας άντρας που μια γυναίκα. Μπορεί ενας αντρας να καθυστερήσει να έβρει τον άντρα μεσα του και αλλα παρόμοια.
εχω μια απορία όμως. ποτε/πώς έρκεται τούτη η ένωση; πάνω/κάτω ηλικία ή εξωτερικές εμπειρίες;
τζιαι μια δεύτερη: τούτο γίνεται συνειδητά ή όι απαραίτητα;
Η διαχωρισμός έρχεται πρώτα -άμα "δείς" τες δύο πλευρές καθαρά, άμα τις προσέξεις ότι υπάρχουν χωριστά. Η ένωση, θέλει δουλειά. Εγχειρίδιο δέν έχει. Βρίσκεις τα πρώτα κατα τύχη, όπως τον κολόμβο στις θάλασσες. Το μόνο συστατικό είναι μιά δυνατή εμπειρία που σου αλλάζει τη ζωή. Εν όχημα που σε οδηγά να τα δείς.
Γίνεται συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα.
Πάντως εθθυμισες μου καταστάσεις που τον τζιαιρό του γυμνασίου! Τωρά, θέματα προσωπικής ολοκλήρωσης, έντονων εμπειριών πολλά. Αλλά έν θα τα επεριέγραφα έτσι.
Είπαμε, δέν έχει σημασία η εικόνα που βλέπεις. Μόνο το μήνυμα της.
Όσα μέσα σου είναι βράχοι, αρσενικό. Όσα ρέουν, θηλυκό. Οι εμπειρίες που τα θρέψαν, καταλύτης.
Πόσο σκέφτεσαι τις εμπειρίες που σε διαμορφώσαν, πόσο σε κρατούν ακίνητη όταν σε κυριεύουν? Αρσενικό. Πόσο σε ωθούν να κινηθείς, να τις μεταλλάξεις σε καινούργιο τρόπο σκέψης? Θηλυκό.
Γι αυτή την αντιπαράθεση μιλώ.
Αν ήδη έν εφαρμόζεις φραγμούς στο έξω σου, ίσως είσαι έτοιμη να Δείς το διαχωρισμό μέσα.
Το λοιπόν, θα σου πω την εμπειρία μου που νομίζω οτι εν η πιο συγγενική που τούτα που περιγράφεις και αφήνω πάνω σου το ππαττερν ματσινγκ. Αδυνατώ να σκεφτώ παραπάνω.
Σε κάποια φάση της ζωής μου, δύσκολης αλλά και εξαιρετικά αληθινής, εβρέθηκα να είμαι τόσο φορτισμένη ψυχοπνευματικά που τα πόθκια μου κυριολεκτικά δεν με ακολουθούσαν. Έν εθέλαν να προχωρήσουν προς το μέλλον. Ρε περπατάτε λαλώ τους, όι τζιείνα, δαμέ θα ριζώσουμεν. Οι σωματικές μου αντοχές ήταν όπως του γέρου. Έτρωα με το ζόρι. Ήμουν εξαντλημένη. Ο νούς μου έπαιρνε στροφές με απίστευτες ταχύτητες, εγώ απλά ακολουθούσα ή έσβηνα τον όποτε τα κατάφερνα. Η προσευχή εν η μόνη που εβοηθούσε. Ευτυχώς που έξερα μερικές. Επικοινωνία με το περιβάλλον η στοιχειώδη. Φυσικά και προσπαθούσα να μη δείξω τι συνέβαινε.
Την ίδια στιγμή εφορούσα και τα φτερά του έρωτα. Ο νους μου εδιψούσε να μάθει. όσα παραπάνω εμπορούσε. Ήταν η στιγμή της αλήθειας, των ευθυνών αλλά και των εγνοιών του μέλλοντος. Μες τες στροφές του έπιανε πράματα ανούσια αλλά και ουσιαστικά. Το κάθετι απέκτησε λόγο ύπαρξης, η κάθε λεπτομέρεια. Αποκορύφωμα ήταν μια νύχτα μετά από εξομολόγηση. Ενόμισα ότι επέλλανα. Μετά ήρταν και οι φωνές των παππούδων, αναμνήσεις ευχάριστες, όποιος με στήριζε ψυχικά από παιδί. Ούλλες οι έγνοιες των μανάδων, το ανάγιωμα των μωρών, που τί πρέπει να προσέχει κανείς, το πώς έρκουνται οι συμφορές - οι αλυσίδες του κακού.
Κάπου μέσα σε τούτα είχα και την πρώτη μου πνευματική επικοινωνία με ένα φίλο-γνωστό. Πολλά όμορφη ένωση με ελάχιστες κουβέντες.
ύστερα σιγά σιγά ησυχάσαν ούλλα. Είχα στήριξη όμως. Ευτυχώς. γιατί ήταν να πελλάνω που ταλήθκεια.
Αν άλλαξε τη ζωή μου τούτο; οπωσδήποτε. Όχι όμως σε κάτι άγνωστο. εκόντεψα παραπανω του παλιού μου εαυτού, των 12 με 15 χρόνων. τότε που ήταν ακόμα αθώος τζιαι δεν είσιεν κάμει πολλά λάθη.
Είπες τα που μόνη σου. Έτα 'αντίθετα'.
Τα βήματα έκαμες τα ήδη. Έσιει τζι άλλα, σε άγνωστα μέρη. Που θα έρτουν.
η πτώση του ανθρώπου που τον παράδεισο είναι για μένα η συνειδητοποίηση της μικρότητας μας: της αντίθεσης μεταξύ αυτών που θέλουμε και αυτών που κάνουμε. Και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
εν ωραία η ζωή μόνο τζιαι μόνο για τούντες εμπειρίες.
Θεωρώ πιο κοντά στην αλήθεια τις απόψεις του Ταρκόφκι. Αν δεν έτυχε ακόμα να τον γνωρίσεις:
http://www.youtube.com/watch?v=V27XlEDLdtE
http://www.youtube.com/watch?v=aedXnLpKBCw
εσυνειδητοποιησα ότι η γνώση που ήρτεν τζιαι ήβρεν με δεν ήταν κάτι το αντικειμενικό, το ξεκάρφωτο, το καινούργιο που ήρτε που το πουθενά. Ήταν πράματα που επεράσαν πιο παλιά που το μυαλό μου. Έξερα τα, ίσως υποσυνείδητα. Μου ήταν οικεία, είχαν σημεία αναφοράς. Ήταν ούλλες οι σκέψεις μου μαζεμένες.
Βασικά τούτο που έγινε εν πολλά απλό: τη στιγμή που παίρνεις σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον σου τζιαι αρκέφκεις να το "οραματίζεσαι", το στην πραγματικότητα κατασκότεινο και τυφλό μέλλον, έρκεται ο θάνατος τζιαι λαλεί σού: ώπα ρε κουμπάρε, πού πάεις χωρίς εμένα; τζιαι σιονώννει σου μπροστά σου ούλλο το ψυχικό σου παρθελθόν. τούτα που ξέρεις. Τζιαμέ ξεκινα τζιαι ο δια-λογος. Ανάλογα με τις δυνάμεις σου ανασταίννεσαι ή υποχωράς.
Τελικά έν είμαι σίουρη ακόμα ανναι για το ίδιο πράμα που μιλούμε.
Τούτο εν το ίδιο πράμα;
http://www.youtube.com/watch?v=zbgWyFcY5cE