Κοντά στη θάλασσα.

Σάββατο στην πόλη του B.W του μαθητή μου του κομπιουτερgenius.   Αγαπώ τον πολλά, θαυμάζω τον φίλο μου τον B.W., εν πλάσμα γεμάτο ζωή.  Επιχειρηματικό μυαλό άπιαστο.  Στα σαράντα του παρολίγο να πεθάνει από καρκίνο.  Γλύτωσε.  Έχει δουλειά πάαααρα πολύ επικερδή, αλλά το πάθος του το μεγάλο είναι η μουσική.  Έχει μετακομήσει.  Θα του κάνω μάθημα πιάνου μιά φορά το μήνα στο σπίτι του πάνω στο κύμα, εκεί στην πόλη των ψαροκάϊκων που φέρνουν κάθε πρωί αστακούς, όστρακα.  Με χρυσοπληρώνει για να έρχομαι σπίτι του, μιά ώρα δρόμο.  Θα του έπαιρνα $100, είπε όχι, μου δίνει $200.  Not bad.


Φτάνω πρωί πρωί, κι ο αέρας μυρίζει ωκεανό.  Λέει θέλει ν' αρχίσουμε το μάθημα περπατώντας στην άμμο και τους μαύρους βράχους που στέκονται φρουροί μπροστά στο σπίτι του.  Η γυναίκα του μας προσφέρει τσάϊ να ζεσταθούμε.  Περπατούμε παρέα, με το ένα χέρι στην τσέπη, το άλλο ν' αγκαλιάζει το καφτό φλυντζάνι του τσαγιού.  Μιλούμε για την τέχνη, είναι ζωγράφος αυτή, διάσημη στο χώρο της, τη θαυμάζω γιατί άρχισε την τέχνη στα 35 της και τώρα, στα 50, εκθέτει στις γκαλερί της Νέας Υόρκης, ζεί απο την τέχνη μόνο.  Όταν θέλει ο άνθρωπος αλλάζει τη ζωή του.  Φτάνει να ονειρεύεται και να μή γνωρίζει το φόβο.

Οι βράχοι είναι γεμάτοι γυαλιστερά σπασμένα κοχύλια σκορπισμένα κι ανοιχτά σάν στόματα μυθικών ζώων.  Τα παπούτσια μου μπάζουν νερά σάν πατώ μεταξύ των βράχων την ασημιά αμμουδιά με τα καβουροπόδαρα που έφτυσαν οι γλάροι και τα ακόμα ζωντανά μύδια.   Ακόμα να ξυπνήσει η παλίρροια και μπορείς να περπατήσεις στο βυθό της θάλασσας ανάμεσα στα ζωντανά φύκια που απλώνουν σάν δάκτυλα με κατεύθυνση πρός το νερό.  Στο βάθος ο κόλπος
λαμπυρίζει.  Δεκάδες τα άσπρα σπιτάκια στους πρόποδες των αμμόλοφων, κλειστά, περιμένουν τους καλοκαιρινούς επισκέπτες να φτάσουν, έχουν βάλει τα γιορτινά τους -φρεσκομπογιατισμένα, το χιόνι έχει φύγει, η βρωμιά και τα ξερόχορτα τους κήπους  έφυγε κι αυτή.

Πάμε πίσω.


Δύο ώρες μάθημα, παίζουμε κάμποσο Μπετόβεν.  Έχει στόχο, λέει, να μάθει όλες τις σονάτες τα επόμενα δέκα χρόνια.  Ευγενικός στόχος.  Μιλάμε για 30+ ώρες μουσικής δύσκολης πολύ τεχνικά και συναισθηματικά.  Μου ζητά να του αυτοσχεδιάσω στο στύλ της Moonlight Sonata και να του εξηγήσω τί κάνω.  Θέλει να μάθει.   Ακούει προσεχτικά, καθισμένος μπροστά στο μεγάλο παράθυρο που έχει θέα τα νησάκια στο βάθος με την παλάμη να συγκρατεί το πηγούνι, χαμένος στη στιγμή.


Μιά φορά το μήνα θα ταξιδεύω στην πόλη του Β.W.    Το μεσημέρι περπάτησα μόνος στην αποβάθρα και σταμάτησε σ' ένα εστιατόριο πάνω στο κύμα για αστακό σπέσιαλ, γεμιστό με θαλασσινά και παρμεζάνα.    Είμαι στον επίγειο παράδεισο.


...Εκατέβασα δυό τρείς φωτό του λιμανιού....