Θα γιάνεις μωρό μου, θα γιάνεις.

Πώς λειτουργεί η συμπεριφορά μας?  Όταν αντιδρούμε ασυναίσθητα, ίσως με πηγαίο θυμό, ή με πείσμα, εγωισμό ξαφνικό, ανεξήγητο?  Πώς διαλέγουμε αυτούς που μας μαγνητίζουν ερωτικά?  Πώς αντιδρούμε στην αδικία που νιώθουμε να μας ρίχνει κάποιος σάν τη λάσπη στα μούτρα?  Πώς διαλέγουμε τον τρόπο ζωής μας, τη δουλειά μας?  Τα ταλέντα που αναπτύξαμε, γιατί τα διαλέξαμε αγνοώντας άλλα?


Είμαστε ένας τεράστιος αποστακτήρας μέσα μας.  Χυμός η ζωή, οι εμπειρίες, τόνοι ολόκληροι καθημερινά υγρού αποθηκεύονται στα πιθάρια της συνειδητότητας, και σιγά σιγά τα περνούμε απο απόσταξη.  Δέν έχουμε επιλογή στον τρύγο.  Όσο ζούμε, τρυγούμε.  Και τα σαπημένα, τα τρομαχτικά, τα γλυκόπιοτα, όλα τα μαζεύουμε, και κάθε βράδυ στον ύπνο μας οι εργάτες του μυαλού τα ταξινομούν, τα λειώνουν μές το πατητήρι, και με κόπο τον χυμό τους φυλάνε μές τη σπηλιά, μές τα πιθάρια μας που πάτο δέ γνωρίζουν.

Κάθε πιθάρι και διαφορετικό χυμό.  Κάθε εμπειρία ταξινομείται στο δικό της το πιθάρι, παρέα με άλλες, παλιές παρόμοιες.   Μές το βαρέλλι, ένας βάλτος που δέν ρέει.

Κι εμείς, μαστόροι της συνειδητότητας περπατούμε με τη σικλούδα μας ανάμεσα στα πιθάρια συνέχεια, και κάτι μας σπρώχνει να τη γεμίζουμε λίγο χυμό απο δώ, λίγο από κεί, αλχημιστές της εμπειρίας.  Χυμοί αρχαίοι ανακατωμένοι με καινούργιους.

Και ρίχνουμε τα ζουμιά στον αποστακτήρα.

Δέ γεννηθήκαμε με αποστακτήρα.  Μας τον έκτισαν οι γονείς, οι δασκάλοι, οι παπάδες, οι φίλοι, οι έρωτες, οι εχθροί.  Ένα ένα τα εξαρτήματα του μας τα δώσαν, κι εμείς, μηχανικοί ταλαντούχοι, τα ενώσαμε μαζί όλα.  Και λειτουργεί μόνος του.

Ο αποστακτήρας αυτός δέν έχει γνώση του υγρού που τον γεμίζουμε.  Δέν τον ενδιαφέρει.
Ξινό.  Αλμυρό, πικρό, γλυκό.  Αυτός τη δουλειά του κάνει, του είναι άγνωστη η προέλευση των χυμών, και επίσης του είναι άγνωστο το αποτέλεσμα της δουλειάς του.


Το σχήμα του και τα εξαρτήματα του καθορίζονται απο αυτούς που μας εβοηθήσαν να τον κτίσουμε.  Και αν υπήρξαν τραυματικές εμπειρίες  (που σε όλους υπάρχουν!), τότε ο αποστακτήρας δουλεύει με ορισμένο τρόπο που καθρεφτίζει αυτές τις εμπειρίες προς τα έξω.


Και όταν βγεί προς τα έξω η Μεγάλη Ζιβανία, την ποτίζουμε του εαυτού και του απέναντι μας.  Κάθε μας πράξη προς τα έξω δηλαδή έχει αναμιγμένα στοιχεία απο το τώρα και απο το βαθύ παρελθόν.  Είναι παράγωγο πολύπλοκο.


Πχ.  Αν σε πληγώσει κάποιος, η αντίδραση σου δέν είναι βασισμένη στο ποιός είσαι τωρά μόνο, είναι επίσης βασισμένη πάνω σε όλες τες άλλες παρόμοιες εμπειρίες.  Μας κυριεύει αυτό.  Η αντίδραση  (η Ζιβανία)  είναι παράγωγο όλων των ίδιων καταστάσεων.


Ξέρω ένα τρόπο να μήν ανακατώννονται τα παλιά μές τα καινούργια.  Ο χυμός που υπάρχει ήδη στα βαρέλια, μιάς ζωής σοδειά, να μείνει εκεί, στο μουσείο της μνήμης.
Γίνεται  ο άνθρωπος να φτιάξει βαρέλλια καινούργια, εξελιγμένα, που έχουν τεχνολογία σοφή, η οποία κρατά τους χυμούς για μιά μόνο στιγμή, για να αντιδρούμε μόνο μ' αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, χωρίς να κάνουμε απόσταξη των παλιών χυμών.    Στα βαρέλλια αυτά, η συνεχής ανανέωση των χυμών είναι η πηγή της σοφίας.


Και πώς γίνεται αυτό, πρακτικά μιλώντας?



Πότε έχουμε αίσθηση των παλιών χυμών?



Την ώρα που Αντιδρούμε.  Τότε ζωντανεύουν.   Εκείνη τη στιγμή, πρίν να σε συνεπάρει το συναίσθημα το πολύπλοκο με τα πλοκάμια του, τότε να δείς τον εαυτό σου απο απόσταση, και να πείς στους παλιούς τους χυμούς  "σας αναγνωρίζω.  Σας Βλέπω, σας Ακούω, το μύνημα το έπιασα, κάποτε είχατε κοπεί απο αμπέλι σαθρό, μαραζωμένο.  Λυπάμαι."   "Σας αγαπώ.  Μα είσαστε μόνο μιά μνήμη.  Και τώρα, ώρα να πάτε πίσω στο μουσείο σας, δέν σας χρειάζομαι σήμερα για να φτιάξω το κρασί μου."


Και μ' αυτό το Ξόρκι, κερδίζεται η ελευθερία από το παρελθόν.