Το Ταξίδι μου. Μέρος Α': Ώς το Δέντρο της Γνώσης.

Σάν άλλος Οδυσσέας, ταξιδεύω μέσα μου εδώ και δύο χρόνια χωρίς ανάπαυλα.  Χωρίς τη δικαιολογία της Ιθάκης.

Ταξιδεύω επειδή διψώ να μάθω πώς λειτουργεί ο εσωτερικός κόσμος, θέλω να σκιαγραφήσω έστω και με αμυδρές μολυβιές το χάρτη με τις θάλασσες, τα νησιά του εαυτού.   Είναι το ταξίδι αυτό μιά ηρωική περιπέτεια που ο καθένας μας επιλέγει να ζήσει με το δικό του τρόπο.  Κι αυτή η δίψα ενώνει τους ανθρώπους.

Ο καθένας μας έχει φτιαχτεί απο το "Θεό"  (όχι αυτόν των ανθρώπων, όχι την εικόνα που έχουμε, τον Άλλον/Άλλη/Άλλο  που όνομα δέν έχει) απο το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένα τα άστρα, οι πλανήτες.  Όλα είναι Ένα στο σύμπαν, και όλα ακολουθούν τους ίδιους νόμους, το μεγάλο και το μικρό είναι τα ίδια.  Η Σκέψη, κι αυτή λειτουργεί με τους ίδιους νόμους.

Μας ενώνουν οι ιστορίες που πλάσαμε για θεούς, ήρωες, περιπέτειες, νήμα κοινό τα συστήματα ηθών και εθίμων.  Στη βάση τους, όλα που φανταστήκαμε για να εξηγήσουμε την ύπαρξη μας απο την αρχή της συνειδητότητας πρίν απο εκατομμύρια χρόνια είναι τα ίδια.  

Αν ψάξεις την μυθολογία, τη θρησκεία, τα σύμβολα της ανθρωπότητας, εκεί θα βρείς το Μεγάλο Σχέδιο που χαρτογραφεί τον τρόπο που λειτουργεί το εσωτερικό μας.  

Εγώ βλέπω σύμβολα μυθολογικά, βιβλικά, που ταιριάζουν με την μυθολογία του λαού που με γέννησε.  Κάποιος άλλος, θα βλέπει άλλα.  Δέν έχει σημασία η εικόνα.  Το νόημα είναι αυτό που μετρά.

Έχω κάποια συμπεράσματα να μοιραστώ.

Στο πρώτο στάδιο του ταξιδιού, είδα πως το εσωτερικό είναι το ίδιο με το σύμπαν.  Τεράστιες ποσότητες κενού, στα ενδιάμεσα του η Ύλη.  Εκεί που η βαρύτητα κολλά παρέα όμοια υλικά, υπάρχουν συγκεντρώσεις μάζας.  Αυτή η μάζα του προσωπικού μας σύμπαντος είναι οι διάφορες πλευρές του εαυτού που μας ξεχωρίζουν απο άλλους.

Η στιγμή της αρχής της ζωής, μές τη μήτρα, είναι ένα μικρό Big Bang, εκτοξεύεται η άμορφη ύλη προς όλες τις κατευθύνσεις του εσωτερικού.

Σιγά σιγά, το προσχέδιο που κουβαλούμε μέσα μας δημιουργεί κουβάρια απο ύλη, πλάθει γαλαξίες, πλανήτες.

Στην αρχή της συνειδητότητας, όταν είμαστε παιδιά,  αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σάν μιά ολότητα.  Μας βλέπουμε ως ένα σύμπαν που λειτουργεί τέλεια, χωρίς να ψάχνουμε την κάθε του πτυχή,  χωρίς να ξέρουμε πώς μοιάζει στα βάθη του.  Λειτουργούμε δηλαδή χωρίς Γνώση.

Ζούμε  τη ζωή μας στον νοητικό Παράδεισο πρίν την λεγόμενη πτώση του ανθρώπου.

Πρίν τη Γνώση.

Το αρσενικό-θηλυκό είναι  στην αρχή  Ένα πράγμα, ζούμε, μωρά, χωρίς τη Γνώση της πολικότητας μέσα μας, χωρίς γνώση του Φύλου (στη γενική του έννοια).  Μονόπλευρη ύπαρξη.  Η ύπαρξη χωρίς Διά-λογο.

Η φύση, άντρα και γυναίκας διαχωρίζεται απο μόνη της στην παιδική ηλικία, την οδηγά το κορμί, και αρχίζουμε να ταξιδεύουμε στη ζωή μονόπλευρα, κυριευμένοι απο το Φύλο.

Ζούμε στον Παράδεισο μας τον αρσενικό, και οι γυναίκες στον παράδεισο τους το θηλυκό.

Το αρσενικό-θηλυκό ζεί όμως ολόκληρο μέσα στον καθένα μας. 

Μεγαλώνοντας, αν είμαστε τυχεροί, αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του αρσενικού-θηλυκού μέσα μας.

Η αναγνώριση της εσωτερικής μας πολικότητας είναι που οδηγεί στη Γνώση.  Επειδή μόνο μέσα απο αυτό το διάλογο μπορούμε να ψάξουμε τις πτυχές του εαυτού.

Εκεί είναι το μεγάλο κλειδί.

Σάν θεός του εαυτού, ο άντρας που ψάχνει τη Γνώση, αναγνωρίζει και διαχωρίζει πρώτα το θηλυκό απο τη σάρκα του, για να το βιώσει, να το δεί καθαρά δίπλα του.  Το αντίθετο για τις γυναίκες.

Η αντίληψη του αρσενικού-θηλυκού, ο διάλογος μεταξύ τους,  οδηγεί στο Δέντρο της Γνώσης.

Για να φάεις τους καρπούς, για να προχωρήσεις, πρέπει πρώτα να δείς το Φύλο σου να διαχωρίζεται.  Να βρείς το ισοζύγιο μεταξύ τους.  

Όταν γίνει αυτό, το + και το -  που δημιουργούν αρχίζει να λειτουργεί σάν μαγνήτης, φέρνει κοντά του τη Γνώση.