Στο Λλόφον με τα αρχαία

Εκάθουμαστεν εχτές το χάραμαν ο ένας πάς τα γόνατα του άλλου τζιαι 'πίνναμεν καφέδες καϊμακκάτους εγώ με τους τρείς μου Εαυτούς, που είναι φίλοι μου καρδιακοί τα τελευταία 2 χρόννια. (έξερα τους που πρίν -έναν γειά το πολλύν- τον παραπάνω καιρόν εχωννούνταν τυλιμένοι φιόγκον μες σε υπόγειον κελλάριν του νού γιατί εφοούνταν με λλίον).  Που τον καιρόν που εφιλέψαμεν τζιαι ελύσαμεν τες διαφορές μας (εμεσολάβισεν η θκειά μου η Μοίρα η Πολλοπάητη), εσηκώσαμεν συνήθειον να προγευματίζουμεν όποτε μπορούμεν παρέαν με καφέδες και νερόν για να ξεκινά η μέρα θετικά, τζιαι να παίρνουμεν αποφάσεις παρέαν, με τα μμάθκια μόνον, δέν λαλεί κανένας περιττές κουβέντες να παρεξηγιούμαστεν.  Μάλιστα την ώραν που πίννουμεν, δέ φέρνουμεν το φλυντζανούδιν στα δικά μας χείλη μόνοι μας ποττέ.  Αντί να ρουφούμεν δηλαδή που το δικόν μας, ποτίζουμεν ο ένας τον άλλον προσεχτικά και με ευλάβειαν το αχνιστόν υγρόν, και σκουπίζουμεν απαλά με την μαντηλλιάν το περίσσευμαν που αφήννει το κύμμαν του καφέ πάνω στο μουστάκιν.  Αφεννούμαστεν σε αυτήν την ιεροτελεστίαν την πρωινήν, κοιταζούμαστεν γλυτζιά, πίννουμεν την πικροζάχαρην Κοινωνίαν, τζιαι χτενίζουμεν τα μαλλιά ο ένας του άλλου.  Μόνος ήχος στο ταπεινόν μας σαλονάκι, το ρουφηχτόν που παρακάμνουμεν επίτηδες.  

Εχτές όπως με επεριποιάτουν η φίλτατη  μου δεύτερη εαυτός η Γαλανή που εν η πιό πολυμήχανη μας και ήρεμη, εσήκωσεν το φρύδιν της καμάραν χαμογελαστήν, και με εκοίταξεν με ιστορικήν σημμασίαν.  Άμας τζιαι εκαταλάβαν οι άλλοι ότι κάτι σημαντικόν ήθελεν να πεί, αρχίσαν να πισκαλλιούν και να ποδοκροτούν με πολλύν θόρυβο και ενθουσιασμόν.  Χωρίς λέξην με ετραβήσαν και σηκώσαν αμέσως  στους ώμους τους όπως συνηθίζουν στες μετακινήσεις μας για να με πάρουν -εκατάλαβα- σ'έναν τόπον σημαντικόν που εθέλαν να μου δείξουν για το καλόν μου.  Σε δύο λεπτά εβρεθήκαμεν στο δρόμον, όπου εκοπήκαν του βούρου, φτέρνες στα καπούλλια μες τα χώματα και τη ζέστην, που χαντάτζιην σε χαντάτζιην, που μες τα χωράφκια με τες τερατσιές, τες ελλιές, τζιαι επήραν με σε μισήν ώραν τζιαμέ που έταξεν η φίλτατη Γαλανή: Στους πρόποδες ενός λόφου γέρου πολλά.  Άμαν εφτάσαμεν επετάξαν με όππα πάνω με όλην τους την δύναμην, επέτησα με τα πόδκια τζιαι τα σιέρκα να σούζουνται πουκάτω μου πανικόβλητα, ώσπου τζιαι έδωκα ττάππα χαμαί κοντά στην κορυφήν πουκάτω που μμιαν τερατσούδαν γέριμην.  Όταν έκατσεν το ττόζιν τζιαι εγιάναν τα κόκκαλα μου, είδα ότι εβρέθηκα τέλλεια μπροστά που έναν αρχαίον οικισμόν ξηλωμένον, που εξάπλωννεν ήρεμος τζιαι ηλλιάζετουν πας τον λόφον τον απότομον, όπως την σαύραν που τζοιλλιέται πας τους βράχους για να βράσει το γαίμαν της. 

Έκατσα σταυροπόδιν, πας τα χαρούπια τζιαι τα 'γκάθκια.   Στους πρόποδες που εκαρτερούσαν η Γαλανή, ο Άγριος Ζώος, τζιαι ο Κανένας, εβάλλαν την παλάμην τους αντιλλιάν να δουν τί θα κάμω, τζιαι ενεύκαν μου υπομονετικά, εθθαρυντικά.  Έκαμα ώραν να καταλάβω τί έπρεπεν να κάμω στο λόφον.  Εσκέφτηκα του κόσμου τα καθημερινά, εβαρέθηκα, επείνασα.  Ελείψαν οι ιδέες , οι εικόνες, η φαντασία, ούλλα εσιονωστήκαν πας το χώμαν μπροστά μου τζιαι εξιμαρίζαν τα πόδκια μου. Ελλιοψύσιησα.  "Να φύουμεν", είπεν ο νούς μου.  "Να κάτσουμεν τζιάλλον", απάντησεν ήρεμα και σιωπηλά η Γαλανή. Υπομονήν.   Ανάπνευσα αργά και σταθερά, κάθε φοράν εφουσκώνναν τζιαι άλλον τα πνευμόνια. Έγινα ένας κύκλος.  Ο νούς μου ξαφνικά εβρόντησεν σαν το ηφαίστιον τζιαι έφτυσεν απότομα τα άχρηστα του ούλλα, τζιαι επετήσαν ίσια πάνω, πυραχτωμένα, τζιαι εππέφταν γυρών μου σφυρίζοντας.  Εφλέγην η περιοχή.  Εφωτιστήκασην τα αρχαία.  Εσούστηκεν ο λόφος που τον σεισμό μμου.  Αντίναξεν τους θάμνους που εστεφανώνναν την κορυφήν του, άννοιξεν τα μμάθκια του τζιαι είδεν με.  Το τεράστιον του μμάτιν επεριεργάστηκεν τη ζωήν μου ούλλην.  Άννοιξεν το στόμαν του.

Λαλεί μου ο λόφος:  "Ρε παιδίν που μας κάμνεις το ηφαίστιον, θωρείς τα τούντα χαλαμάντουρα;  Εκάτσαν μου τα πάς τη ρράσιην μου κάτι μούζουροι πο ξικόψαν δαμαί που την Αίγυπτον τζιαι κουβαλώ τα έσιη χαζίριν σιηλλιάες χρόνια δέκα.  Με πότε ήρτασιν δαμαί με πότε εφύαν ηξέρω, δκυό λεπτά εμείναν τζιαι όσπου να μιτσοκαμμίσω ούτε που έφτασα να δώ τες εκατόν τους γενεές.  Εγίναν κόκκαλα ούλλοι τους, τζιαι έφα τους πηλέ, εμείναν μου τα σπίθκια τους.  Σιγά σιγά τρααννιώ τα με τα δοντούθκια μου τζιαι τζιήνα."

Με τα λόγια τούτα, ήβρα τον Κήπον του Νού τζιαι έκατσα μέσα γαλήνιος.  Άρκεψα μίαν τραουδκιάν μελισματικήν, που ο λόφος τέθκιαν δέν εξανάκουσεν.  Στο άκουσμαν της όμορφης μου μελωδίας που εκαβαλλήκεψεν ατίθασσα τον αέραν, ήρτεν η Γαλανή τζιαι έκατσεν μες το σπιτούιν το πιο μεγάλον τζιαι άκουεν τζιαι εφραίνετουν.  Γυρών της εκρόκατσεν σιγά σιγά φυλή ολόκληρη οι αρχαίοι κατοίκοι, δειλά δειλά που ακούσασην τη μμουσικήν τζιαι ήρτασην να μας καλωσορίσουν που την λίθην τους.  Μωρά μιτσιά, μανάδες, αθρώποι γαλήνιοι.  Αννοίξαν τες αγκάλες τους να μοιραστούν τη ζωήν τους την απλήν και όμορφην.  Δίπλα μου εσταθήκασην ψαλτάδες ο Άγριος ο Ζώος, τζιαι ο Κανένας, τζιαι αγκαλλιάν τραγουδιστά, εβλέπαμεν όλοι τζιαι εβυθιζούμαστεν.

Επέρασεν η ώρα τζιαι δέν το καταλάβαμεν.  Χίλλια χρόνια ετραγουδούσαμεν με τους ίλαρους αθρώπους να 'κουουν μεγεμένοι.  

Στο τέλος εκατάπιεν τζιαι μας ο λόφος, τζιαι οι πόλεις μας ερείπια εγινήκαν, κόκκαλα τζιαι φαν τες.   Στες τρείς χιλλιάδες χρόννια γυρίζει η Γαλανή τζαι θωρεί με πάλε.  Σταματά να τραουδά. Το στόμαν της αννοίει να μου μιλήσει:  "Ήρτες στο σπίτι σσου τωρά.  Δαμαί να κάτσεις όσο θθέλεις, μάστρε".