Πίσω στη ΧΤΕρνία

Εφτάσαμεν.  Το ταξίδι αρκετά εύκολο, καλό.  The usual...  Τίποτε δεν με συγκινεί πλέον.   Όλα τα είδα.   Τούντην φοράν εχάσαν μας μόνον 3 βαλίτσες οι Κ.Α, (σήμμερα εφέραν τες), τζιαι επίσης  έβαλεν  μας ο βλάκας και απρόσεχτος  αντιπρόσωπος να κάτσουμεν πίσω τέλλεια στο αεροπλάνον ("τί να κάμω, έν έσιη αλλού κύριε"  --παρόλον που επήαμεν 3 ώρες πρίν!), ίσια μες τους αποπάτους, τζιαι ερέσσαν δεκάδες επιβάτες να κατουρίσουν τζιαι μετά στο στραφήν μερικοί εθέλαν να χαδέψουν τα μωράκια μου (ίιιιουυυ) ή ακόμα να μας ρωτήσουν την 1000ειπωμένην εκνευριστική ερώτηση "ώωωωω,  μα ε δδίδυμα;;; αγόριν τζιαι κορίτσιν;;;"   --σαννα τζιαι άμαν έσιης δίδυμα είσαι τσίρκον με πιθήκους,  ή οικογένεια κοινής χρήσεως. Όπου πάμεν η ίδια ερώτηση, ο κόσμος έσιη περιέργειαν άμαν δεί δίδυμα, δέ ξέρω γιατί.  Καταντά λίγον πιεστικό.  Εχαμογέλουν τζιαι ελάλουν τους ότι εθελαν να ακούσουν.   Άτε, επεράσαμεν.   Παρολλίον όμως να μεν προλάβουμεν τζιαι το κκονέξιον που την  Ολλανδία γιατί άργησεν ο πιλόττος να φύει που τη Λάρνακα, τζιαι εβουρούσαμεν  για 1 χιλλιόμετρον να προλάβουμεν ("Attention Mr Δiasporos, you are delaying the flight.  proceed to the gate for immediate boarding" ---ανακοίνωννεν με αυστηρή αλλά σέξυ φωνή που τα μεγάφωνα η γηραιή ολλανδέζα).   Άτε, να βουρήσω εγώ να τους προλάβω, τζιαι να έρτει η Αγάπη με τα μωρά σιγά σιγά.  Αυτοθυσία.  Η οικογένεια βασίζεται πάνω μου, ώς Πατέρα.  (Εμέναν!;) Επιάσαν με τα πατριωτικά/Στρατιωτικά μου.  Εφαντάστικα ότι μου έβαλλεν τες παουρκές ο λοχαγός ("τρέχα ψοφίμι, μότα, έτσι κινήσεεεεεε;" )  Τροχάδην, βαρυφορτωμένος, με το άθλιο, όλο απογοήτευση κορμίν του 36χρονου συνθέτη καλοπερασάκια να με προδίδει, τζιαι το  ενισχυμένο λαχάννιασμα λόγω χιλλιάδων υπέροχων τσιγάρων που εχαρμάννιαζα ώς πριν τέσσερα χρόνια τζιαι που ακόμα κάμνουν αλυσίδαν πίσω μου όταν ασκούμαι, λαχάνιασμαν που με καθυστερεί τζιαι να με κάμνει να ακούουμαι γελοίος ή ψύχας στους συνοδούς εδάφους που τους εξηγώ ότι 'ερκεται η κ. Διάσπορου, καρτεράτε την τζιαι τζιήνη.    Δέν εθέλαμεν να μας αφήκουν στο Άμστερταμ.  (πριν χρόνια, πάνω χαράν θα εκάμναμεν, τωρά, όχι!).  

Επρολάβαμεν, εμπήκαμεν τελευταίοι αλλά κανένας επιβάτης δέν μας εζαοείδεν, μάλλον μας ελυπηθήκαν, έτσι χάλιν που εφαίνουμουν.  (Απόφαση για την νέα χρονιά:  να χάσω 10 κιλά, τζιαι να γυμναστώ.)

Ευτυχώς ήταν αγγελάκια τα μωρά μου, δέν είπαν κίχ ούλλην τη διαδρομή.  Είμαι περήφανος για τον τρόπον που τα μεγαλώννουμεν τζιαι εν τόσον καλά.  Τόσην ήρεμην ενέργειαν εκαταφέραμεν να τους μεταδώσουμεν με την Αγάπην (έ, καλά, εφέραν τζιαι λλίγην μαζίν τους να λέμεν την αλήθειαν) που επετούσαμεν 13 ώρες συνολικά, σύν 6 στα αεροδρόμια, τζιαι ήταν με το χαμόγελον στα χείλη συνέχεια τζιαι επαίζαν με τους συνεπιβάτες.   Εξεράναν τα σιέρκα μας τόσες ώρες να τα κρατούμεν αγκαλλιάν.  

Άτε, πίσω τώρα στη ΧΤΕρνία, ξεπακκεττάρουμεν το καράβιν,  ρουφούμεν με θόρυβο  φραπέ πολλά δυνάμενον με γλυκύτατο γάλα βιολογικών αγελάδων, τζιαι έξω κάμνει 23c δροσιάν ωραία με ηλιοφάνεια.