Ο Αόρατος Παππούς

Σήμμερα το απόγευμαν, εκάμαμεν ωραίον κολύμπιν με τα μωράκια σε πισίναν (καθαρήν!). Μάνα μου τα, εκάμναν όπως τα πελλά, επιτσιαρίζαν, εγελούσαν, έμπαιννεν το νερόν μες τα μμάθκια τους τζιαι μισοκλείαν τα γιατί έκαφκεν τα η χλωρίνη, εποφυσούσαν σαν τα φαλαινάκια.  Τί θαύμαν είναι να είσαι μιτσής, ούλλος ο κόσμος ναν φρεσκοκομμένος, τζιαι να ζείς τη στιγμήν χωρίς να κουβαλάς τες πέτρες του εχτές, τζιαι να σε βουρούν τα στοισιά του αύριον.  Πράγματι ε σσοφά τα μωράκια μου. 

Πίσω στο σπίτι, κουρασμένοι.  

"Ποιός θέλει πουρέκκια με την αναρήν πας το σάτζιην;" λέει η Μάνα Κουράγιο. "Να πα να φέρω τηγ Γιαγιά-Ακκάννει  τζιαι τον Παππούν τον Εφευρέτην, να σας δούν τζιαι να με βοηθήσει η γιαγιά να κάμω πουρέκκια".

Σε λλίγο εμύριζε το σπίτι  ζάχαρη ελαφροκρουζμένη και αναρή κανελλιάρα, που σαν τα ννιόπαντρα εσσιεπαστήκαν πουκάτω που τα σεντόννια της ζύμης τζιαι εψηννούνταν.  Ο πάτερ Διάσπορος έκαμνεν τον σατζιηέρην με μιάν ποδκιάν αστείαν ζωσμένην στην πληθωρικήν του μέσην, τζιαι η μάνα μου με τηγ Γιαγιάν-Ακκάνει εζυμώνναν, επλώνναν φύλλον, εκάμναν τρουλλούθκια την αναρήν, τζιαι ετοιμάζαν τα πουρέκκια, τζιαι ελάλεν συνέχειαν η Γιαγιά-Ακκάννει της μάνας μου ήνταμποννα κάμνει.  Η Αγάπη έκατσεν με τη φούχτα στο πηγούνιν τζιαι εθώρεν τες με το ίλαρον χαμόγελο της ξένης που θωρεί ιθαγενείς να ψήννουν αγνώστου ταυτότητας τροφές, γιατί δεν την αφήκαν να ντζισει, "μα πού ξέρει" τζιαι αντρεπούνταν να "βάλουν την κοπελλούαν να δουλεύκει πας σε πράματα που δέ γαϊζει!   (καημένες μου, που να ξέρετε ότι για έναν ολόκληρο Σάββατο το Μάρτη, με είχε πιάσει obsession στη ΧΤΕρνία να γινώ  Ο Άρκοντας του Πουρεκκιού, τζιαι εκούρτησα την φτωσιήν την Αγάπην τζιαι εβοήθαν με τζιαι επειραματιστήκαμεν σε 30 είδη πουρεκκιού με διαφορετικές δόσεις αλευριού, baking powder, λαδιού, ingredients, cooking times, στυλ ζυμώματος, θερμοκρασίες τηγανίσματος ή grilling, ώς τζιαι στα κάρβουνα εκάμαμεν -πτου, ήταν απαίσια).   

Εγώ δέν συμμετέχω σε μαζικές εκδηλώσεις μαγειρέματος, γιατί είμαι πολλά, μα πολλά controlling με στην κουζίναν, λαλώ τους ούλλους τί να κάμνουν, τζιαι φωνάζω σαν να είμαι chef σε εστιατόριον που ταϊζει τρακόσια πλάσματα, αχχώνουνται ούλλοι τζιαι θωρούν με παράξενα, έστω τζιαι αν τους αρέσει τελικά το φαϊν μου το παράξενον.  Επειδή όμως έχω πολλύν respect για τη Γιαγιάν-Ακκάννει τζιαι την Μάνα Κουράγιο, έκατσα στο σαλόνι να δώ τον παππούλλην μου, τον οποίον υπεραγαπώ τζιαι άφηκα τες να κάμουν όλα τα παραδοσιακά λάθη που δίνουν στα πουρέκκια την ιδιαίτερα γλυκόπικρη γεύση τους.

Ο παππούλλης μου δέν μιλά πολλά πλέον, έχει Alzheimers, και επίσης εκούφανεν σχεδόν τέλλεια.  Γνωρίζει με ακόμα, αλλά δέν μπορεί πλέον να συζητήσει οτιδήποτε.  Κάθεται με απλανές βλέμμα, πάντα με τη φορεσιά την τριμμένη, με τα βασανισμένα του χέρια σταυρό στο στήθος.  Ογδοντα δύο χρονών.  Φτυστός ο Anthony Quinn, ψηλομέτωπος άντρας, πάντα ήρεμος, γλυκομίλητος.  Ήταν μυλωνάς τζιαι εφευρέτης μηχανημάτων της δουλειάς του. Έμαθεν μόνος του αγγλικά, τζιαι έπιασεν engineering degree μέσον αλληλογραφίας που την Αγγλίαν μες τον Πόλεμον του Χίτλερ.  Εμεγάλωσα πας τα γόνατα του με τες συμβουλές του τζιαι την εθθάρρυνσην του, μες τον μύλον τζιαι την τεράστιαν αυλήν την ελλιώφυτην που εξεράνησκεν το σιτάριν να το λέσει πας σε ταβλαρκές.  Τες νύχτες έπαιζεν κάποτε τζιαι βιολίν, ακούαμεν τον μετά που το δείπνον πουκάτω που την τεράστιαν συτζιάν (Το Δέντρον Της Ζωής) στην αυλή μας, τότε που αυτοκίνητα λλία είσιηεν η γειτοννιά, τζιαι ο μόνος ήχος που άκουες εχτός του βιολλιού ήταν το Αττικόν το υπαίθριο σινεμά.  Εμυρίζαν τα νυχτολούλλουδα, τζιαι έπαιζεν βάλς, λλίον μελαχχολικά ο Παππούλλης ο Εφευρέτης, με μισο χχαμόγελο στα χείλη -τα οχτώ του παιδιά γύρω του μαζίν με τα πρώτα εγγονάκια, εμέναν τζιαι την αδελφήν μου, το '79.  Σαν τα έργα του Χολλυγουd, μόνον που ήταν αλήθκεια έτσι η ζωή μας η καθημερινή τζιαι δέν το εσκεφτούμαστεν.  Δέ τωρά την κατάντιαν του.  Κάθεται τζιαμέ, έλειψεν του το τζιερίν του, τζιαι δέν τον ενδιαφέρει η ζωή.  Κάθε χρόνον που έρκουμαι, θωρώ τον να μαρανήσκει, τζιαι φέτος εσταμάτησεν να λειτουργεί κοινωνικά.  Ο μισός εν δαμαί, ο άλλος μισός στο υπερπέραν, σε ταξίδι χωρίς γυρισμόν.

Εσκέφτουμουν δέκα λεπτά με αμηχανίαν και λλίγην λύπη τί να του πω, αφού δέν πολλοαπαντά, ούτε έσιη τίποτε ουσιαστικόν να μου πεί πλέον.  "Είσαι καλά;"  Τίποτε.  "Ούλλη μέρα θωρείς τηλεόρασην, εννα πονήσεις τα μμάθκια σου παππού".  Χαμογελά.  "Εστραόθηκα πηλε".

"Είες τα  δισέγγονα, εφκήκαν όμορφα, μοιάζει σου λλίον η κόρη μου ά;    "Ποιά δισέγγονα;  Έσιης μωρά;"

Σσιωπή άβολη, μονολεχτικές απαντήσεις παράλογες, σσιωπή τζιαι διακοπές με ερωτήσεις χωρίς ανταπόκρισην, σσιωπη ξιδόντισσα.  Ήταν να φύω γιατί ήρτεν μου να κλάψω μόλις εκατάλαβα πως ότι είπαμεν στη ζωήν μας τζιήνον ήταν, δέ θθά πούμεν άλλα ετέλλειωσεν, δέν είναι ικανός να συνομιλήσει.  Πού τζιαιρός που με ερώταν απίστευτες λεπτομέρειες να του πω για την αμερικήν, τη ζωήν μου, την κοινωνίαν τζιηκάτω, τη μμουσικήν, τα θαυμαστά μηχανήματα των αμερικάνων.  Ελάλεν μετά πάντα "Εγώ αρμάστηκα τη γειτόνισσαν μου, η κόρη μου τον παπά σσου που έζιεν πέντε σπίθκια τζιη που μας, εσού επήρες την γεναίκα σσου που πέντε σιηλλάες μίλλια", τζιαι εγέλαν.  Έντζιηζεν μου πάς τον ώμον τζιαι εποσιηερέταν με, "Να έρκεσαι γιέ μου, μεν ξιάννεις πόθθεν είσαι".

Όσπου το εσκέφτουμουν έκλειεν ο λαιμός μου τζιαι ήταν να πάω στην κουζίναν για να σταματήσω να νιώθω άσχημα, να μεν τον πιέζω άλλο τον γέρο.  

Ξαφνικά όπως επερπάτουν εσταμάτησα να σκέφτουμαι τόσον τετράγωνα.  Eψουψουρισεν μου η Γαλανή μες το φτίν μου "Ξύπνα Διάσπορε, τα λόγια έννεν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που ξέρεις".  Έμπνευση!!!  Αρπάσσω απαλά το σεττάρ μου που τη θθήκην του που εκαρτέραν ούλλη νύχτα να το πιάσω, τζιαι έκατσα τέλλεια δίπλα του παππούλλη, κοντά στο φτίν του το καλόν.  Άρκεψα έναν αυτοσχεδιασμόν περσικόν, σε κλίμακαν λυπητερήν, που τέθκιαν δέν έχουμεν πλέον στην κυπριακήν ή ελληνικήν μουσικήν -επνίξαν την οι κλίμακες της λίρας- τζιαι έπαιζα ασταμάτητα για έναν τέταρτον.  Στην αρκήν εν αντέδρασεν.  Στα πέντε λεπτά, άκουα που εσυχρόνισεν την αναπνοήν του με το παίξιμον μου, τζιαι εχτύπαν ανεπαίσθητα τζιαι το δάχτυλον του ρυθμικά πας τον καναπέν.  Στο πρόσωπον του εζωγραφίστηκεν αμυδρά η αγάπη της ζωής τζιαι η γαλήνη.  Είπεν μου με τον νούν του να είμαι πάντα σωστός άδρωπος, να μεγαλώσω καλά πλάσματα, τζιαι να παίζω πάντα μουσικήν.  Τούτα τα απλά, ίσως τα τελευταία.  Άμαν ετέλλειωσεν το κομμάτιν, εβυθίστην σε άλλον πιό βαθύν κόσμον τζιαι ετζοιμίθην.  Εσηκώστηκα. Είπαμεν τα.

Στην κουζίνα, έτοιμα τα πουρέκκια.  Έτσι σεκλεττισμένος που ήμουν έφαα υπερβολικά. Εγελούσαν ούλλοι με τα κιλά που έβαλα στην κύπρον, τζιαι η Αγάπη μου εγύρευκεν maple syrup να βάλει πάνω όπως κάμνουμεν στη ΧΤΕρνίαν τζιαι η Γιαγιά-Ακκάννει εβάλτηκεν να της εξηγήσει στα κυπριακά ότι μόνον σορόππιν ή μέλιν βάλλεις πάνω κόρη μου γρουσή όι ποτούτες τες μαρμελλάδες που γυρεύκεις.