Acknowledgement: Αποχαιρετιστόν #2 (ερωτικόν)

(παττίχα, η πιό κόchινη που είδα ποττέ, αριστερά ο Πάτερ Διάσπορος ο Ττακκουριτής, ίσια μπροστά εγώ, απόλαυση.)

Ευχαριστώ σας χέρια μου απαλά, μακρυά μου δάχτυλα εύκαμπτα του μουσικού.   Που εσφίξετε τες ηλλιοκαμμένες πέτρες τζι' εχαϊδέψετε τη σφριγηλή ζωντάννιαν του αφρού, που ετυλίξετε αλμυρές φυτζιο-κορδέλλες, ευχαριστώ σας που απαλά εφωλλιάσετε στα χέρια της Αγάπης μου την ώραν που αυθόρμητα μας ήβρεν η σσιωπή.  Ευχαριστώ σας που στιβαρά εσηκώσετε τόσες φορές τα μωράκια μου τζιαι στη γιαγιάν τους τα εδώσετε να τα χαρεί στο κύμμαν.  Ευχαριστώ σας που με τόσην ευλάβιαν εκαθαρίσετε μου ψάριν φρέσκον, σαρδέλλαν λεμονάτην, τζιαι εταϊσετε μου την.  Ευχαριστώ σας ώ χέρια, που με δεξιοτεχνίαν τζιαι όρεξην επαίξετε σεττάρ δκυό ώρες τζιαι ηρεμίσετε με.  Ευχαριστώ σας που στα χείλη μου, τσίπουρον αγιορείτικον εφέρετε, τζιαι εϊβαν εκάμετε του αδελφού μου του Φωτισμένου τζιαι Άξιου.  Ευχαριστώ σας που χτυπάτε τα πληκτρούδκια για να γράφω να καθαρίζει ο Κήπος μου.

---------------

Ευχαριστώ σας Μμάθκια μου, έντονα, μεγάλα, σκεφτικά.  Που πέρα ι στο πέλαγος εταξιδέψετε, τζιαι κάθε κύμμαν εχαϊδέψετε, το άσπρον της ράχης τους, την κόψην τους την τρομερήν, τη ζωντανήν τους ρυτίδαν που χάννεται πας τον μαυρόαμμον τζιαι τες πέτρες.  Ευχαριστώ σας μμάθκια μου που αγκαλλιάσετε το τραπέζιν το οικογενειακόν ούλλον, τες κόchινες ντομάτες, τα ψάρκα, το χρώμαν των τηγανιτών πατατών, ευχαριστώ που εφυλάξετε την εικόναν, την ουσίαν τους δικούς όπως ήταν τζιην την στιγμήν γυρόν που το τραπέζιν με ποτήρια ψηλά όπως τες δάδες, νέοι, ακμαίοι, γελαστοί, αγέρωχοι.  Ευχαριστώ σας που με τόσην προσοχήν εκλείσετε ταπεινά για να με φήκετε να 'ννοίξω του νού μου τον εικονοφάγον, να δώ τες άλλες όψεις των αισθήσεων που ήταν χωσμένες.  Ευχαριστώ σας που θωρείτε γλυκά κάθε πρωίν την Αγάπην μου να τζοιμάτε τζιαι όταν ξυπνήσουν τα μωρά αννοίουν όπως τα τριαντάφυλλα τα μματόκλαδα τζιαι οι κόρες σας.

---------

Ευχαριστώ σας φκιά μου αριστοκρατικά, ευέλιχτα, πολυμήχανα.  Που μου εδείξετε τη γλώσσαν που μιλούν οι βυζάτζιες πας τον άμμον, όταν τες βάλλει να μαλλώννουν η θάλασσα.  Ευχαριστώ σας που εσταθήκετε φρουροί της γλώσσας, ν' ακούτε μόνον τες συμβουλές του πατέρα χωρίς παρεμβάσεις του νεανικού εγωισμού.  Ευχαριστώ σας που αποθανατίσετε τον διακεκομμένον ήχον του παφλασμού των φύλλων της τερατσιάς τζιαι της ελλιάς μεσα στο ξεροχώραφον δίπλα του γιαλού όταν εφύσαν ο αέρας που κάποτε εθύμωννεν, κάποτε εμέρωννεν.  Ευχαριστώ σας που μετά, ι στον Τεκκέν, όταν σας έβαλα την μουσικήν τους Πέρσες με φόντον την ρόζ άμμον της Αλυτζιής, αννοίξετε δκιό πιθαμές να χωρέσει το αίσθημαν το ακουστικόν όλον τζιαι οι κρουνοί της απόλαυσης του ήχου εφαντάξαν όπως τον ήλλιον.  Ευχαριστώ σας που εβάλετε όρκον ότι τούτα ούλλα που αγκαλλιάσετε εννα τα ξαναπείτε με νέαν, καλλίττερην μουσικήν που θα γράψω τον Οκτώβρην.

-------------

Μούττη μου μεσογειακή, αρρενωπή, ευχαριστώ σου.  Τον έρωταν εμύρισες του χταποδκιού, της γόππας, στα σπλάχνα μου τον εμετέδοσες.  Ευχαριστώ.   Αγάπησες την αύραν που τα δέντρα, τες παττίshες, το φούλιν, το νυχτολούλλουδον, τα σύκα, την νοθκειάν, την αλμυρήν βροχήν της θάλασσας, τη μμυρωμενη σκόνη μπου παράγει καθημερινά ο γέρο πατέρας ο Ττακκουριτής, τον κόλλιαντρον τον ξερόν μες τες ελλιές τες τσακκιστές, το σύννεφον της σουβλοΘυσίας.  Ευχαριστώ που ακόμα τζιαι των μωρών μου τα πάμπερς σου μυρίζουν αγάπην τζιαι σπίτιν.  

-------------

Στόμαν μου, καλόν μου στόμαν.  Χείλη μου αγαπημένα, γελαστά.  Εσάς ευχαριστώ πάνω που ούλλους.  Την πιό πεζή δουλειάν εκάμετε, τζιήνην του αρκάτη, του κλητήρα, που φέρνει το μύνημαν που ούλλες τες αισθήσεις, τζιαι κάμνει το Ουσίαν να το λαλεί τζιαι να σκέφτετε ο νούς. Ευχαριστώ σας που λόγια ήβρετε πολλά να πείτε, ελεύθερα τα αισθήματα στους δικούς να εκφράσετε χωρίς αντροπήν τζιαι Πρέπει.  Γλώσσα μου ευχαριστώ σε που τες γεύσεις ούλλες στο καζάνι σου τες έριξες με όρεξην, συντροφκιάν να μου κρατούν όταν θα φύω.  Τον σκόρτον τον κυπριακόν δέ θα ξιχάσεις, τες σουπιές, τα πικρά φύλλα της λεμονιάς που άκκασες, το ευλογημένον ούζο τζιαι το τσίπουρο, το νερόν το κυπριακόν που έχει νοσταλγικά παράξενην γεύσην.  Ευχαριστώ σου που εδεύτηκες τες πέτρες, το κύμμαν, το πικρόν το τσαρτελλούιν, τον φελλόν του πεύκου, για να μάθεις καλά τες γεύσεις τούτων των σημαντικών συμβόλων.

----------------

Ούλλες ευχαριστώ σας, αισθήσεις όξυπνες, που Άδρωπον με κάμνετε πάνω στη γήν.   Αγαπώ σας.