Αντίο, εργαστήριν μου.

Το εργαστήρι μετά που τη μάχη, ένα χρόνο εκράτησε σχεδόν, καρτερά να το καθαρίσω πρίν να φύουμε.  Μα τί ωραία, θωρώ πραγματικά τη ξημαρισιά τζιαι το χάος που δημιουργεί η κάθε μάχη που κάμνω μές τη ψυσιή μμου!  Έννεν θεωρίες, ούτε σκέψεις.  Εν υλική η μάχη, φαίνεται πάς τα καταλυμένα εργαλεία, τη μαρμαρόσκονη που καλύπτει τα πάντα -θυμίζει μου τους ασπρόλοφους κοντά στον Κοτσιάτη-    εν ολόκληρην Κύπρον που εκατάλυσα δαμέσα.  Εκαθάρισα πουμέσα, εξημάρισα έξω, τζι εγέννησα τέχνην.  Απλή διαδικασία.

Σε στενό δωμάτιο, κάτω που το γή,  στο σιειρόττερο σημείο του σπιθκού μου -μές το υπόγειο, το υγρό, το γρανιτένο, έχτισα τον Καταλύτη τζιαι τον Μεταφραστή.  Με βίαια εργαλεία που κόφκουν, χτυπούν, ακκάννουν την αιώνια ύλη της πέτρας.


Τζι έδωκα έτσι τη πνοήν τζιαι φωνήν στον κόσμον τον εσσωτερικόν που μόνο σε μορφήν σκαλισμένη μπόρει να πεί την ιστορίαν του.

Σφυρί, κοπίδι, μάρμαρο.  Μολύβι.  Απεριόριστες δυνατότητες έκφρασης.

Το πιό σημαντικό εργαλείο, χειροποίητο κοπίδι που τους μαστόρους σιδεράες του Βερμόντ.



Τζι όσες πέτρες εσκάλισα, έδωκα τες, καμμιάν εν άφηκα δαμέ να τη θωρώ.  Η ηδονή ζεί μές την πράξη του σκαλίσματος, όι στο κούρτισμα των αντικειμένων μές το σαλόνιν.