Που το παράθυρον μου (2)

Είπα να γράψω κάτι σήμερα, άν και δέν έχω τίποτε δραματικό/διασκεδαστικό να αναφέρω.  Εκατάφερα να αποθανατίσω για πρώτη φορά τους βουδιστές μοναχούς που περνούν για κάποιο λόγο που δαμέ τζιαι παίζουν το τύμπανο τους αμίλητοι.   Πού πάν?

Εμείναν μόνο δύο μέρες δουλειάς, τζιαι μετά πακετάρισμα για δέκα ακόμα πρίν την επιστροφή στη Λαιστρυγονία τη Γήν της Πυράς.  Οι δυνάμεις εφτάσαν στο αμήν τους.  Σκέφτου οτι έν έχω όρεξη ούτε για πάρτυ ούτε για φίλους πλέον, ίσια που σώννω να σέρνω τα βήματα μου κάθε νύχτα που το αυτοκίνητο στον καναπέ, τζιαι μετά τηλεόραση σκουπιδιάρικη ώς τες 11 τζιαι ύπνο ανήσυχο με πολύ ροχαλητό,  χωρίς όνειρα.    Έν θέλω ούτε μουσικές, ούτε ποιήσεις, τίποτε. Ότι έγραψα έγραψα.  Η αγαπημένη πέννα μου τζιοιμάται πάς το πιάνον μισοόφκερη.   Το σεττάρ ακούμπησεν την τζοιλιάν του μές τη θήκην τζιαι αναστέναξεν.     Όσον εδίδαξα, τούτον ήταν.   Γειά σας μαθητές.  Θα εμπορούσα να γράψω ολόκληρες αναρτήσεις για τα κολακευτικά λόγια που με εράναν οι γονείς τούτες τες μέρες.   Εμπήκαν τζιαι τα τελευταία τσιέκκια που τους μαθητές στην τράπεζαν σάν τη σοδειάν που στιβάζεις μές τες αποθήκες σου μετά που το θέρος.  Εκαταφέραμεν τα τζιαι φέτος να μέν παττίσουμεν.  Όσο σκέφτουμαι οτι με περιμένουν δέκα εβδομάδες διακοπές γελούν τα μουστάτζια μου τζιαι χορεύκουν τα μμάθκια μου. Παρασκευήν απόγευμα τελειώννουν ούλλα.   Έσιει που το σεπτέβρην που δουλεύκω σάν τον τζί που τον πελλόν εξαήμερα.  Τουλάχιστον πάει καλά η δίαιτα, έππεσεν τζιαι λλίον η σκεμπούδα, έσφιξα τες ζώνες μου κατά δύο τρύπες, άτε εκόψαμεν τζιαι τα ποτά τζιαι τους καφέες, άγιος έγινα.