Ασυνάρτητον της κούρασης

Σπίτι μόνος μου τζιαι κουρνιάζω αξύριστος μές την τένταν της υφαντής κουβέρτας σαν κάθουμαι στη πρωινή δροσιάν τζιαι τον ήλιον που μπαίννει κρυφά στο βαθυμπλέ δωμάτιον με τες αραχνοϋφαντες κουρτίνες.  Αφού το φραπέ απαγορεύεται, πίννω κρύο αμυγδαλόνερο τζιαι πείθω τον εαυτόν μου οτι αρέσκει μου.   Λείπουν  ούλλοι επήαν στο πάρκο να παίξουν.  Εγώ περιμένω να περάσει η ώρα κολυμπώντας μές το σιρόππι της βαρεμάρας μου.  Έχω μόνο 2 ώρες δουλειά το απόγευμα αντί 10, έκλεισε το σχολείο που πάω τες παρασκευές το πρωί, τζιαι σιγά σιγά σβύννουν οι μηχανές μου.  Δυστυχώς οι δυνάμεις μου μιά μιά κάμνουν φτερά τζιαι φεύκουν.   Το χαμόγελον μου έν θέλει να κάτσει στο πρόσωπον μου.   Η όρε \ξη μου της ζωής εχώστηκεν .    Είμαι άδειος, τζιαι δέν έχω διάθεσην ούτε φίλους να δώ ούτε κανέναν.   Στο κομπιούτερ παίζει ήρεμη  μουσική της Κωνσταντινούπολης με νταούλια βιολιά τζιαι χορωδίες ούλλο σεκλέττι.  Να γράψω ανάρτηση?  Σκέψεις έν έχω, τζιαι οι προβληματισμοί νεουλιάζουν με.  Γιατί εν τόσο βαρετή η τζιεφαλή μου σήμερα?  Άρπαξεν  με  κατάπτωση σφιχτά που τα μηνίγγια μετά που τη συναυλία, τζιαι εκατάλαβα πόσην κούρασην ετράβησα φέτος.  Άμα θέλεις να ζήσεις, πληρώνεις Διάσπορε. Επεράσαν που τον δρόμο μόλις τωρά ντυμένοι με σάφραν μανδύες οι βουδιστές μοναχοί με το τύμπανον τους.  Πού πάν κάθε παρασκευήν με τες ξυρισμένες κορφές τζιαι το ύφος το άδειο χωρίς έννοιες?