Τέλος της χρονιάς επιτέλους.

Ούφφφφφφφφφφ.   Τέλος.   Πάει αλλο ένας χρόνος δουλειάς φορτωμένος ζωήν.

Που σήμμερα ώς το Σεπτέβρην:

Δέ θα ξαναοδηγήσω 160 χλμ την ημέραν που σπίτι σε σπίτιν των μαθητών.

Έν θα ξαναφάω τα δύο μου γεύματα της ημέρας πάς τα γόνατα μου πουκάτω που το τεμόνιν τζιαι να μου παίζουν πουρούες.

Έν θα ποτζοιμούμαι που την κούρασην η ώρα τρείς το απόγευμαν.

Έν θα δουλεύκω 10 ώρες την ημέραν για έξι μέρες.

Έν θα γράφω τες νύχτες μουσικήν τζιαι ποίησην ή αναρτήσεις στο βλόγ εξουθενωμένος με πείσμα γαουρινόν.

Δέν θθα εξηγώ ούλλη μέρα για τες νότες, το παίξιμον, τες ζωές των συνθετών, δέ θα κρατώ ψυχολογικά τον καθέναν που τους 45 μου μαθητές, ούτε θα συγκεντρώννουμαι έντονα για να βρίσκω τα λάθη τους τζιαι πώς να τα διορθώσουμεν.  

Που σήμμερα:

Θα βουρώ στα δάση τζιαι τες φάρμες με την οικογένειαν τζιαι μόνος μου να μαζεύκουμεν φράουλες τζιαι μπλούπερις, να τρώμεν παγωτά, να τρώμεν καλαμαράκιν στα κάρβουνα στες παραλίες του βορρά, τζιαι όστρακα πάσης φυσης ολόφρεσκα.

Θα κάμνω κάθε μέρα meditation  τζιαι γυμναστικές.

Τζιαι μετά, Κύπρον για χαλάρωμαν.