Ο τρόμος της προετοιμασίας.

Θυμούμαι την ημέραν που άρκεψεν ο πόλεμος τούτος της ετοιμασίας.  Θυμούμαι την τζιαι αν κλείσω τα μμάθκια μου έρκουνται μου επισκέπτες ούλλες οι εικόνες, η αυλή, η μυρωθκιά της συτζιάς, το σιτάριν που εξεράνισκεν πάς τες ταβλαρκές.  Θυμούμαι εκάθουμουν στα γόνατα της προγιαγιάς μου να μου πεί ιστορίαν όπως εκάμναμεν κάθι μέρα μετά την καταστροφήν του '74 τζι έσουζα τα πόθκια μου σάν το ναννούρισμαν στο ρυθμόν της ήσυχης της φωνής.  Η Θεκλού η λεγόμενη.  Θα ήμουν 5 χρονών.  Τρία χρόνια μετά την εισβολήν, αρκετά μετά, τόσον που είσιεν έρτει πίσω το ισοζύγιο της οικογένειας.  Θυμούμαι τη μαυροφορεμένην λυσιώτισσα στετέν μου να με βάλλει στα γόνατα της τζιαι να μου κάμνει την ιστορίαν του Λύμπουρα τζιαι του Ζίζιρου.

Ο Ζίζιρος έκαμνεν ζωή χαρισάμενην ακούεις, χαρές, τραπέζια πολλά, τζιαι δέν επρόσεχεν ποττέ του.  Είσιεν φίλους, ήταν χουαρτάς, επέτασσεν τα. Δέν εφύλαεν καθόλου να έσιει στην αστοσιάν να φάει.  Επερίπαιζεν το Λύμπουραν που ήταν δουλευτής τζιαι συνάμενος.  Αντίθετος χαρακτήρας.  Προσεχτικός, προσηλωμένος πάς την επιβίωσην του μέλλοντος του.  Εμάζευκεν σιταρούιν, κριθαρούιν, φυλλούθκια, ότι έβρισκεν, τζι εφύλαεν τα μές τη φουλιάν του.  Ήρτεν το λοιπόν ο σιειμώνας τζι ο Λύμπουρας έκλεισεν λαλεί τη φουλιάν του να μέν ρυά τζιαι έκατσεν με την οικογένειαν του να απολαύσει τα αγαθά των κόπων του.  Τζι ο Ζίζιρος?  Καημένε Ζίζιρε! Έμεινεν να γυρίζει σάν την κατάραν το δάσος μές το σιόνιν, τίτσιρος τζιαι μακκωμένος ώς που τζι έβαλεν τον έσσω ο Λύμπουρας να μέν πεθάνει που την κρυάδαν τζιαι την πείναν.

Τζι όπως εθώρουν τα γερασμένα της τα μμάθκια της στετές που τόση στέρησην τζιαι πόνον είδεν στη ζωήν της, έπιαν με ο Φόος.  Ένας Τρόμος μεγάλος.  Τζι η φωνή μου η παιδική η πουμέσα μου που έξω δέν έφκεννεν ποττέ της είπεν μου "Έθθα επιτρέψεις ποττέ σου να σου συμβεί τούντο πράμαν".

Μα αφού είμαι ανίδεος που τους τρόπους του κόσμου, εγιώ επαρεξήγησα την ιστορία.  Αντί να καταλάβω πως τα εφόδια οπυ εμάζευκεν ο Λύμπουρας ήταν ριάλλια, περιουσίες καριέρες, εγιώ εκατάλαβα πως ήταν πνευματικά τα αγαθά.  Μέν με αρωτάτε πώς το εκατάλαβα, ήμουν περίεργον αγοράκιν αμίλητον με σκέψεις ζαβές τζιαι πολλές.

Τζι έπιαν με φόος πως εννα έρτει μιάν ημέραν ο σιειμώνας τζιαι δέ θθα είμαι έτοιμος.  Επανικοβλήθηκα τόσον που χωρίς να το καταλάβω έκαμα όρκον του εαυτού μου να μέν ξαναπροσπαθήσω να συμμετάσχω στο πάρτυν της κοινωνίας.  Εκατάλαβεν ο αθώος μου ο νούς πως εν έναν πάρτυν τζιαι πως εγιώ είμαι ο Λύμπουρας.  Τζι αντί να πολεμώ να πιάννω καλούς βαθμούς στη ζωή μμου άρκεψα να θκιεβάζω βιβλία πολλά, να κυνηγώ την έκστασην μέσα που τη μουσικήν, ύστερα μές τη γλυπτικήν, τζιαι να μάχουμαι συνέχειαν πάς το σύνορον της ύπαρξης.  Εσύναα, εσύναα, εργαλεία, όργανα, βιβλία, σκέψεις, πόνον, αγάπην, εσύναα σάν το λυσσιάρην.  Η ζωή ήταν πάντα ένα πρόβλημα.  Εν δύσκολο να κουβαλάς ψυσιές σάν τη δική μου πανικοβλημένες..  Έμαθα να την κυβερνώ, τζιαι το Μεγάλο Μάζωμα εγίνηκεν τρόπος ζωής.

Ποττέ μου έν ερώτησα "Γιατί"?

Έξερα τί κάμνω, τζιαι πεισματικά αρνήθηκα να συμμετέχω στο Μεγάλο Πάρτυ της επιβίωσης.  Μιάν ημέραν ήταν να έρτει ο σιειμώνας.  Τζιαι τούτον εκράτησεν με ζωντανόν ακόμα τζιαι τες μέρες που έν έθελα.  Κόμα τζιαι όταν ήταν εμφανές πως έχω λάθος, πως τα έκαμα πίττες, πως θα μπορούσα να ελειτούργουν πιό καλά τζιαι να έχω ευκολόττερη ζωήν ή μέλλον πιό σίουρον, δουλειάν 'καλήν', καριέραν, προοπτικές.  Ώς τζιαι τη μουσικήν που εθκιάλεξα έν την ακολούθησα στο Πάρτυ που έφερεν.  Άφηννα τα ούλλα πίσω μου συνέχεια, αθρώπους, φίλους, έρωτες, καριέρα στο σκαλοπάτι, ούλλα άφηννα τα πίσω μου.  Ο σκοπός Ένας.  Να μέν με πιάει ο σιειμώνας απροετοίμαστον.


Άχ, ψυσιή μου τζι ήρτεν ο σιειμώνας.  Ήρτεν, ήρτεν η κρυάδα τζιαι ο βορκάς.  Μιάν καλήν ανοιξιάτικην μέραν ήρτεν ο σιειμώνας αναπάντεχα τζι εσκούλλισεν μας ούλλους.  Εξιππάστικα, αντζιελοσκιάχτικα τόσο δέν το επερίμενα πραγματικά να γινεί πραγματικότητα ο Τρόμος.

Μα, σάν τον εθώρουν τον τρόμον να ποτιλύεται είδα πως Έν Φοούμαι καθόλου.  Μάλιστα ήρτεν μιά ανακούφιση απίστευτη, μιά ανακούφιση που μου έφερεν την πολυπόθητη Απόλυτη Ελευθερία που τόσα χρόνια εγύρευκα ποτζιεί ποδά.  Τζι αφού έκλεισα την τρύπαν της φουλιάς μου, είδα γυρόν μου τα πλούτη που εσύναα τόσα χρόνια, τζιαι θα κάτσω να τα απολαύσω λαλώ.

Κάτι με εμποδίζει όμως.  Έν μπορώ να αφήκω το Ζίζιρον να ψοήσει που την κρυάδαν.  Τζιαι φκέννω έξω της τρύπας μου να τον γυρέψω.
Αν είσαι φίλε Ζίζιρος, εσέναν γυρεύκω να σε βάλω έσσω.  Τζιαι δέ θα ησυχάσω ώς που να σας βάλω ούλλους έσσω μου.