Ένα
Εσπάσαν ούλλα. Οι ελπίδες του κόσμου, η πίστη σ' έναν μέλλον καλλύττερον, τα ριάλλια μας, οι δουλειές μας, ούλλα εσπάσαν. Πάει η κύπρος, πάν τζιαι τα όνειρα, ούλλα εμαυρίσαν. Έναι για κλάματα πλέον η κατάσταση, τζι όποτε μιλήσω τους γονιούς μου μαραζώννω τζι άλλον. Το αστείον έναι πως μέσα που τούτα ούλλα, είμαι σε φάσην της ζωής απίστευτην. Σε στάδιον που έν έξερα πως ήταν δυνατόν να φτάσω. Στο στάδιον που όσα ξέρω τζιαι όσα είμαι, γίνουνται Έναν, τζιαι όπως είμαι πουμέσα μου έτσι είμαι τζιαι πόξω μου. Στη γλώσσαν του Άλλου Κόσμου λαλούν με μάστρον αλχημιστήν. Στη γλώσσαν τούντου κόσμου λαλούν με καλλιτέγνην αποτυχεμμένον. Μέσα που την καταστροφήν, η ελπίδα η δική μου πολλυνίσκει. Για πόσον κόμα θα γράφω δαμέ έν ξέρω. Εχάθηκεν ο ελεύθερος χρονος, εχάθηκεν τζι η όρεξη.