Η θλίψη.
Αυτοπροσωπογραφία τους πέντε εαυτούς που μάχουνται...
Mondestrucken/Φεγγαρομέθυστος
Έγραψα έναν κομματούδι για πιάνο σήμερα το ξημέρωμα γλυτζιύν, νάκκο σκοτεινόν, ασημένιον. Ήρτεν μου την ώρα που έκαμνα μπάνιο μεταξύ σαπουνίσματος τζιαι σιαμπού. Έτο σε rough form, με όι πολλά καλόν ήχο, Βασικά είχα ξυπνήσει δημιουργικά ερεθισμένος (οι άντρες συνθέτες έχουν μιάν ειδικήν πουλλού της δημιουργίας η οποία όπως την κανονική που το πρωί πιάννει την η όρεξη ξυπνά τζιαι θέλει να ενεργήσει ερωτικά) εξύπνησεν λοιπόν η πουλλού μου του πνεύματος τζι έθελεν να ερωτευτεί γλυκά μιά πλευρά μου παλιά που έχω αφήσει πίσω. Εμίλησα της πρώτα της πλευράς, ψιθυριστά. Εκοιμάτουν δίπλα μου, εχαϊδευκα την τζι ετύλια τα μαλλιά της γυρόν που το δάκτυλο μου το μικρόν γεμάτος έρωταν. Άκουα την που ανάπνεεν στον ύπνον της το βαθύν -χρόνια είχε μείνει άγρυπνη η φτωχή, άδικα άγρυπνη, είχε αγριέψει, τα μάτια της ήταν πάντα κατακόκκινα τζιαι σκοτεινιασμένα συνέχεια. Μάνα μου την πλευρούδαν μου την πρωτόγονη, τζιαι δέν την άκουεν κανένας τότε, έσιει το παράπονο. Έν έξερεν ποττέ της να ξ
Σχόλια
η ομοιοτητα στην τεχνικη και στο χρωμα δειχνει επισης τις ομοιοτητες: ουλλοι εν το ιδιο απλα ο καθενας λειτουργει απο και στον χωρο που του δινετε, εν αρκετα fluid το ιδιο το εργο, "τζιλα" ευκολα και η παραπανο ενταση εν στο frame που εβαλες που αντικατοπτριζει βασικα τους πεντε ευατους οι να μαχουνται μεταξυ τους αλλα να ενωνουν τις δυναμεις τους για να ξεπερασουν τα ορια που τους επιβληθηκαν στην προσπαθεια τους να διεκδικισουν πιο πολλη χωρο για να ωριμασουν αφου εν στριμωγμενοι τζιμεσα τζι.
νηφαλια.
Ξενούδης