Το υπόγειο

Ούλλα τα αμερικάνικα σπίθκια έχουν υπόγειο.  Άμα λαλούμε υπόγειο, εννοούμεν Υπόγειο.  Πουκάτω που το σπίτι, πουκάτω που την επιφάνεια του εδάφους.  Όπως κάτι σκηνές που έργα τρόμου   -αδύνατο φώς, μυρωθκιά υγρασίας, τοίχοι πέτρινοι αρχαίοι  (εμέναν εν 140 χρονών), σκάλα που τρίζει.  Γενικά έννεν τόπος που θέλει το πλάσμαν να περνά το χρόνον του.  Πάντα σκέφτουμαι άμαν είμαι στο υπόγειο πως ακόμα κυκλοφορούν τζιαμέ οι ψυσιές των προηγούμενων ενοίκων του σπιθκιού μου, εν ο μόνος χώρος που έν εσάσαν ποττέ τους, το υπόλοιπο σπίτι αναζωογονήθηκε καμπόσες φορές τζι έν θυμίζει ζωές άλλων.   Μα στο υπόγειο εν ακόμα τζιαμέ οι σπόντες τους, τα ράφκια τα αγιωμένα που εβάλλαν το κάρβουνο, οι φωνές τους.

Στο υπόγειο ξαπολούμεν όσα πράματα δέ θέλουμε να θυμούμαστε ούτε να θωρούμε μπροστά μας, αναμνήσεις φοιτητικές, παλιά έπιπλα, κάδρα.  Τζι ας μέν το κάμνει η καρκιά μας να τα πετάξουμεν.  Τουλάχιστον εν τζιαμέ, τζιαι κάποτε κάμνουμεν τους επίσκεψη για να νιώσουμεν την ασφάλειαν.  Έχουμε παρελθόν, τζι η επιβεβαίωση εν μές τες κάσιες με τα σαπημένα γραπτά τζιαι τα φούτον που εγοράσαμεν το 1995 τζι ακόμα εν διπλωμένο στη γωνιά.

Εκάθουμουν στη βεράντα πρίν καμιά θκυό εφτομάδες τζι έπιννα τσιάρο μές την αντηλιά του φθινοπώρου την κρυαδερή, σκονισμένος πουπάνω ώς κάτω στο διάλειμμα μου που το σκάλισμα της πέτρας.  

Τζιαι ξαφνικά έπιαν με έμπνευση.

Τρείς μέρες δουλειάς, τζι επέταξα το υπόγειον ούλλο, εκαθάρισα το, τζι έστησα πάσh   εργαστήριο της πέτρας.  Άλλα υπολόγιζα.  Πως θα εσκάλιζα στη βεράντα μές το χειμώνα τζιαι τους  -15 βαθμούς, με βάσανο.  Γιατί να μαζοχίζουμε για την τέχνη?  Φτάνει μαζοχισμό.  

Τζι εψές επιτέλους έκατσα στο υπόγειο μου, ήπια στην υγεία μου τζι αγκαλιάσαμμε τα γυαλιστά μου ράφκια που εν γεμάτα εργαλεία, θκιαμαντόδισκους, λιβέρκα, πέτρες, πάγκους με μέγκενες τζιαι τρύπες για τη σκόνη, ούλλα όσα αγαπώ της  Γής, όσα πιάννουν το Άψυχο τζιαι κάμνουν το Ζωή τζι Έκφραση.  

Το υπόγειον δέν το φοούμαι.  Έμπηκα μέσα του.  Είδα.  Εκαθάρισα το.  Έπλυνα το.  Αγάπησα το.  Έντυσα το.  Εφοδίασα το.  Τζι όταν φύω, η φωνή μου εννα μείνει δαμέ να την ακούσει ο επόμενος.   Έν μου ανήκει τίποτε.