Διασπορος

:-)

Προχτές, έθεσα τες σκέψεις μου για επαναπατρισμό, ρώτησα τη γνώμη σας.  Πραγματικά με συγκίνησε η ανταπόκριση.  Δέν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με βοηθά να στερεώσω τη σκέψη μου οταν ακούω τες γνώμες και ιδέες άλλων ψυχών.  Διαβάζω, ξαναδιεβάζω όσα είπετε.  Κάμνω ένα κράμα που τες ανησυχίες, τες διαπιστώσεις, την εμπειρία του καθενός, και τα ζυγίζω.   Αν απαντήσω στον καθένα προσωπικά, θα επαναλάβω σίγουρα πολλά πράματα, άρα αποφάσισα να σας νεκατώσω ούλλους, να απαντήσω με ανάρτηση πρόσθετη, κάτω που το πρώτο κείμενο, το οποίο ξανα-αναρτώ...    Αυτές τις μέρες προσπαθώ να δώ πόση πίεση μπορεί να αντέξει το κορμί, πόση δουλειά μπορεί να κάμει καλά, πόση δημιουργία μπορεί να γεννήσει, και ταυτόχρονα να μένει ήσυχο, χαλαρό, να χαμογελά, να εν καλός σύντροφος, πατέρας που παίζει με τα μωρά.  Λέν οι παροιμίες του λαού  "παπάς που λειτουρκά πολλές εκκλησιές...."   -δηλαδή έν μπορεί να γίνουν καλά οι δουλειές αμα κάμνεις πολλές μαζί. ...

Παρένθεση.  Πόψε δέν σώννω να γράψω.  Έφτασε η αντοχή μου στα όρια της μετά που το ωραίο μου δωδεκάωρο  -ειδικά την τελευταία ώρα όταν η μάνα του 17χρονου που προετοιμάζω για κολλέγιο μουσικής (η πρήχτισσα παραγωγός ταινιών που της είχα βάλει τότε τις φωνές τζι έκαμα τη μαρτούδι)  ελούθηκε στα κλάματα σάν κουβεντιάζαμε για την (μή) πρόοδο του γιού της παρά τες προσπάθειες μου τες υπεράνθρωπες.  Παρολλίο να πέσει στην αγκαλιά μου, ενεκάτσιασα σχεδόν.  Μές τες μύξες, τα δάκρυα της, κατάλαβα οτι μου έλεγε οτι ο γιός της καπνίζει μισό κιλό μαριχουάνα φρέσκα το μήνα.  Άαααα  το πουλάκι μου.  Γι' αυτό εν έτσι χαντακωμένος.  Κάτι είχα καταλάβει αλλά τελικά εν τεράστιο το πρόβλημα του. "Κάμε κάτι"   -με ικέτεψε. "Τώρα να τον σάσω καλά.   Διάς μου άδεια να του δώσω κανένα πάτσο αν χρειαστεί?" "Ννναίι, διώ σου, μόνο εσένα ακούει δέ ξέρω τί του λές αλλά γράφει τους όλους στ' αρχίδια του, μόνο εσένα ακούει, κάμε κάτι κύριε Διάσπορε να...

Αν και τούντες μέρες δέν επικοινωνώ με το περιβάλλον πολλά (το σώμα/μυαλό δουλεύει αυτόματα, η ψυχή εν αλλού σε κόσμους μαγικούς της μουσικής παρέα με την ουσία του σύμπαντος πιασμένη σε έρωτα παράφορο)  αν και λειτουργώ περπατώντας μές την ομίχλη μου έξω απο τα όρια τα καθημερινά, μές το Ελεύθερο, φαίνεται ακόμα ο αυτόματος μου εαυτός κάμνει καλά τη δουλειά του, διδάσκω καλά, έχω συνέχεια τηλεφωνήματα για νέους πελάτες  (καλό τούτο, νομίζω θα νικήσω την κρίση, πάμε καλά). Φτάνω χτές στο σπίτι νέου μαθητή, συστημένου απο οικογένεια αγαπημένη μου.  Δέν ήξερα τί να περιμένω.   Φτάνω στην πόρτα του πράσινου παλιού σπιτιού που μοιάζει στοιχειωμένο διασχίζωντας μιά αυλή εντελώς παραμελημένη γεμάτη ακαθάριστο χιόνι, ξερόκλαδα και λάστιχα παλιά.   Η πόρτα, αρχαία κι επιβλητική, ανοίγει και βλέπω μπροστά μου ένα γέρο ξημαρισμένο με γένια και μαλλούρα ατημέλητη.  Πλατύ πρόσωπο χαμογελαστό όμως.  Με καλοσωρίζει και μπαίνω με λίγη νευρικότητα στο προχώλ του. ...

Μισοάδεια. Μισογεμάτα. Χρησιμοποιημένα καθημερινά υλικά. Σκουπίδια του εαυτού που προτιμούμε να ξεχαστούν. Τα πετάμε χωρίς ποτέ να τα γνωρίσουμε απο κοντά. Χωρίς να τους προσφέρουμε τίποτε. Χωρίς να τα αναγνωρίσουμε. Ο καφές μου ο ψεσινός.  Πάγωσε έξω στη βεράντα. Μπουκάλα της σέβεν-απ.  Με αναπτήρα χαλασμένο. Ξερολούλλουδο σε μεγέθυνση ταψακιού. Πλαστικό του καφέ με καλαμάκι. Άδεια σιοκολάτα.  Υπόσχεται να μας οδηγήσει στο Φώς. Μυστήρια γυναίκα αλκοολική κρυμμένη σε υπόγειο? Όχι.  Υγρό πιάτων. Καλλιτεχνικότατο το χέρι!! Το εσωτερικό πλανήτη?  Ο Κρόνος?   Όχι.   Καλαμάκι.   Σάν το Μάτι Του Θεού. Πλημμύρα στα γειτονικά σπίτια?   Μπανιέρα πολυτελείας κοντά στο παράθυρο? Όχι.  Μπουκάλα ούζο στο περβάζι.

Κάθομαι τρέμοντας έξω στη βεράντα στο παγωμένο παγκάκι τα μεσάνυχτα με κλειστά τα μάτια και τσιγάρο στα χείλη.  Στη σιωπή της πόλης κρυμμένος  ακολουθώ το κροτάλισμα  των δεντρόκλαδων, γίνομαι ένα με την ουράνια ξύλινη μουσική παρέα με τον άνεμο που ταξιδεύει ψηλά ως στες κορφές και τις στέγες με τις καμινάδες. Τρίτο βράδυ αγρυπνίας.   Απαρνήθηκα το κορμί.    Για να ελευθερωθεί το μυαλό του ανθρώπου, πρέπει το κορμί να ξεχαστεί, να λειτουργά μόνο αυτόματα.. Νηστεύω.    Αφέθηκα στη λατρεία της κοκακόλας, του καφέ, της σιοκολάτας, της ζάχαρης.  Και του μονόωρου ύπνου. Την πρώτη μέρα κουρασμένος.   Παραπονιέσαι κορμί. Τη δεύτερη νιώθεις χάλια κορμί, μιλάς για πόνο. Μα την τρίτη σιωπάς, κορμί, και το Μάτι το Μέσα ανοίγει.    Κάτι ξέρουν οι 'σοφοί'   -αυτοί ομως τα έχουν με την λεγόμενη 'αμαρτία'  και την άρνηση της ηδονής   -εδώ διαφωνώ με τους 'σοφούς'.  Υπάρχουν πολλά είδη άρνησης του κορμιού....

Τέλος διακοπών.  Τέλος γιορτών πεθεροβρωμισμένων.   Τέλος επισκέψεων απο φίλους καρδιακούς και αδελφόν λεβέντην.  Εχτές, γεμάτος όρεξη για ζωή εσωτερική, ξύπνησα το πρωί με την παγωνιά και τα χιόνια έξω που το παράθυρο και είχα στο αφτί μου  ένα κομμάτι καινούργιο να μου μουρμουρά.  Τις τελευταίες τρείς μέρες άκουα μόνος μου τα βράδυα pink floyd -τα πρώτα τους 4 άλμπουμς (τα καλύτερα!) γιατί κάτι μου είπε πως το κλειδί της ηλεκτρονικής μουσικής για μένα αρχίζει απο τους Πατέρες της ψυχεδέλιας.  Άκουσα και άλλα διάφορα σπουδαία που μου έχει στείλει μιά ψυχή που καταλάβει την ηλεκτρονική.  Ώρες πολλές, χοροί πολλοί  (πουμέσα μου),  έμπαινα κάθε νύχτα μές την έκσταση του ήχου γεμάτος, έβγαινα Κουρδισμένος.  Σάν τον σαμάνο στον αμαζόνιο.  Και όλα πεντακάθαρα τα ερωτεύτηκε ο Νούς μου ο 'άλλος'.    Το λοιπόν ξύπνησα χτές, είχα μιά έντονη μελωδία στο μουσικό μου μέσα, και ζήτησα της Αγάπης μου να προσέχει τα μωρά μόνη της ούλλη μ...