Το Μάρμαρο

"Μεγάλα κομμάθκια μάρμαρο?"   -γελά ο θεόρατος πέτρατζιης πλαισιωμένος που ξύλενα παλέττα ττελλιασμένα, παλέττα ξίσιηλα γρανίτες, σχιστόλιθους πράσινους τζι άλλα πετρώματα που προορίζουνται για τη βιομηχανία κατασκευής πλακόστρωτου.  Εν ολόσκονος τζιαι  ηλιοκαμένος.

"Όσα θέλεις έχω, έλα να σε πάρω στην άλλη πλευρά της αυλής έχω τα κομμάθκια τα άχρηστα που μου περισσεύκουν να πιάσεις όσα θέλεις τζι εννα σε χρεώσω μόνο κάτιτις".

Περπατούμε μικροί τζι ασήμαντοι σάν τους λυμπούρους για καμμιά εκατοστή μέτρα ανάμεσα στα τζοιμισμένα, τα παράξενα τζι ήσυχα πετροβουνάρκα που ξεκουράζουνται για τελευταία φοράν ακέραια πρίν η βία των εργαλείων ξανασπάσει τα κορμιά τους.   Φτάννουμεν  ώς το σύνορον της αυλής μπροστά που το δάσος, τζι  ένας σωρός άσπρα αστραφτερά μάρμαρα εμφανίζεται μπροστά μας, λόφος που μοιάζει με κύβους ακανόνιστους πηχτής ζάχαρης.

Χτυπά η καρδία μου που τη συγκίνηση τζιαι πετάσσουμαι πάς το βουνάρι.

Θκιαλέω λλία κομμάθκια με παράξενα σχήματα που μου είπαν "πάρε μας σπίτι να πλάσουμε μαζί τέχνη, μέν μας αφήκεις δαμέ τζι εννα μας σπάσουν να μας κάμουν τσιακκίλι μάστρε να χαρείς εν κρίμα τα νειάτα μας να πάν άδοξα να μας πατούν οι θνητοί στα μονοπάθκια τους."

Του μαρμάρου έν του χαλάς χαττήρι ποττέ, έσιει ύφος βασιλικά ήρεμο τζιαι κερδίζει σου την φιλίαν αμέσως.  Πέντε έξι κομμάθκια ήβρα μόνον, 40 κιλά το ένα.  Τζιαι θα πάν σπίτι μαζί μου να μου πούν τα μυστικά τους, να πλάσουμε Ζωντανό παρέα.  Ένα ολόασπρο της καρράρας, ιταλικό, τζιαι τ' άλλα που το ντάνμπυ που έχουν ρίγες πράσινες.  

"Έλα μάστορα Διάσπορε να σου πούμεν για τη γραμμή των αντρών που πελεκούν το μάρμαρο, τζιαι κάμνουν κούρους τζιαι παρθενώνες να μείνει το κορμίν μας το άσπρον αθάνατο, τζι η ψυσιή τους μές τες μνήμες των αθρώπων ζωντανή."