Ματωμένες πέτρες

Τέσσερα αρκοπέζουνα του Μαζωτού.  Έντεκα κουρκουτάες.  Τζι έναν κουπάϊ στρούφοι πασιόκωλοι.  Φόος τζιαι τρόμος των αγαλμάτων, πηγή άγχους για το μάστρο-γλύπτην τζιαι τη μάναν μου.  Μπαίννουν μές τα κλουφκιά των όρνιθων τζιαι τρών φαϊν αβάτταν, σικκιρτίζουν τες τζι έν μας γεννούν αφκά.  Τζι οι πέζουνοι κάθουνται πάς τη κκελλέν του Πετραίου, της Ευρώπης, της Οικογένειας, της Πρώτης Απριλλίου, πάς τη κκελλέν των Σιαμαίων,  τζιαι ξαπολούν τσιλλάρες.  Τρίψε τζιαι να τρίψεις τες πέτρες κάθη μέρα μές τον νήλιον πάς τες σκάλες.  Πόσον.

Τζαι ππέφτει πάνω μου η ευθύνη να τα καθαρίσω, πάντα εμέναν.  Εγιώ που μούγιαν έν ηβλάφτω ποττέ μου, που ζιώ λαλώ μόνον για την ομορκιάν τζιαι την αγάπην, εγιώ με τα σιέρκα τα μαλαχτά, παράξενον έχω ταλέντον στο σημάϊν που μιτσής, μάστρος τ' αεροβόλου, τζιυνηός, χάρος των κουρκουτάων τζιαι των πουλιών.  

Πιάννω το θρυλικόν Γουέμπλεη τ' αεροβόλον που έν χάννει ποττέ του, τζιαι φορώ στο σώμαν μου τον αντρισμόν τον πρωτόγονον.  Έν έσιει λύπησην γιά συναισθήματα ο χάρος.  Στήννω καρτέριν μές την τερατσιάν τζιαι καρτερώ τους πέζουνους.   Κάθεται έναν πάς το Λιοντάριν, σιέζει μές το μμάτιν του τζιαι φτεροπετά ώς το φραμόν.  Κάτι καρτερά.  Την αγαπημένην του άραγε?  Βάλλω πιλλούαν μές το θάλαμον τ' αεροβόλου τζιαι συγκεντρώννουμαι.  Την ώραν που θωρώ αθώα ζωήν μπροστά μου έτοιμος να την πάρω, φακκά η καρκιά μου μα σε δευτερόλεπτον γίνουμαι αρχαίος, ο κόσμος χάννεται, τζι ο σκοπός πάνω στη γήν εν Ένας.  Να ζήσω 'γιώ καλά, τζι αν μ' εμποδίσεις θα σε φάω.  Ενάντια στη φύσην έν μπορείς να πάεις.  Μές το σταυρόν του όπλου που καδρώννω τη κκελλούαν του πουλιού σχηματίζεται η δύναμη τ' αδρωποθεού τζιαι πατώ τη σκανδάλη.  Πετάσσουνται φτερά, ξιππάζεται, κουτσεύκει χαμαί, βουρά να φύει του κινδύνου.  Βουρώ ποπίσω του σάν τον τίγρην, τζι ας έν μιά πιθαμή πουλλίν εγιώ αγρίεψα, τζι ας λαλεί η καρκιά μου "μα τί κάμνεις ρέ μουσικέ?",  τζι ας πονώ βαθκειά πουμέσα μου.  Η λύσσα του σκοτωμού εν αρχαίο συναίσθημα, μές τον εγκέφαλον κρυμμένον, παρατηρώ με τζιαι ακούω τους άντρες που κραούν γραμμήν πίσω στο χρόνον ώς τους προγόνους με τα τόξα.  

Το πρώτον ήταν δύσκολον.  Στο δεύτερον, καλλύττερα έσφιξεν η καρκιά.  Τζι ώς το δείλις, σάν το χάρον πο' μπηκεν μές το χωρκόν τους αλλόθρησκους εθέρισα το Πετραίον ούλλον, έν έμεινεν φτερόν γιά νούρος να μας ξημαρίζει.  

Εν άγρια η χαρά του χάρου.