Εσούστηκεν το Πετραίον.

Σκαλίζεις πέτρες για να μείνουν, λαλείς, στην αιωνιότηταν.  Μορφές με φόντον τη μεσόγειον ανεξίτηλες.  Έν καταλιέται εύκολα η πέτρα.  Τζι η σοφία της γής μαλαχτά μαλαχτά την χαδεύκει σάν τον άνεμον ώς τη στιγμήν που θα γενούν άμμος πάλε.

Έσιει σοφίαν η γή.  Έν έσιει άλλην επιλογήν.

Εν ο άθρωπος που έσιει την επιλογήν να γυρεύκει τη σοφίαν ή να την ξαπολά.


Τίποτε έν έναι μόνιμον, κόκκαλα είμαστεν τζιαι χώμαν, τζι η ζωή μας, τα έργα μας έν εξαρτούνται που 'μας.


Φέρτε μου άθρωπον που να 'σιει σοφίαν, τζιαι μόνον τότε θα νώσω να είμαι Σπίτιν μου.

Τζιαι 'ντάξει.  Αν εππέφταν τα αγάλματα, ο Πετραίος (π'ον δέκα μέτρα ύψος τζι εσούστηκεν πρίν την ώραν του)  χαλάλιν.  Οι πέτρες εγεννηθήκαν να τες καταλύσει η γή, εν ύλη.  Γιά ο άθρωπος, αν βιαστεί να κάμει τη δουλειάν της γής.   Αν εππέφταν θα εγίνετουν έγκλημα, καταστροφή του έργου ενός αθρώπου που παλεύκει για την αιωνιότηταν.   Χαλάλιν.  Ξανακάμν(ω)ουμεν τες.   Μα οι ψυσιές που εχαθήκαν, πόννεν έννεν ύλη, εν θεϊκός πηλός, τζιαμέ να δείς το κρίμαν.


Επιλέξετε τη Σοφίαν ρέ, τζι ο χρόνος μας εν λλίος στούντη διάστασην.


Παίζει τα πεζούννια ο διάσπορος, τζι επροσβληθήκαν τα ευγενικά συναισθήματα  (μας)   -όπως έθελεν, για να μας φέρει αντιμέτωπους με τον Άθρωπον.  Παίζει τα πεζούνια,  τζιαι τούτος ξέρει τη Φύσην του πλασμάτου, εν όξυπνος.  Ξέρει πως ζιεί ανάμεσα  τους Γάρους, που έν θωρούν ίντζαν πέρα της μούττης τους.   Παρακαλώ σε θεέ να ξυπνήσει ΈΝΑΝ  ΠΛΑΣΜΑΝ  τζιαι να πεθθήσει που τ' αλήθκεια.


Σβηστές οι τηλεοράσεις να μέν ακούω το 'κατηγορώ'  π'ον ψεύτικον κλάμαν.  Σβήννω τζιαι τα έαρ κοντίσιον να πιερώσω τα σπασμένα τους Γάρους.


Ψεύτικες έναι πάντα οι υποσχέσεις των λαοπλάνων.     Απου φάει φάει, απου κανονίσει την τζοιλιάν του τζιαι των παιθκιών του.

Πεθθήστε ρέ!   Βαώστε το βρωμόστομαν σας, εξηγητές του φταισίματος.  Εν αργά.  Είδαμεν τα ίδια, κάθε φοράν που γίνεται κάτι θωρούμεν την ίδιαν αντίδρασην.


Έν αλλάσσει ένας λαός.  Εν σαπημένος που τη ρίζαν.  Σκλάβοι εγεννηθήκαμεν να είμαστεν, να μας λειτουργούν οι Κοψονούρηες, οι ενετοί, οι τούρτζοι, οι εγγλέζοι, οι λουϊζινιανοί, οι λεοντόκαρδοι,  -αδρώποι σκλεροί τζι έξυπνοι, που ξέρουν να κυβερνούν που τα καλά, όι εμείς οι καρακιόζηες οι χώρκατοι που μιάν πιθαμήν γήν έν ηξέρουμεν να την εχτιμούμεν αρκετά για να τη διαχειριστούμεν όπως πρέπει.   Μέ κυπριακά εννα λύσουμεν, μέ τίποτε.  Τί άλλον παράδειγμαν θέλει κάποιος για να αρκέψει τη μεγάλην δουλειάν της Αυτογνωσίας?


Πεθθώ.