Δασος

Τούτο μόνο αξίζει να σώσουμε.

Σχόλια

Ο χρήστης Aceras Anthropophorum είπε…
Ιδίως που δεν χρειάζεται παρά να το αφήκεις στην υσηχία του
12/12/2011 6:44 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελάτε στες μουσικές

Είμαι Κύπρο. Εννα παίξω πελλομουσικές αύριο στη γκαλερί Αποθήκες 79 στον Άγιο Λαζαρο (Λάρνακα), η ώρα 8μμ Παρασκευή 9/8 που θα έσιει έκθεση με τα γλυπτά του παπά-Διάσπορου τζι εγώ παρουσιάζω κομμάτιν με απαγγελίαν ποίησης του Λιασίδη, μουσική των Σούφι για πιάνον, άλλα ηλεκτρονικά, ήχους που τα εργαλεία του πατέρα κλπ. Θα τα πιντώσω μές το κομπιούτερ σάν το πάζλ ζωντανά να κάμω ψυχεδέλιαν μεάλην. Τταξίμια μαζίν με ήχους του σμιρίλιου. Σφυρί μαζί με Λιασίδη. Ελάτε να μεθύσετε ελάτε μεθυσμένοι τζιαι θα σας ταξιδέψω στον Κήπο μμου που έν τον πιάννει με η κρίση με η διχόνοια τζιαι που έσιει πόλικο γρουσάφι να μοιράσει.
Διαβάστε περισσότερα

Τζι άλλον Δείπνον με την Οξαποδώ

Δυό φορές  το χρόνο πάμε για επίσκεψη στην πολιτεία που μένει η αξιαγάπητη μου πεθθερούλλα. Όμορφη πολιτεία, δασωμένη, ο παράδεισος του ορειβάτη, του σκιέρ, της snowboarder, της whitewater rafting fanatic.  Κάμνει υπερβολικήν κρυάδαν το χειμώναν.  Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι κυρίως άτομα με υπεραριστερές πεποιθήσεις, πρώην χίππιδες, αρκετοί είναι άλουτοι μες σε σπίθκια χωρίς θέρμανση ή υδραυλικά "έτσι για το οικολογικόν πιστεύω", μεγαλώννουν "χόρτο", άλλοι εν διανοούμενοι, καθηγητές στο πανεπιστήμιο (οι πιό άλουτοι!) , άλλοι εν βουνίσιοι γενάες κατάπελλοι που κόφκουν ξύλα κάθε μέρα, ψαρεύκουν πέστροφες να τες κάμουν παστές, τζιαι τρυπούν τους σφένδαμους -τα δεντρά που φκάλλουν σιρόππιν  για τες τηγανίτες- βράζουν το, βάλλουν το σε ποτσούθκια τζιαι πουλούν το.  Άλλοι έχουν κατσελλούδες τζιαι Λάμα ή κουδέλλες, φκάλλουν γάλατα τζιαι τυρκά βιολογικά πολλά γευσάτα, παγωτόν υπέροχο, τζιαι κουρέφκουν τα Λάμα τζιαι κάμνουν μάλλενα τρικά.  Έσιη τζιαι λλιόττερον ακραία πλάσματα...
Διαβάστε περισσότερα

Κύριε Άχχε, Γεωργέ...

Κάθε χρόνον τούτην την  εποχή, λλίον πρίν να ξεκινήσει ο χρόνος, μές την αστάθεια των εγραφών της σχολής τζιαι πρίν να αρκέψω να γράφω νέον κομμάτιν,  μές το Κενόν μεταξύ των Διακοπών τζιαι της Πάλης, γεμώννω Άχχος που τα νύσια ώς την τζιεφαλήν.  Το αδρωπούιν μές το ννούν μου παράγει το μες τους μύλους του σε ποσότητες πέραν των 10 λίτρων τη μμέρα, τζιαι πιτά μου το μες τες αρτηρίες μου μυρωδάτον, γοργόν, τσιμπιδερόν.  Έ.  Για να μου το στέλλει με τόσην όρεξην τζιαι αφθονίαν, κάτι ξέρει, εν ευλογία.  Αλώπος χρειάζουμαι το για να ταράξουν τα νερά.   Μετά που τόση χαλαρότητα τρίμηνην καλοκαιρινήν, χρωμοσκέψεις, σπορομάζεμαν εσσωτερικόν πολλύν,  η διάθεση μου τζιαι ο Κόσμος μου ο Έξω  εγίνειν όπως το χωράφιν το κατάξερον, γεμάτον γαουράγκαθθα τζιαι σιτάρκα θερισμένα.  Παραμελειμένον.   Άτε.  Έν τζιαιρός να οργωθεί τζιαι φέτος το χωράφι.  Το Άχχος μου εκατάλαβα (μετά που χρόνια σκέψης -παλλιά επαρεξήγουν τα κίνητρα του)    πως έννεν εχθρός μου.  Εν ο Ρεσπέρης που έρκεται τζιαι σάζει κάθε χ...
Διαβάστε περισσότερα