Η Ιδέαση της στενής φιλίας.
Όπως γυρεύκουμεν πλοκάμια να μας κρατούν δέσμιους σε θεσμούς, δόγματα, κόμματα, ομάδες τζι άλλα ανθρώπινα κατασκευάσματα, έτσι γυρεύκουμεν να βυζακωθούμεν τζιαι πάς τους αθρώπους που κοντεύκουν της δικής μας σκέψης, που κάτι ιδιαίτερον βρίσκουμεν πάνω τους που δέ θέλουμεν ποττέ να το χάσουμεν. Τζιήνον το κλίκκ που νιώθουμεν άμα μιλούμεν με κάποιον στενόν μας γυρεύκουμεν το πολλά, έν έσιει καλλύττερον συναίσθημαν που τη ζεστασιάν της στενής φιλίας. Λαλούμεν. Μα εν αλήθκεια?
Ποιά εν τούτη η ανάγκη που μας οδηγά να ρίξουμεν το πέπλον τζιαι να κοντέψουμεν πλασμάτου πέραν του φυσιολογικού? Να μοιραστούμεν μαζίν του τα μυστικά μας, να συμπαρασταθούμεν ο ένας του άλλου, να συζητήσουμεν δίχα μάσκες? Τί ανάγκην έχουμεν στο τέλος να ρίξουμεν τες μάσκες τζιαι να τσιβικώννουμεν πάς τα πλάσματα που μας γυαλλίζουν παραπάνω που άλλους?
Μήπως εν λαθθασμένη τούτη η προσέγγιση?
Φαίνεται οι μάσκες εν κουραστικές πολλά, τζιαι που μιτσιοί γυρεύκουμεν ευκαιρίαν να τες φκάλουμεν έστω τζιαι για λλίο. Διψούμεν για γυμνισμόν της ψυσιής μπροστά που πλάσματα της εμπιστοσύνης. Φοούμαστεν να δοθούμεν εύκολα, τζι έτσι επιλέγουμεν λλίους θκιαλεχτούς να τιτσιρωθούμεν τζιαι να κάμουμεν ά-μασκες παρτούζες των αισθημάτων.
Χά. Άθρωπε. Πόσον όμορφος είσαι. Η φυλακή σου εν στενή μα πάλε βρίσκεις τρόπους να φκέννεις έξω έστω τζιαι για λλίο.
Λαλώ μόνος μου: "τί θα εγίνετουν αν απλά έν εφορούσαμεν ποττέ μάσκαν να κρύφκουμεν ποιοί είμαστεν? Αν ενιώθαμεν πάντα κοντά με ούλλους, τζιαι γνωστούς τζι αγνώστους? Θα έφευκεν άραγες η ανάγκη να τσιβικώννουμεν πάς σε άλλους?"
Τί γυρεύκουμεν να έβρουμεν μές τη φιλίαν?
Γυρεύκουμεν καθρέφτες τες περισσότερες φορές. Συμφωνία, επιβεβαίωση. Χόβολη ζεστασιά οικεία σάν την αγκαλιάν της μάνας.
Ή, γυρεύκουμεν συμπλήρωμα, άλλη ψυσιή αντίθετη της πολικότητας μας να φορτίσουμεν το στενόν σύστημαν της αγάπης.
Μιά ζωήν εγώ διψούσα για τούντο συναίσθημαν. Χάσε αθρώπους, χάσε τζιαι πάλε χάσε. Ποττέ μου έν εκατάφερα να κρατήσει, ή να μέν με πνίξουν στο τέλος τα πλοκάμια ή να πνίξουν τον άλλον, ή να βλάψει άλλον η φιλία. Έτσι, Φεύκω πάντα. Εν τζιαι τούτον αθρώπινον.
Μόνον άμαν εβρέθηκεν μέσα μου η ελευθερία τζι εξίσφιξα τα δόντια μου, τζι έφκαλα τα ρούχα μου τζιαι δέν τα εξανάβαλα, μόνον τότε είδα την πραγματικότητα. Έν εμείναν μάσκες, ούτε ελλείψεις.
Ούλλοι οι αθρώποι εν αδέρκια μας, τζιαι καμιάν ανάγκη για πλοκάμια δέν έχουμεν. Λαλώ το με πόνον τζιαι μετάνοιαν πολλήν, μα εν η αλήθκεια. Η ελευθερία έσιει τιμήν.
Ποιά εν τούτη η ανάγκη που μας οδηγά να ρίξουμεν το πέπλον τζιαι να κοντέψουμεν πλασμάτου πέραν του φυσιολογικού? Να μοιραστούμεν μαζίν του τα μυστικά μας, να συμπαρασταθούμεν ο ένας του άλλου, να συζητήσουμεν δίχα μάσκες? Τί ανάγκην έχουμεν στο τέλος να ρίξουμεν τες μάσκες τζιαι να τσιβικώννουμεν πάς τα πλάσματα που μας γυαλλίζουν παραπάνω που άλλους?
Μήπως εν λαθθασμένη τούτη η προσέγγιση?
Φαίνεται οι μάσκες εν κουραστικές πολλά, τζιαι που μιτσιοί γυρεύκουμεν ευκαιρίαν να τες φκάλουμεν έστω τζιαι για λλίο. Διψούμεν για γυμνισμόν της ψυσιής μπροστά που πλάσματα της εμπιστοσύνης. Φοούμαστεν να δοθούμεν εύκολα, τζι έτσι επιλέγουμεν λλίους θκιαλεχτούς να τιτσιρωθούμεν τζιαι να κάμουμεν ά-μασκες παρτούζες των αισθημάτων.
Χά. Άθρωπε. Πόσον όμορφος είσαι. Η φυλακή σου εν στενή μα πάλε βρίσκεις τρόπους να φκέννεις έξω έστω τζιαι για λλίο.
Λαλώ μόνος μου: "τί θα εγίνετουν αν απλά έν εφορούσαμεν ποττέ μάσκαν να κρύφκουμεν ποιοί είμαστεν? Αν ενιώθαμεν πάντα κοντά με ούλλους, τζιαι γνωστούς τζι αγνώστους? Θα έφευκεν άραγες η ανάγκη να τσιβικώννουμεν πάς σε άλλους?"
Τί γυρεύκουμεν να έβρουμεν μές τη φιλίαν?
Γυρεύκουμεν καθρέφτες τες περισσότερες φορές. Συμφωνία, επιβεβαίωση. Χόβολη ζεστασιά οικεία σάν την αγκαλιάν της μάνας.
Ή, γυρεύκουμεν συμπλήρωμα, άλλη ψυσιή αντίθετη της πολικότητας μας να φορτίσουμεν το στενόν σύστημαν της αγάπης.
Μιά ζωήν εγώ διψούσα για τούντο συναίσθημαν. Χάσε αθρώπους, χάσε τζιαι πάλε χάσε. Ποττέ μου έν εκατάφερα να κρατήσει, ή να μέν με πνίξουν στο τέλος τα πλοκάμια ή να πνίξουν τον άλλον, ή να βλάψει άλλον η φιλία. Έτσι, Φεύκω πάντα. Εν τζιαι τούτον αθρώπινον.
Μόνον άμαν εβρέθηκεν μέσα μου η ελευθερία τζι εξίσφιξα τα δόντια μου, τζι έφκαλα τα ρούχα μου τζιαι δέν τα εξανάβαλα, μόνον τότε είδα την πραγματικότητα. Έν εμείναν μάσκες, ούτε ελλείψεις.
Ούλλοι οι αθρώποι εν αδέρκια μας, τζιαι καμιάν ανάγκη για πλοκάμια δέν έχουμεν. Λαλώ το με πόνον τζιαι μετάνοιαν πολλήν, μα εν η αλήθκεια. Η ελευθερία έσιει τιμήν.
Σχόλια
Η εικόνα έναι που μιά σειρά απόκρυφη του 16ου αιώνα που είσιε να κάμει με τη διαδικασία απελευθέρωσης του πλασμάτου. Εν γεμάτη σύμβολα τζι η εξήγηση της εν μέρος των κλειδιών που κερδίζει κάποιος μελετώντας τη διαδικασία.
η εγωκεντρική μου φύση κάμνει με να νιώσω ότι το κείμενό σου ήρτεν σαν επιβεβαίωση για τις σκέψεις που έχω τον τελευταίο καιρό. Εν πολλά γλυτζιά τζιαι όμορφη η ελευθερία. Και πανέμορφο το μοίρασμα χωρίς δεσμούς.
Γλυτζιά ελευθερία. Μα μεγάλη η μοναξιά στην αρχή. Θέλει τζιαιρό να μάθει νέα γλώσσα ο εγκέφαλος.
Emilia
Αν την έφκαλλες νωρίτερα θα είχες άραγε τα εφόδια να το αντέξεις; Ρωτώ με κάθε μέρα την ερώτηση.
αδέλφια μας δεν είναι όλοι οι άνθρωποι
αλλά μόνον τζιήνοι που θέλουν να είναι αδέλφια μας κάθε φορά
είμαστε όλοι αθρώποι ναι, η φύση μας καθορίζει κάποια πράματα κοινά που έχουμε ανάγκη
είναι καλό να βρίσκεις σε ούλλους κάτι που τον εαυτό σου, τζιαι όι να ψάχνεις συνεχώς κάποιους που να σου μοιάζουν παντού. άμα εν σου αρέσκει να κάμνεις άκριτα ότι κάμνουν οι πολλοί που τη μια, τζιαι που την άλλη λαλείς ένιβρίσκεις ομοιδεάτες, δυσκολεύκεσαι
τζιαι τούτη η ελευθερία που λαλείς, εν τζιαι θέμα ηλικίας, ή ίσως εμπειρίας, αλλά ένιξερω αν εν ιδεατή
ρίτσα
Αδέλφια μας ούλλοι. Ακόμα τζι οι πέτρες. Όσο διαχωρίζουμε τόσο αποξενώννεται η φύση μας που το Όλο.
Aceras
Πέ μου καμιά θκυό αέρφιν πώς θωρείς το fraternite το αληθινόν εσύ;
She
Το Δικό του εν Δικό σου άμα το δείς που το Όλο.
Με τους φίλους, χαίρουμαι τα μέγιστα άμα βρίσκω ταύτιση σε διάφορα. Εν με κόφτει όμως πόσο εν το μοίρασμα. Όσο φτάνει, χαίρουμαι το τζιαι εν αρκετό.
Τζιαί σίουρα εν το παθαίνω με θεσμούς, δόγματα, κομματα τζιαι ομάδες. Βουρώ τζιαι φεύκω που έτσι πράματα. Τούτη την ανάγκη που περιγράφεις έχω την με την σχέση μου, τον άθρωπο μου. Η σχέση μου εν τζιαι ο καλύτερος μου φίλος, που μοιράζουμαι τα ούλλα, ή όσα μπορώ παραπάνω, τζιαι χαίρουμαι. Τούτη εν η μεγάλη μου αδυναμία πιστεύκω. Που εν μπορώ μόνη μου να είμαι πλήρως ελεύθερη. Έχω ανάγκη να μοιράζουμαι με τον άθρωπο μου για να είμαι ελεύθερη. Trying hard to change... every time... χα χα... Μόνο που τούτο το τελευταίο, κατάλαβε!
Μπόρεις να είσαι εντελώς ελεύθερη. Πού αρχίζει η αδυναμία του "θέλω να μοιράζουμαι τα πάντα"? Τούτη εν η ερώτηση.