Σαββατιάτικο μυλλωμένο

Παρένθεση.  Πόψε δέν σώννω να γράψω.  Έφτασε η αντοχή μου στα όρια της μετά που το ωραίο μου δωδεκάωρο  -ειδικά την τελευταία ώρα όταν η μάνα του 17χρονου που προετοιμάζω για κολλέγιο μουσικής (η πρήχτισσα παραγωγός ταινιών που της είχα βάλει τότε τις φωνές τζι έκαμα τη μαρτούδι)  ελούθηκε στα κλάματα σάν κουβεντιάζαμε για την (μή) πρόοδο του γιού της παρά τες προσπάθειες μου τες υπεράνθρωπες.  Παρολλίο να πέσει στην αγκαλιά μου, ενεκάτσιασα σχεδόν.  Μές τες μύξες, τα δάκρυα της, κατάλαβα οτι μου έλεγε οτι ο γιός της καπνίζει μισό κιλό μαριχουάνα φρέσκα το μήνα.  Άαααα  το πουλάκι μου.  Γι' αυτό εν έτσι χαντακωμένος.  Κάτι είχα καταλάβει αλλά τελικά εν τεράστιο το πρόβλημα του.
"Κάμε κάτι"   -με ικέτεψε.

"Τώρα να τον σάσω καλά.   Διάς μου άδεια να του δώσω κανένα πάτσο αν χρειαστεί?"

"Ννναίι, διώ σου, μόνο εσένα ακούει δέ ξέρω τί του λές αλλά γράφει τους όλους στ' αρχίδια του, μόνο εσένα ακούει, κάμε κάτι κύριε Διάσπορε να χαρείς."

"Μέν ανησυχείς".


Περιττό να σας πώ οτι έφαα τεράστια ποσότητα ενέργειας πάνω του.  Έπιασα τον που το πουκάμισο, είπα  του  "θέλεις να γίνεις άστεγος ή πιανίστας?  Έτσι που πάεις, κούτσουρο θα είσαι μιά ζωή, να χαραμίσεις το ταλέντο σου, να σου πιάννουν τον κώλο σου οι άλλοι να σε κρατά η μάνα σου που την πουλλού.  Αρέσκει σου?  Είσαι γάδαρος, χτηνό, άχρηστος, αν δέν αρχίσεις να διαβάζεις 4 ώρες κάθε μέρα θα σε λύσω, έν είμαι αμερικάνος δάσκαλος εγώ εκατάλαβες?"
(Είπα του άλλα πολλά.   Επαλάβωσεν,  δέν του έχει ξαναμιλήσει άλλος έτσι.  Τώρα να δούμε.)


Ήρτα σπίτι κάπως κουρασμένος.   Βάλλω την τηλεόραση στο BBC  να δώ ειδήσεις της προκοπής, και τί να δώ...?    :    Ένα ολόκληρο σιόου αφιερωμένο στις πλαστικές εγχειρήσεις που υποβάλλουν ορισμένες γυναίκες το αιδοίο τους επειδή ιμίσχ  νομίζουν οτι εν κακάσχημο.  Εγέλασα πολλά, εξεκουράστηκα.   Συνεντεύξεις με διάφορες άβολα χαμηλοβλεπούσες υπάρξεις (όλες ωραίες κοπέλες 18-25 για κάποιο λόγο)  με αυτοπεποίθηση μηδέν, να μιλούν για τα κακά του ποτούτου τους, το οποίο τις ντροπιάζει με τα περιττά ξεχυλωμένα χείλια που κρέμμονται ή το σχήμα/χρώμα που τους θυμίζει (λέν)  κώλο πιθήκου.  Κλάματα.  Περιγραφές τραγικές για κραυγές συντρόφων που τραπήκαν σε φυγή με την πρώτη θέα ή με τους περίεργους ήχους την ώρα του σέχς.  (φαντάζομαι εννοούν σάν βεντούζα αποχωρητηρίου ο ήχος δηλαδή)

 Η δημοσιογράφα τους κρατά τα χέρια με έκφραση πόνου στα μάτια.   Μάλιστα πάει να κάμει brazilian wax για να μελετήσει το νιονιόνιο της και αυτή, μήπως της έχει διαφύγει η άσχημη του μουτράκλα τόσα χρόνια που έχει να το δεί απο κοντά να φρικάρει.    Μας το περιγράφει.   Ακούεται μιά χαρά πράμα.  Πάει σε γλύπτη, κάμνει το σε καλούπι για να το δεί ποιό καλά.  Απορεί.  Δέ βλέπει πρόβλημα.  Ξαναπάει πίσω στες κοπέλλες με τα υπερφυσικά αδοία να τες ρωτήσει πόοοσο μεγάλα είναι τα δικά τους.  Δηλώνουν οτι εν τεράστια, ανυπόφορα τεράστια.  Κλαίν κι άλλο.   Με ντροπή.

Μετά τις ακολουθούμε όλες στο χειρουργείο όπου ο γιατρός ο πλαστικός αφαιρά κομμάτια ολόκληρα δέρματος και καταφέρνει να αποκαταστήσει  το χαμόγελο στα σκέλια τους.  Μιάς της δείχνει το κομμάτι του δέρματος το κομμένο με τη τσιμπίδα του.  Γελά με ανακούφιση αυτή.   Αιδοιδιάζω.  

Εγέλασα ποοοολλά.  Ο κόσμος εν γεμάτος πελλούς τελικά.  Πού εξανακούστηκε άσχημο αιδοίο, έν έσιει έτσι πράμα, μα εν πελλές ορισμένες ολάν?   Πόσο λίγο ξέρουν τους άντρες....   Έν έσιει σκάρτοοοο, καταλάβετε τοοοοοο.