Προαστιόπληκτοι
Σήμερα ήταν το πρωτάθλημα αμερικάνικου φούτπολ. Φακκά μου. Δέν καταλαβαίνω γρύ, ούτε θέλω να καταλάβω. Αδειάζουν οι δρόμοι, απο χτές έχουν προετοιμάσει το σκηνικό 100εκ. τηλεθεατές για να παρακολουθήσουν το εθνικό σπόρ παρέα με άγευστες μπύρες και χιλιάδες θερμίδες. Εκαλέσαν μας σπίτι τους κάτι γνωστοί μας που τα προάστια που έχουν μωρά μικρά να 'γιορτάσουμε' παρέα.
Φακκούν μου τα προάστια, κάθε μέρα που τα κυκλοφορώ σάν διδάσκω παρακολουθώ τα, σιγουρεύω μέσα μου πως δέ θα μπορούσα ποτέ μου να ζήσω ευτυχισμένος σε τέτοιο περιβάλλον. Ζούν οι προαστιόπληχτοι μές σε μιά ουτοπία, μιά παραμυθούπολη χωρίς αίσθηση κοινότητας ή γειτονιάς, χωρίς ουσιαστικές σχέσεις με άλλους. Ο καθένας κλεισμένος στο υπέροχα σχεδιασμένο σπίτι του, με τα 1.5 μωρά του, τα δύο αυτοκίνητα (ένα SUV, ένα mini van τεράστιο για να κουβαλά τα 2,000 πράματα που φορτώννουν τα μωρά τους) το κομμένο απο κηπουρούς γρασίδι μιά θάλασσα σπατάλης νερού.
Μεγαλώννουν μωρά που δέ γνωρίζουν τί θέλουν στη ζωή τους, τα έχουν όλα, χωρίς προβλήματα κοινωνικά γύρω τους, χωρίς αίσθηση του κόσμου. Φτιάχνουν μελλοντικούς ανθρώπους σπάταλους, αππωμένους, που έχουν μάθει να παίρνουν αμέσως αυτά που θέλουν, καταναλωτές, απαθείς, με ψεύτικα πλασμένη αυτοπεποίθηση (ακόμα και όταν χέζουν δέχονται συγχαρητήρια τα κοπελλούθκια τους, ακόμα και όταν χάσει η ομάδα τους το παιχνίδι του πάσκετ πιάννουν τερρράστια κύπελλα για να 'μέν νιώθουν άσχημα'.) Στα σχολεία τους φορτώννουν δουλειά, 5 ώρες εργασία κάθε μέρα, 5 διαφορετικά ιδιαίτερα, χρόνο καθόλου για παιχνίδι (βρέθονται με άλλα μωρά μόνο με οργανωμένο τρόπο, ποτέ αυθόρμητα.
Μιά γενιά ολόκληρη ρομπότ μεγαλωμένα υπερβολικά προσεκτικά, που ζεί στην παραμυθούπολη της ανίας. Στα 18 τους δέν έχουν πάθος ή ιδανικό κανένα, και έχουν μάθει καλά να ακολουθούν αποκλειστικά το συμφέρον τους. Απο τα δέκα τους κάμνουν πράματα που θα τους οδηγήσουν στο καλύτερο κολλέγιο, αποκτούν γνώσεις μόνο για να γράψουν καλά στις μελλοντικές εξετάσεις. Χωρίς πάθος. Χωρίς να μάθουν να σκέφτουνται εχτός ορίων.
Αυτοί αύριο θα διοικήσουν τον κόσμο.
Θα πάν στο Harvard, στο Princeton, το Yale, και μετά θα συνεχίσουν την παράξενη τους ζωή σε κάποιο άλλο προάστιο, καλύτερο.
Και αυτοί θα αποφασίζουν πώς θα ζήσετε εσείς τη ζωή σας.
Φακκούν μου τα προάστια. Κυλά το αυτοκίνητο, βλέπω τα πανομοιότυπα σπίτια να περνούν δίπλα μου το απόγευμα και η ψεύτικη τελειότητα τους με πειράζει.
Το παιχνίδι ήταν βαρετό. Πολλά. 4 ώρες ετσουγκρούσαν τα κεφάλια τους καμπόσοι γλαδιάτορες. Στη μισή ώρα δέν άντεξα, έφυγα απο το άντρο των αντρών, έκατσα με τα μωρά, να τα απολαύσω.
Φακκούν μου τα προάστια, κάθε μέρα που τα κυκλοφορώ σάν διδάσκω παρακολουθώ τα, σιγουρεύω μέσα μου πως δέ θα μπορούσα ποτέ μου να ζήσω ευτυχισμένος σε τέτοιο περιβάλλον. Ζούν οι προαστιόπληχτοι μές σε μιά ουτοπία, μιά παραμυθούπολη χωρίς αίσθηση κοινότητας ή γειτονιάς, χωρίς ουσιαστικές σχέσεις με άλλους. Ο καθένας κλεισμένος στο υπέροχα σχεδιασμένο σπίτι του, με τα 1.5 μωρά του, τα δύο αυτοκίνητα (ένα SUV, ένα mini van τεράστιο για να κουβαλά τα 2,000 πράματα που φορτώννουν τα μωρά τους) το κομμένο απο κηπουρούς γρασίδι μιά θάλασσα σπατάλης νερού.
Μεγαλώννουν μωρά που δέ γνωρίζουν τί θέλουν στη ζωή τους, τα έχουν όλα, χωρίς προβλήματα κοινωνικά γύρω τους, χωρίς αίσθηση του κόσμου. Φτιάχνουν μελλοντικούς ανθρώπους σπάταλους, αππωμένους, που έχουν μάθει να παίρνουν αμέσως αυτά που θέλουν, καταναλωτές, απαθείς, με ψεύτικα πλασμένη αυτοπεποίθηση (ακόμα και όταν χέζουν δέχονται συγχαρητήρια τα κοπελλούθκια τους, ακόμα και όταν χάσει η ομάδα τους το παιχνίδι του πάσκετ πιάννουν τερρράστια κύπελλα για να 'μέν νιώθουν άσχημα'.) Στα σχολεία τους φορτώννουν δουλειά, 5 ώρες εργασία κάθε μέρα, 5 διαφορετικά ιδιαίτερα, χρόνο καθόλου για παιχνίδι (βρέθονται με άλλα μωρά μόνο με οργανωμένο τρόπο, ποτέ αυθόρμητα.
Μιά γενιά ολόκληρη ρομπότ μεγαλωμένα υπερβολικά προσεκτικά, που ζεί στην παραμυθούπολη της ανίας. Στα 18 τους δέν έχουν πάθος ή ιδανικό κανένα, και έχουν μάθει καλά να ακολουθούν αποκλειστικά το συμφέρον τους. Απο τα δέκα τους κάμνουν πράματα που θα τους οδηγήσουν στο καλύτερο κολλέγιο, αποκτούν γνώσεις μόνο για να γράψουν καλά στις μελλοντικές εξετάσεις. Χωρίς πάθος. Χωρίς να μάθουν να σκέφτουνται εχτός ορίων.
Αυτοί αύριο θα διοικήσουν τον κόσμο.
Θα πάν στο Harvard, στο Princeton, το Yale, και μετά θα συνεχίσουν την παράξενη τους ζωή σε κάποιο άλλο προάστιο, καλύτερο.
Και αυτοί θα αποφασίζουν πώς θα ζήσετε εσείς τη ζωή σας.
Φακκούν μου τα προάστια. Κυλά το αυτοκίνητο, βλέπω τα πανομοιότυπα σπίτια να περνούν δίπλα μου το απόγευμα και η ψεύτικη τελειότητα τους με πειράζει.
Το παιχνίδι ήταν βαρετό. Πολλά. 4 ώρες ετσουγκρούσαν τα κεφάλια τους καμπόσοι γλαδιάτορες. Στη μισή ώρα δέν άντεξα, έφυγα απο το άντρο των αντρών, έκατσα με τα μωρά, να τα απολαύσω.
Σχόλια
Η χώρα του απόλυτου καπιταλισμού. The american dream που λένε. Αρχίδια. Μπαρτον κιολας αλλά μπορώ να πω οτι σε καταλαβαίνω. Προσωπικά έχω βαρεθεί να τους ζω, να τους βλέπω καθημερινα, νευριάζω με το παραμικρό, έχω χάσει την υπομονή μου. Το σύστημα φταίει.
Τούτη πιστεύκω ένι με λλία λόγια η ζωή των τόπακων, ειδικά όπως λαλείς τζιαι συ, των προαστιόπληκτων!
Τζαι τούτο θέλουν, τούτο θα παραμείνει για να μπόρουν να διοικούν τον λαό στην EXTερνία που είσαι αλλά τζαι τον υπόλοιπο κόσμο.
Εννοείται ότι ο στόχος επιτυγχάνεται με πλήρη έλεγχο των Media άρα της τροφής για τα μυαλά του κόσμου. Εξαρτάται που τον καθένα τι "φαί" θα ταίσει το νου του.
http://www.youtube.com/watch?v=_rIPe5akN48
http://www.youtube.com/watch?v=cxmE2qMbYRU
Δέν έσιει πιό αχάπαρα πλάσματα. Το ευτύχημα έναι οτι εν πολλά naive, μπορώ να τους παίζω στα δάκτυλα να ζήσω την οικογένεια μου. Αλλά εν καλό παράδειγμα πώς να ΜΕΝ μεγαλώσω τα μωρά μου.
Προτιμώ για κάποιο λόγο να έχω γείτονες εμπόρους ναρκωτικών. Είμαι πελλός?
Itsmylife
Το κακό εν παγκόσμιο αυτή τη στιγμή. Σκέφτου την πιό αππωμένη γειτονιά της Λευκωσίας, πολλαπλασίασε την επι 1000. Αυτή εν η εικόνα της ευμάριας των προαστίων δακάτω.
Κκουλλά
Φίλε μου έτσι έναι. Εν αργά άραγε? Πάντως, τους 18χρονους που διδάσκω θωρώ τους να γυρεύκουν να ανακαλύψουν το Πάθος. Έν το βρίσκουν. Τζιαι γι αυτό, άμα γνωρίζουν εναν πελλό σάν εμένα, ακούουν του. Αλλά έννεν αυτόφωτοι. Σάν τα αρνούθκια ακολουθούν.
rocknsane
Μιά λεβεντιά η Μαλβίνα. Έσιει τζιαι ποτούτους ακόμα, το καλό μας.
Psychia
Έν το ξέρεις οτι great minds think alike :P
Τζιαι μιαν μόδα 'αλληλεγγύης' να φορούν οι κορούες καππελλούθκια για να μεν νοιώθουν άσιημα οι καρκινοπαθής. Τούτη η λογική εν νάκκον παράλογη.
Dr Love μεν ακυρώνεις τον άθρωπο, έσιει τζιαι έξυπνα πλάσματα στην Αμερική. Σίουρα κάποιο μερίδιο ευθύνης εν δικό τους.
Στην Κύπρο ήταν καλύτερα;Κι εμείς είμασταν ούλλη μέρα σχολείο, αλλά σε ένα σχολείο παπαγαλίας και όχι γνώσης/έρευνας. Κι εμείς είμασταν ούλλο το απόγευμα/νύχτα ιδιαίτερα γιατί 1. οι δάσκαλοι εν εκάμναν την δουλειά τους, 2. εθέλαμε να μπούμε σε καλά πανεπιστήμια (και όχι Ελλάδα) 3. εθέλαμε να μάθουμε μουσική, χορό κτλ
Τουλάχιστον τούτα τα παιδιά καταφέρνουν τα με την αξία τους και όχι επειδή έκαμεν τους τα η μάμα/παπάς/αρφή/δασκάλα των ιδιαιτέρων. Ξέρουν να γράφουν, να μιλούν, να κάμνουν έρευνα. Είμαι σε ένα από τα πανεπιστήμια που ανέφερες και ναι μεν οι περισσότεροι έχουν λεφτά και ζουν μια άνετη ζωή, αλλά ξέρουν και τι συμβαίνει στον κόσμο. Θέλουν να πετύχουν και ξέρουν πως για να γίνουν κάτι χρειάζεται να δουλέψουν σκληρά. Το αυτοκίνητο εν θα τους το γοράσει ο παπάς/μάμα εκτός κι αν εν δώρο αποφοίτησης που το κολλέγιο.
Νομίζω δεν μπορείς να εκτιμήσεις τις διαφορές και η συμπεριφορά σου σε κάμνει να νιώθεις μόνος. Ούτε εγώ καταλάβω το football. Αλλά θα πάω στο πάρτι γιατί περιμένω να έρτουν οι Αμερικάνοι φίλοι μου όταν τους καλώ να δούμε μουντιάλ ή να φάμε μακαρόνια του φούρνου (εκτός τζιαν ενόμισες ούλλα τζείνα που τρώμεν εμείς τες Σήκωσες/Πάσχα/Χρίστουγγενα εν πιο λλίες θερμίδες).
Πρέπει να είσαι πιο accepting και να αφήσεις πίσω σου τούτον το "σαν τη κύπρο ένεσιει" attitude.
Be more open, man. If you give them a chance, they'll give you a chance.
I'm really trying. Tough one. Πίστευα ότι το κυπριακό επίπεδο αππωμάρας είναι περίπου αξεπέραστο. Μεγάλα σπίτια, check. 2 ή 3 αυτοκίνητα για κάθε οικογένεια, check, καταναλωτισμός check. Μωρά που παπαγαλίζουν το μάθημα τους και δεν ξέρουν τι συμβαίνει στο άλλο μισό του μικροσκοπικού νησιού στο οποίο ζουν, let alone the rest of the world. Oh, and even worse, μωρά που νομίζουν ότι η 'μαυρού' θα τα βουρά μια ζωή από πίσω για να μαζέψει το βρακί τους από το πάτωμα. Τείνω να συμφωνήσω με τον ανώνυμο: τουλάχιστον τα Αμερικανάκια ξέρουν ότι θα πρέπει να δουλέψουν οι ίδιοι σκληρά για να διατηρήσουν την κοινωνική τους θέση ή και να πάνε πιο πάνω. I kind of respect that.
Άτε εδέρετε ρε, έν πρέπει να έσιεις παράπονο:)
dr Love
Άμεσα δέ φέρουν ευθύνη για την κατάντια τους, φέρουν όμως ευθύνη για τον τρόπο που μεγαλώνουν την επόμενη γενεά.
κουλλούριν
Εν πιό εύκολο να ζεί κάποιος αγνοώντας. Η ψεύτικη αλληλεγγύη κάμνει μερικούς να νιώθουν ότι μοιράζουνται τον πόνο του άλλου, βοηθά τους να τζοιμούνται καλύτερα.
ανώνυμε
Έπιασες με που την μούττη ρέ κουμπάρε. Γενικεύω, για να καυτηριάσω. Έν καταλάβεις ότι έννεν για τζιήνους που λαλείς που έγραψα? Εγώ μιλώ για τζιήνους που ζούν σε σπίθκια των $5εκατ., που κυκλοφορούν με φερράρι που τα 16 τους. Πάν σε γυμνάσιο που κοστίζει $50,000 το χρόνο. Εν με την αξία τους που εννα πιάσουν δουλειές ύστερα? Έν μιλώ για τα κοπελλούθκια της μικρομεσαίας τάξης που εννα πολεμήσουν για να φτάσουν κάπου στη ζωή τους.
Πού το είδες το σάν την κύπρον έν έσιει ή ότι έν έκτιμώ τες διαφορές. Έν εθκιάβασες αρκετά πόστ μου νομίζω. Είμαι δαμέ 18 χρόνια, η οικογένεια που έκαμα εν μικτή, οι φίλοι μου που 30 χώρες, κλπ κλπ. Έφκα λλίο που το πανεπιστήμιο, κάτσε λλία χρόνια τζιαι μετά να μιλάς.
Μα ξέρω το πως έτσι έχουν τα πράματα. Εν παγκόσμιο το φαινόμενο του αππώματος, απλά δακάτω μιλούμε για βαθμό απίστευτο. Την κύπρο που φαντάζουμαι έννεν για την 'κοινωνία' της που την αγαπώ (παντού οι κοινωνίες έχουν περισσότερα κακά παρά καλά). Εν για τη φύση, την ιστορία, την οικογένεια, τους φίλους. Με τους αππωμένους έν θα τα πάω ούτε τζιαμέ καλά, χεχεχε.