Τελευταία μέρα.

Πάει ακόμα ένας χρόνος..

Τελειώνει σήμερα σε λίγες ώρες ο ανθρώπινος καθημερινός μου αγώνας για επιβίωση/εκπλήρωση, με τη συναυλία των μαθητών μου.  Το μεσημέρι θα μαζευτούν ούλλοι μές την αίθουσα με τις ψηλές άσπρες τζι επιβλητικές κολώνες να παίξουν ένας ένας τα κομμάθκια τους για να τους χαρούν οι γονείς τους.   Φέτος έν με γεμίζει ενθουσιασμό η υπόθεση για κάποιο λόγο.  Νομίζω εκουράστηκα λλίο.

Σε λίγες μέρες θα γράφω για τα ασπροβούνια, τες ελιές τζιαι τα χωράφια της Κύπρου πάλε  (αν έχω ίντερνετ τούντη φορά  -παίζεται, εννα μείνουμε μόνιμα στο Πάρκο, δηλαδή μές τα χωράφκια).   Ελάτε, να τα πούμε.  Εννα είμαι τζιήνος ο ψηλός ο νάκκο γεμάτος ο ολοχώματος με το σφυρί τζιαι το κοπίδι που μάσιεται να πελεκήσει πλάσματα πάς σε μιάν πέτραν 2 μέτρα μές το λιοπύρι.

Σιέρουμαι για το χρόνον που επέρασε.


Έλυσα που τη δουλειά μα επήρα τζι έδωσα πολλά.
Ήμουν  Παρών,  σχεδόν στην κάθε στιγμή.
Εσκέφτηκα κάμποσο.
Έφαα ζωή με το κουτάλι μου το ασημένιον τζιαι χρυσόν, έζησα.
Έγραψα μουσικές πολλές, μές την ησυχίαν της νύχτας.
Έμαθα τα μηχανήματα του στούτιο.
Ήμουν καλός πατέρας.
Αρκετά καλός σύντροφος.
Αντιμετώπισα προβλήματα.
Ένιωσα πόνο τζιαι χαρά.
Εχάθηκα, εξαναβρέθηκα.
Έζησα τον πανικό, τες αμφιβολίες τζιαι τη σιγουριά.
Ένιωσα τη γεύση της μοναξιάς τζιαι της ολοκλήρωσης.
Ήπια ένα σωρό τσιάρο, έβαλα λλία κιλά, εζούμωσα.
Εχαμογέλασα, έκλαψα, ησύχασα.
Εδούλεψα εσωτερικά, τουλάχιστο για 6 ώρες καθημερινά.  Γίνεται τελικά.  Παράλληλος βίος
έξω-μέσα.  Άμα θέλεις, τίποτε δέ σε σταματά, ούτε η ρουτίνα, ούτε τα 'πρέπει' ούτε η ζωή που εδιάλεξες.

Μα τί ωραίο πράμα να εγεννήθηκες  άνθρωπος.   Εν απλή η ζωή μου, τόσο συνηθισμένη, τζιαι το Νόημα ήβρα το μές τες μικρές στιγμές, τον τρόπο που τες επρόσεξα τζιαι που τες ανάλυσα μετά που τες έζησα.  Επρόσεξα τες στιγμές ούλλες.  Εν το μυστικό της ύπαρξης η Προσοχή.   Έν έσιει σχέση ΤΙ  ζεί ο άνθρωπος, μόνο ΤΙ  προσέχει τζιαι νιώθει για τούτο που ζεί.