Καλοκαιρινός επίλογος

Δέκα βδομάδες.   Μές το στοιχείο της πέτρας πετρωμένος.   Δίπλα μου, αρρώστειες, να κρέμμετε ο θάνατος πάς τους αθρώπους μου, του σώματος ο θάνατος, τζι άλλους της ψυσιής.  Τζιαι διαφωνίες, παραφωνίες πολλές.  Ροή έν υπήρχε.  Ούτε έκσταση.  

Επέλεξα τη Σιωπή.  Για να επιβιώσω, εχώστηκα.  Στην αρχή ήταν σάν ήττα η Σιωπή, εγίνηκα ζώο στη σπηλιά του που γλύφει πληγές.   Μα επολέμησα παρέα με το βράχο την Ανθούλλα, τζι έμαθα πως η ελευθερία έν ζεί μές το δημιούργημα σου που το θωρούν ούλλοι τζιαι που σου φέρνει εσένα σιγουριά.  Η ελευθερία ζιεί μές τα λουβίθκια της πέτρας τα αμνημόνευτα που πετάσσει το λιβέρι την ώρα που σχηματίζεις.  Η ελευθερία εν σκόνη τζιαι πετρούες.  

Έχτιζα μιάν Ιδέα για θκυό χρόνια ρε.  Ιδέα μεγάλη.  Μιάν αλλαγήν πορείας τζιαι ζωής τεράστιαν.  Σάν την πέτραν, εσκάλιζα την, έκαμα την Τέχνην, εικόναν, τρόπο ζωής μέσα τζι έξω.   Μα στην πορείαν έχασα το νόημαν.  Έννεν η Ιδέα που εν η σημαντική.  Η  Ιδέα στα πλάνα ελευθερώννει.  Άμα χτιστεί τζιαι θαυμάσεις την όμως, φυλακίζει.  Αλυσοδέννει.  Εν το χτίσιμο της μόνο, η πάλη, η μέθοδος που ελευθερώννει το πλάσμαν.   Εν τα τούβλα, ο πηλός που μετρούν.  Εγώ που εμαθήτευσα κοντά σε δασκάλους σπουδαίους μα δογματικούς που με αγαπήσαν τζιαι τους αγάπησα είδα πολλά.   Όσες φορές ελάτρεψα, επικράθθηκα τζι επίκρανα.  Κανεί.  Μόνον την ευωδιάν τους κρατώ, την άϋλη.      Ξαπολώ την Ιδέα τους δασκάλους, ούλλους ξαπολώ τους.  Τζιαι τωρά, μόνον τωρά είμαι Τέκτονας.   Χτίστης.    

Ότι έχω μπροστά μου θα το χτίζω.  Αυτόματα, επειδή έτσι κάμνουν τα σιέρκα μου που μόνα τους χωρίς να τα βιάζω.   Δίχα Ιδέες πλανεύτρες, ούτε Στόχους που πετρώννουν το πλάσμα τζιαι πεισμώννουν το, Παραμέτρους να με ορίζουν.   Μόνο τη ζωή θα χτίζω που μιά στιγμή στην επόμενη, με ούλλα τα εργαλεία που κρατώ.   Τζιαι θα κοιτάζω τα λουβίθκια που πετάσσουν τα εργαλεία να σιέρουμαι.    ΙΔΕΑ   ξανά δέν θα αγαπήσω.   

Κρατώ το Τίποτε.

Είμαι  η   Μέθοδος.

Είμαι μυστρίν.   Μοιρογνωμόνιον.  Μολύβι.  Πογιά.   Δοξάρι τζιαι ήχος.  Λιβέρι, σφυρί.  Πέννα.

Όσες φορές επάσκισα να γινώ άγαλμαν, ή τελειωμένη μουσική, ή σχέδιο ζωής, έχασα.

Αιθέρας.  Αιθέρας μόνον.


Τζι αφήννω σας, να πάω στον Αιθέραν.