Μηναλλάγια διασπορικά #3

Κρεμμασμένος πάς τον βράχον, κατασσhισμένος στα μισά του βουνού ζιείς εφιάλτην, ππέφτουν βροσιή τα φίθκια τ' ουρανού, δέ! - μόνος σου τρέμεις τζιαι εκοκκάλιασες τυλιμένος νοθκειάν τζιαι την κρυάδαν αβοήθητος, δέ!  -σφίγγεις τα δόντια γιατί δέν μπορείς να κάμεις πίσω, τζιαι το μπροστά που ονειρεύκεσαι (το πάνω) φαίνεται άπιαστον ή ακόμα τζιαι απίστευτον.  Η δύναμη σου πού επήεν;  Τα σημάθκια εχαθήκαν.   Κλαίεις;  Γιατί είσαι δαμέ, στα μισά της ανάβασης ακόμα;  Είδες τον αετόν;  Ο νεφοκράτορας είπεν σου μυστικά (έφκα πάνω τζιαι ππήδα).   Σhίλια μέτρα πουκάτω σου ούλα όσα έφηκες για να φκείς δαπάνω, νυχτοβάτης (έφηκες σπίθκια ασπρογιασμένα, γιασεμιά, τζιαι μιάν πλατείαν με προτομές σπασμένες)

Πέ μου αετέ μου, πόσον κάτω πρέπει να πάει ο άθρωπος για να πάει πάνω;