Το μπλοκοπαιχνίδι της Ασυγχωρητης
Απαντώ στο παιχνιδάκι της φιλτατης Ασυγχώρητης.
Με τις πέντε λέξεις που διάλεξε, πλάθουμε ιστορία.
τρένο, επιβάτης, εισητήριο, δρόμος, πόνος.
Οποιος θέλει παίζει!
---------------------------------------------
Ξενύχτισα σε χιονισμένο σταθμό
αγριεμένος, μόνος.
Το τρένο των οχτώ δε σ' εφερε αγάπη μου
και στων εννιά που κρύφτηκες εγώ σε είδα
(φορούσες κόκκινο μαντήλι στα μαλλιά μεταξωτό
κι ο επιβάτης δίπλα σου, ο άγνωστος,
σου κράταγε τον ώμο)
στων δέκα, όταν σταμάτησε η μηχανή , άνοιξες το παράθυρο
με κοίταξες ειρωνικά
και διάλεξες αυτόν
(έρωτας σε βαγόνι απρόσωπος)
στων έντεκα το εξπρές, ελεύθερη.
Σε είδα!
Δίπλα στο τρένο έτρεξα να προλάβω
με κραυγές,
δέν το περίμενες!
φοβήθηκες
κι αλαφιασμένη
πέταξες το δακτυλίδι μου στην όχθη των γραμμών
κύλισε ολόχρυσο στις μαυρισμένες πέτρες και στο ντήζελ,
θάφτηκε στα χώματα.
Περίμενα, περίμενα ωρες.
δική σου
μαντήλι κόκκινο μεταξωτό
δάκρυα στεγνά
και κάτι γράμματα.
Τσαλακωμένο το σακάκι δίπλα μου
ομπρέλα (μήν τη ξεχάσω)
κάτι κορδέλες, η βούρτσα των μαλλιών σου
στα χέρια μου το μπουκαλάκι της σανέλ
να σε μυρίζω
έκατσα άδειος στο ξύλινο παγκάκι
έχασα το παπούτσι μου και
γκρίζεψα, ρυτίδιασε το μέτωπο
(δέν περιμένω πιά)
Κρουασάν χτεσινό στο χέρι και καφές χωρίς ζάχαρη.
Χλωρίνη καθαριότητας στο πάτωμα
Βήματα, βήματα ξένα
Μια
ανακοινωση σε γλώσσα άγνωστη
(αλλού, σε κάμαρη, ερωτική θα' ταν τέτοια φωνή
θυμίζει τη δική σου, μα εδώ είναι παγερή και με φοβίζει)
Φτάνει το τρένο των εφτά, μαζί με την αυγή.
Άδειο, ανοίγει μόνο του τις πόρτες και με καλεί ανυπόμονα
Στο στρογγυλό παραθυράκι εξηγώ με νοήματα
"Εισητήριο χωρίς επιστροφή, ένα"
τα χέρια, χιαστί, τραβηγμένα, δείχνουν την απόσταση στο γέρο εισπράκτορα
να!
εκεί να πάω, κοίτα!
ο σιδερένιος δρόμος που χάνεται
κοίτα
στον ορίζοντα εκεί που τελειώνει ο
πόνος
Σχόλια
Ζωντανό, "σκοτεινό"..
Μια αγάπη που δεν ήρθε ποτέ, ένας έρωτας που περίμενες κι όλο περνούσαν τα χρόνια κι αυτός όλο έφευγε..;
η αγάπη στο τρένον είμαι εγώ
ασυγχωρητη
thanks for the inspiration!
Leni
Ατε, η σειρά σου τωρά ε;;;
Ekalesa se tzai gw se paixnidi my son!! exeis ws tis 23 tou dekemvri dioria ;-P
πρεπει να σκεφτώ τη λίστα μου :-)
τσαρτελλούιν
ειμαι σίγουρος θα γράψεις πολλά καλά!
Έφυρες με πάλαι μες τα μαύρα μεσάνυχτα (01:48)
Φιλούθκια
Υ.Γ. Θα ξαναθκιεβάσω το ποστ με την πεθερά να μου περάσει η μαυρίλα, μεν ανησυχείς :)
Αν μου επιτρέπεις, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι γλωσσικό/εκφραστικό, Διάσπορε.
Συνήθως, στα γραπτά ελληνικά μακρηγορούμε με μεγάλες κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις.
Τα κυπριακά, από την άλλη, ίσως είναι πιο σύντομα στην έκφραση, αλλά και πάλι έχουν μια μελωδία, η οποία δεν τέμνεται απότομα, σε κανένα σημείο στίξης (αν τα κρίνω προφορικά).
Τα γραφόμενα σου, μου δίνουν πάντα την εντύπωση, ότι ακολουθούν ένα συγκεκριμένο ρυθμό, σαν εκκρεμές...τικ-τακ, τικ-τακ
Ως εκ τούτου, κατέληξα στα πιο κάτω ερωτήματα...
Πού ωφείλονται οι μικρές προτάσεις που σχηματίζεις;
Σκέφτεσαι μήπως στην αγγλική και τα μεταφράζεις αυτόματα ή κάνω λάθος..;
(Κάτι τέτοιες απορίες, τις έχουμε εμείς οι φιλόλογοι...)
Τούτον έφκην αυθόρμητα, έθελεν να μεγαλώσει τζι αλλον, αλλα δεν το άφηκα πόψε.
λεμέσια
άρεσεν μου η απορία σου. Αν και δέ μεταφράζω που τα αγγλικά συνειδητά, το καλούπιν της σκέψης μου εν βασισμένο στα αγγλικα (τούτα μιλώ ουλλη μέρα!!) Αρα σίγουρα το αυλάτζιν της αγγλικής φορμας εν σκαμμένον τζιαι γεμώννει ελληνικά.
Τούτον εν υποσυνείδητον. Αυτόματον.
Στο συνειδητόν επίπεδο, επειδή είμαι συνθέτης αρέσκει μου ο ρυθμός τζιαι κατανοώ τον, έχω τον ανάγκη, τζιαι οταν γράφω προσπαθώ πάντα να ακολουθώ ένα φυσικό ρυθμό που έχω στο μυαλό, συνήθως staccato, γιατί βοηθά τη ροή του λόγου, βοηθά τον αναγνώστη να κρατηθεί. Σαν τα πατήματα στο βράχο για ορειβάτες.
..εχτές 'ηρταν πίσω, με σετταρικον τροπον!
κι αν τους αρεσει και το σετταρ ε, ειναι ιδιατερα παραπονιαρες οι αγαπες σου :-)